ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΜΥΡΟΝ    του Γιάννη Αρβανιτάκη
Φίλες και φίλοι,
                                                                                                                   
ήταν Μεγάλη Πέμπτη του 1960, επί πατριαρχίας του Αθηναγόρα του Α’, όταν μαζί με τους συμμαθητές μου της Μεγάλης του

Λήψη: Προαύλιο του Πατριαρχείου, 1.8.2009

Γένους Σχολής του Φαναριού, είχαμε την εξαιρετική τιμή, να παρευρεθούμε και να ζήσουμε εκ του πλησίον, την τελετουργία καθαγιασμού του Άγιου Μύρου. Τότε βέβαια δεν ήμουν ακόμη σε θέση να εκτιμήσω την σπουδαιότητα της ανεπανάληπτης αυτής εμπειρίας, ενός σχετικά, όχι τόσο συχνού γεγονότος.
Για την ιστορία, θα ήθελα να κάνω μία μικρή παρέκβαση. Οι γονείς μου μας μεγάλωσαν σύμφωνα με το ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα. Σχεδόν κάθε Κυριακή, η εκκλησιαστική λειτουργία και το μεσημβρινό φαγητό με τα μέλη της ευρύτερης οικογένειας ήταν μέσα στο κανονικό μας πρόγραμμα. Όταν ξεκινήσαμε με την αστική σχολή (δημοτικό), τις Τετάρτες ή Πέμπτες παρακολουθούσαμε μαθήματα κατηχητικού.

ΤΟ ΧΑΣΜΑ ΤΩΝ ΓΕΝΕΩΝ και ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΙΣ
                                                                                                        του Γιάννη Αρβανιτάκη
Φίλες και φίλοι,

πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, που μετά τον τσακωμό μας με τη μάνα μου και πάνω στην τσαντίλα μου, τις πέταξα δύο φράσεις: «Γιατί με φέρατε σ’ αυτό τον κόσμο ρε μαμά;» « Με ρωτήσατε πρώτα;». Ήμουν γύρω στα 16 και η μητέρα μου 44, όταν με τις λέξεις

αυτές, ασυλλόγιστα μεν, συνειδητά δε, πλήγωσα αυτή τη γυναίκα που ανεξάρτητα αν είχε δίκαιο ή όχι, για το καλό μου σκεπτόταν. Σημειωτέον, πως την αγάπη που έτρεφα για μάνα μου, τη γνωρίζουν όσοι με ξέρουν.

Μετά, στις συζητήσεις με τους φίλους, πάντα τα ίδια παράπονα: «Οι γονείς μας δεν μας καταλαβαίνουν», «Πάλι καυγαδίσαμε με τη μάνα μου» κ.ο.κ. Έκτοτε έχω αντιμετωπίσει απειράριθμες παρόμοιες