HELLAS - Ελλάς

ΤΟ ΧΑΣΜΑ ΤΩΝ ΓΕΝΕΩΝ και ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΙΣ
του Γιάννη Αρβανιτάκη
Φίλες και φίλοι,

πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, που μετά τον τσακωμό μας με τη μάνα μου και πάνω στην τσαντίλα μου, τις πέταξα δύο φράσεις: «Γιατί με φέρατε σ’ αυτό τον κόσμο ρε μαμά;» « Με ρωτήσατε πρώτα;». Ήμουν γύρω στα 16 και η μητέρα μου 44, όταν με τις λέξεις

αυτές, ασυλλόγιστα μεν, συνειδητά δε, πλήγωσα αυτή τη γυναίκα που ανεξάρτητα αν είχε δίκαιο ή όχι, για το καλό μου σκεπτόταν. Σημειωτέον, πως την αγάπη που έτρεφα για μάνα μου, τη γνωρίζουν όσοι με ξέρουν.

Μετά, στις συζητήσεις με τους φίλους, πάντα τα ίδια παράπονα: «Οι γονείς μας δεν μας καταλαβαίνουν», «Πάλι καυγαδίσαμε με τη μάνα μου» κ.ο.κ. Έκτοτε έχω αντιμετωπίσει απειράριθμες παρόμοιες
καταστάσεις στο οικογενειακό, φιλικό και επαγγελματικό μου περιβάλλον. Περιττό να αναφέρω, πως κατά καιρούς, όταν χάνομαι στο παρελθόν, οι φράσεις αυτές ταράζουν την φαινομενικά γαλήνια λίμνη των αναμνήσεών μου.😔

Χάσματα κατανόησης τότε, χάσματα κατανόησης και σήμερα.

Τι σημαίνει λοιπόν ''Χάσμα των Γενεών''; Με τον όρο αυτό χαρακτηρίζουμε τις διαφορετικές αντιλήψεις και διαμάχες μεταξύ δύο γενεών ως προς τον τρόπο σκέψης, δράσης ή αντίδρασης, πολιτικής έκφρασης, εκτίμησης αξιών, επαγγελματικής συμπεριφοράς κτλ. Μολονότι οι διαφορές αυτές ήταν και θα είναι διαχρονικές, φαίνεται να μεγάλωσαν μέσα στον 20ο και 21ο αιώνα, γεγονός που διεύρυνε το χάσμα.

Το ερώτημα είναι, αν μπορεί να κλείσει αυτό το χάσμα ή τουλάχιστον να περιορισθεί το κενό. Αντί οι διάφορες γενιές να αλληλοκατηγορούνται και να επικρίνουν η μία την άλλη, πρέπει να επιδιώξουν κοινές προσεγγίσεις για την επίλυση των προβλημάτων τους. Να κατεβάσουν τους δείκτες των χεριών τους και κάθε πλευρά να προσπαθήσει να εισέλθει στο πνεύμα της άλλης. Αν πραγματικά θέλουμε να βρούμε λύσεις, δικαιολογίες όπως, ''δεν μας καταλαβαίνουν'' ή ''δεν πρόκειται να μ’ ακούσουν'' ή , ''είναι φευγάτοι'' και ''δεν τους πιάνουμε'', δεν έχουν θέση εδώ.

Ας συλλογιστούμε λιγάκι: είναι πράγματι τόσο απροσπέλαστο αυτό το χάσμα; Πόσα χρόνια διαφορά έχει η μια γενιά από την άλλη; Είναι η απόσταση των 25 με 29 χρόνων μιας γενιάς τόσο μακρινή που να μην καλύπτεται ιδεολογικά; Δεν χρειάζεται καν να τη διανύσουμε σ’ όλο της το μήκος. Λίγα βήματα η μια πλευρά, λίγα βήματα η άλλη και φθάσαμε. Το δε χάσμα, δεν είναι ανάγκη να το κλείσουμε πλήρως. Ας αφήσουμε και κανένα ανοιγματάκι για συζητήσεις. Καιρός πλέον να ξεφύγουμε από τις βαριές σκιές και τα φαντάσματα του παρελθόντος. Ας επιχειρήσουμε, δίχως προκαταλήψεις, να γνωριστούμε καλύτερα ο ένας με τον άλλον και να σηκώσουμε τα πέπλα των παρεξηγήσεων που μας σκεπάζουν. Πιστεύω πως έτσι μόνο, οι νεότεροι μας, θα μπορέσουν να μας εμπιστευθούν και ν’ αντιμετωπίσουν το μέλλον με περισσότερη αισιοδοξία.😊

Στο πρώτο άρθρο του blog μου υπό τον τίτλο ''ΓΗΡΑΝΣΗ, ΓΗΡΑΤΕΙΑ, ΠΕΡΙΟΔΟΙ ΗΛΙΚΙΑΣ, ΒΙΟΛΟΓΙΚΗ/ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΗ ΗΛΙΚΙΑ, ΠΡΟΣΔΟΚΙΜΟ ΖΩΗΣ ΣΤΙΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΕΣ ΧΩΡΕΣ, ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΗΣΗ ΤΟΥ ΓΗΡΑΤΟΣ'' (12.11.2016), έγραψα για τη σημασία των αλληλεπιδράσεων μεταξύ ατόμων της νεότερης και της μεγαλύτερης γενεάς, του τύπου ''Ενεργητικής κοινωνικοποίησης'' (όταν οι νεότεροι μαθαίνουν από τους μεγαλύτερους) ή ''Αναδρομικής ενεργητικής κοινωνικοποίησης'' (όταν οι γηραιότεροι μαθαίνουν από τους νέους) οι οποίες συμβάλλουν στη δημιουργία καταλλήλων προϋποθέσεων.

Ο σύνδεσμος του άρθρου για τους ενδιαφερόμενους: h ttps://iarvan-hellas.blogspot.com/2016/11/blog-post.html

Περί γενεών και πινακίδων

Ο όρος ''Χάσμα των Γενεών'', πρωτοχρησιμοποιήθηκε τη δεκαετία του ’60, όταν οι λεγόμενοι ''baby boomers'' άρχισαν να εμφανίζουν σημαντικές διαφορές γνωμών, ως προς τα ''πιστεύω'' τους, έναντι των γονέων τους.

Συμβατικά, ανήκω κι’ εγώ στη μεταπολεμική γενιά των ‘baby boomers’, της γενιάς που γεννήθηκε στα ερείπια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, μεταξύ 1945-1964, της επαναστατημένης γενιάς του ’60, των διαδηλώσεων κατά του πολέμου του Βιετνάμ και γενικά των κοινωνικών κινημάτων και επαναστάσεων. Ήταν η εποχή που λέγαμε, «Μην εμπιστεύεσαι κανέναν πάνω από τα τριάντα».

Γράφω συμβατικά, επειδή το σύστημα, με τις κοινωνικές κατασκευές που επινόησε, απαιτεί την ένταξη μας σε μία ή περισσότερες απ’ αυτές. Προφανώς, για την καλύτερη λειτουργικότητα των κοινωνιών μας, επιβάλλεται και είναι αναγκαίο να ανήκουμε σε μια κοινωνική ομάδα, σ’ ένα σύλλογο, σε μια ομοσπονδία, σε μια κατηγορία, σε μια θρησκεία/εκκλησία/αίρεση, σ’ ένα κόμμα (μα ποιο κόμμα;) κ.ο.κ. Τις περισσότερες φορές, οι επιλογές δεν είναι δικές μας, απλώς μας κατατάσσουν...😇

Σ’ οποιοδήποτε μήκος ή πλάτος της γης κι’ αν έρθουμε στον κόσμο, αργά ή γρήγορα αρχίζει και διαδικασία του φακελώματος. Μέχρι που να συλλάβουμε τις έννοιες μητέρα, αγόρι, κορίτσι, καλό ή κακό, του τι είμαστε, ποιοι είμαστε, τι γλώσσα μιλάμε, τι εθνικότητα έχουμε, τι πρέπει να πιστεύουμε ή να μην πιστεύουμε, τι τρώγεται ή δεν τρώγεται, που ανήκουμε ή δεν ανήκουμε, ποιους ν’ αγαπάμε και ποιους όχι... δεν ξέρουμε τι μας γίνεται δηλαδή...γι' αυτό και μας φοράνε ταμπελίτσες!

Η ακόλουθη γενιά των boomers ονομάσθηκε «Generation X» ή «Gen- X» και αντιπροσωπεύει τους γεννηθέντες μεταξύ 1965-1980. Η γενιά αυτή μεγάλωσε παράλληλα με την πρόοδο της τεχνολογίας και την ανάπτυξη των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Με τις γνώσεις που απέκτησε κατάφερε να επιφέρει την επανάσταση στις επικοινωνίες και να επιταχύνει τους ρυθμούς παγκοσμιοποίησης. Στην περίοδο αυτή, με την είσοδο των αντισυλληπτικών στη ζωή μας, ξεκινά ο έλεγχος των γεννήσεων, σε πολλές χώρες νομιμοποιείται η έκτρωση, περιορίζονται σημαντικά οι γεννήσεις. Τα διαζύγια αυξάνονται, οι πατέρες απόντες, όλο και περισσότερες οι εργαζόμενες μητέρες. Τα παιδιά της εποχής αυτής αποκαλούνταν ''latchkey kids'' (latchkey = κλειδί εξώπορτας), διότι όταν γύριζαν από το σχολείο δεν ήταν κανείς στο σπίτι να τους ανοίξει την πόρτα.

Από την άλλη μεριά, η γενιά αυτή έζησε μέσα στη χειρότερη οικονομική κρίση της σύγχρονης ιστορίας και μαζί με τους baby boomers θεωρήθηκε υπεύθυνη για την κρίση που συνεχίζει μέχρι σήμερα.

Χρήση του όρου ‘Generation X’, για πρώτη φορά, έκανε ο Ουγγαρέζος φωτογράφος Robert Capa σε μια έκθεση φωτογραφίας νέων ανδρών και γυναικών που μεγαλώνουν αμέσως μετά τον ΙΙ Παγκόσμιο Πόλεμο, στις αρχές της δεκαετίας του ’50. Η ονομασία καθιερώθηκε μετά την έκδοση του μυθιστορήματος του Καναδού συγγραφέα Douglas Coupland, 'Generation X: Tales for an Accelerated Culture’ (Ιστορίες για έναν επιταχυνθέντα πολιτισμό), το 1991.

Προσωπικά, δεν συμφωνώ απόλυτα με τις πινακίδες που κρεμάνε κάθε

τόσο, τελείως αυθαίρετα, στις διάφορες γενεές, οι δημοσιογράφοι, οι συγγραφείς, οι αναλυτές και τα ΜΜΕ.😏

Πρώτον - Επειδή οι γεννήσεις νέων ανθρώπων δεν σταματούν και κατά τη γνώμη μου, δεν είναι λογικό να περιφράσσεται μια γενιά κατ’ αυτόν τον τρόπο. Τι γίνεται με τις επικαλυπτόμενες ηλικίες; Με άλλα λόγια, τα παιδιά της γενεάς των baby boomers που γεννήθηκαν από το 1960 μέχρι 1964 και αυτών της Generation X που γεννήθηκαν μεταξύ 1965 μέχρι 1969, σε τι μπορεί να διέφεραν μεταξύ τους όταν μεγάλωσαν;

Δεύτερον - Εκτός του ότι θεωρώ τις κατατάξεις αυτού του είδους ως πολύ γενικευμένες, είμαι βέβαιος πως υποθάλπουν ένα είδος ρατσισμού.

Τρίτον – Διότι, με τον καιρό, οι κατηγοριοποιήσεις αυτές εμπεδώνονται ακουσίως στην ψυχοσφαίρα μας, οδηγούν σε μία διαταραχή ισορροπιών και δεν μπορούν να αποβληθούν εύκολα.

Στη συνέχεια έρχεται η «Generation Y» (Gen Y ή Generation Me) η οποία περιλαμβάνει τους γεννηθέντες μεταξύ 1980 μέχρι 1999 και που επίσης αποκαλούνται «Millennials» (οι Χιλιετείς). Έχουν χαρακτηρισθεί ως η γενιά του ''Εγώ, εγώ, εγώ'' και ίσως όχι δίχως λόγο. Σύμφωνα με διάφορες μελέτες, είναι περισσότερο ατομιστές, δεν ενδιαφέρονται τόσο πολύ για την πολιτική και για την κοινότητα, προτεραιότητα γι’ αυτούς έχει η φήμη και η αυτοπροβολή τους. Λατρεύουν την τεχνολογία και βασιζόμενοι σ’ αυτήν και στις γνώσεις τους, πιστεύουν πως αξίζουν κάτι καλύτερο και πως θα καταφέρουν ν’ αλλάξουν τον κόσμο.

Επειδή γεννήθηκαν και γαλουχήθηκαν εν μέσω του ψηφιακού κόσμου, αποκαλέστηκαν digital natives (ψηφιακοί ιθαγενείς, συνώνυμο born digital = γεννημένος ψηφιακός). Ο όρος επιδόθηκε το 2001 από τον εκπαιδευτικό σύμβουλο Marc Prensky, με το άρθρο του, ''Digital Natives, Digital Immigrants'', όπου αναφερόταν στην ανικανότητα των τότε εκπαιδευτικών, να κατανοήσουν τις ανάγκες των σύγχρονων σπουδαστών. Εννοείται, πως με digital immigrants (ψηφιακούς μετανάστες), εννοούσε όλους εμάς τους αδαείς, που έκαναν την προσπάθεια να εισέλθουν στον κόσμο των Millennials.

Ένα από τα πλεονεκτήματα των Millennials ήταν το ότι μεγάλωσαν σ’ ένα περιβάλλον που τους προσέφερε επιλογές που δεν υπήρχαν ποτέ προηγουμένως.

Από την άλλη μεριά, η γενιά αυτή κληρονόμησε ένα τεράστιο χρέος και υψηλή ανεργία. Κι’ όμως, παρά ταύτα, έδειξαν και δείχνουν περισσότερη αυτοπεποίθηση, ρισκάρουν, θέλουν να είναι αυτόνομοι και ν’ ανοίξουν δικές τους επιχειρήσεις ή να κατέχουν ιθύνουσες θέσεις στα επαγγέλματά τους. Προγραμματίζουν τους στόχους τους με επιμέλεια, δεν συμβιβάζονται τόσο εύκολα και αναζητούν την αναγνώριση και την επιβράβευση για τα επιτεύγματα τους.

Δίνουν περισσότερη σημασία στα ''likes'' στο facebook, στα ''selfies'' και κοιμούνται παρέα με το κινητό τους. Εν τούτοις είναι λιγότερο συντηρητικοί και περισσότερο ανεκτικοί στο διαφορετικό.

Πόσο ναρκισσισμός κρύβεται άραγε πίσω απ’ αυτή τη γενιά; Είναι παγιδευμένοι στον καθρέπτη τους; Μήπως όμως, δεν ήταν ναρκισσιστική κάθε προηγούμενη γενιά; Δεν είχαν κι’ οι προηγούμενες γενεές στοιχεία του ''Εγώ, εγώ, εγώ'';😏

Η επόμενη γενιά βαπτίστηκε «Generation Z ή Gen Z» και περιλαμβάνει τους γεννηθέντες μεταξύ 1995 μέχρι 2010, κατ’ άλλους δε, αυτούς μεταξύ 2000 και 2015. Κατά κάποιο τρόπο αποτελούν τη δεύτερη γενιά των Millennials, διότι γεννήθηκαν με τα κινητά στο χέρι. Η προγονική τους γενιά ήταν οι πρωτοπόροι τους, επειδή κοινωνικοποιήθηκε ψηφιακά μεγαλώνοντας. Οι οθόνες αφής (touchscreens) και τα χειριστήρια αφής (touchpads) ήρθαν μεταγενέστερα.

...και η ιστορία συνεχίζεται. Το λατινικό αλφάβητο τελείωσε. Η επόμενη γενιά ονομάζεται ''Alpha Generation'' και είναι τα παιδιά των Millennials!

Επικαιροποίηση – 01.02.2023

Από τότε που πρωτοδημοσίευσα αυτό το άρθρο, διάφοροι ερευνητές / αναλυτές επινόησαν νέες χρονολογικές ανακατατάξεις των γενεών τις οποίες και καταχωρώ ως συμπληρωματική ενημέρωση.

Περιττό να σημειώσω ότι αυτές οι ταξινομήσεις αφορούν, κυρίως, τις αναπτυγμένες δυτικές κοινωνίες, συμπεριλαμβανομένων της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας, με τα έθιμα και τις παραδόσεις που τις διέπουν. Για τη Ιαπωνία δεν είμαι σε θέση να εκφέρω γνώμη. Ούτε και για τις χώρες που φροντίζουμε να λιμοκτονούν😔 για να τις εκμεταλλευόμαστε καλύτερα, έχω να προσθέσω κάτι νεότερο. Οι σκέψεις μου, επ' αυτού του θέματος, είναι γνωστές μεταξύ των φίλων μου.

Διαβάζοντας το άρθρο μου, θα προσέξατε ίσως τις απορίες μου σχετικά με τις επικαλυπτόμενες ηλικίες. Οι νέες κατατάξεις προσπαθούν να καλύψουν κάπως αυτά τα κενά κάνοντας μερικές διορθώσεις, π.χ. κουτσούρεψαν τη χρονική περίοδο των ‘’Millennials ή Generation Y’’ κατά 3 χρόνια, ήτοι από το 1981-1999 στο 1981-1996.

Τη γενιά ''Generation Z ή Zoomers'' την τοποθετούν μεταξύ 1997-2012.

Η νέα κατηγορία είναι η μικρογενιά των «Zillennials»η οποία τοποθετείται μεταξύ της γενιάς Gen Ζ και των Millennials. Στο τέλος του 2022, ο νεότερος των Millennials ήταν 26 ετών κι ο μεγαλύτερος 41, κι από τη γενιά Gen Ζ 10 έως 23 αντιστοίχως. Ενώ οι Zillennials ταυτίζονται με βασικά μέρη των εμπειριών αμφοτέρων των γενεών, θεωρούνται είτε ’’πολύ νέοι’’ ή ’’πολύ μεγάλοι’’ για να έχουν συμμετάσχει πλήρως στο σύνολο των κοινωνικών και πολιτιστικών κανόνων. Εν ολίγοις, οι Zillennials δεν είναι ούτε πλήρως Gen Z ούτε πλήρως Millennials. Έτσι, οι περισσότεροι σχολιαστές τους κατατάσσουν ως άτομα γεννηθέντα μεταξύ 1993 και 1998.

Όπως οι Millennials, οι Zillennials έχουν τη φήμη ότι έχουν ισχυρή εργασιακή ηθική, αλλά εκδηλώνουν επίσης την επιθυμία της γενιάς Gen Z για καλύτερη ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής και δίνουν μεγάλη σημασία στην ουσιαστική δουλειά.

Οι Zillennials περπατώντας και στα δύο στρατόπεδα των γενεών Millennials και Gen Z, μεγάλωσαν μαζί με τις τεράστιες αλλαγές στην τεχνολογία, με τις πλατφόρμες μέσων κοινωνικής δικτύωσης όπως το Instagram, το Snapchat και το Vine να εμφανίζονται όσο ήταν ακόμη μαθητές γυμνασίου. Έτσι, από πολύ νωρίς, οι Zillennials συνήθησαν να πειραματίζονται με τα πιο πρόσφατα προϊόντα τη αγοράς, και να τα εφαρμόζουν δεόντως. Οι Zillennials γνωρίζουν πολύ καλά τι απαιτούν να δουν σε ένα προϊόν και δεν είναι πρόθυμοι να συμβιβαστούν.

Πάμε τώρα στη γενιά «Generation Alpha» ή «Gen Alpha» την οποία τοποθετούν στις αρχές του 2010 και τη φθάνουν στα μέσα της δεκαετίας του 2020. Η γενιά ’Gen Alpha καλείται να αντιμετωπίσει δύσκολα και πολλαπλά προβλήματα για τα οποία κατηγορούν...κι όχι αδίκως, εμάς...κι εμείς, με τη σειρά μας, τις προηγούμενες γενιές. Τα σημαντικότερα:

· Κλιματική αλλαγή

· Προστασία του περιβάλλοντος!

· Προσπάθεια ενσωμάτωσης των ξένων! Γεγονός που υφίσταται διαχρονικά και μεγενθύνεται εκθετικά !

· Διατήρηση της κοινωνικής ευημερίας... των ευδαιμονούντων χωρών😉, που κι αυτή έχει ήδη πάρει την κατιούσα!

· Υπογεννητικότητα!

Επιτρέψτε μου παιδιά, να κάνω εδώ μια μικρή παρέκβαση . Για τη φθίνουσα πορεία του έθνους μας είχα γράψει και στο παρελθόν! Σ’ αυτόν τον τομέα δεν χρειάζεται να φοβόμαστε τους Τούρκους...τα καταφέρνουμε και μόνοι μας μια χαρά! Η ιστορία μας είναι γεμάτη φαγωμάρες, προδοσίες και μεταναστεύσεις! Στατιστικά, για να διατηρηθεί σταθερός ο πληθυσμός μιας ‘’Χ’’ εθνικότητας, κάθε γυναίκα στη διάρκεια της αναπαραγωγικής της ηλικίας πρέπει να αποκτήσει 2,1 παιδιά! Στη Χώρα μας, ενώ το 2008 το ποσοστό της γεννητικότητας βρισκόταν στο 1,5 το 2017 είχε πέσει στο 1,35 (χρόνια της κρίσης, νέες μετανάστευσεις). Δεν απαιτούνται τα μαθηματικά του Einstein για να προβλέψουμε το εξαιρετικά ζοφερό μέλλον για την πατρίδα μας! Πολύ φοβάμαι πως ξεπεράσαμε ήδη το σημείο άνευ επιστροφής και η εξαφάνισή μας είναι θέμα χρόνου πλέον!😔

Ούτε η Γερμανία τα πάει καλύτερα! Το 2019 ο δείκτης βρισκόταν στο 1,57!

Εν κατακλείδι, όπως προανέφερα, τα ταμπελάκια γενεών είναι ένα κοινωνιολογικό κατασκεύασμα χωρίς σαφώς καθορισμένο ιστορικό ή κοινωνικό πλαίσιο αναφοράς. Μέχρι το 2021 επιτύχαμε να κρεμάσουμε καθοριστικές ετικετούλες για κάθε γενιά μαζί με ένα σύνολο στερεότυπων ώστε να ανταποκριθεί ή να επαναστατήσει εναντίον τους... Όμως, φίλες και φίλοι, ενώ οι ετικέτες των γενεών υποβοηθούν ίσως στον εντοπισμό πολιτιστικών αξιών και τάσεων μεταξύ διαφορετικών ηλικιακών ομάδων για τη στόχευση του κοινού, εντούτοις, πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν παύουν να είναι ένα σχετικά χονδροειδές εργαλείο γι’ αυτόν τον σκοπό... Αυτό που πραγματικά διαφοροποιεί τις γενιές είναι οι τεχνικές και κοινωνικές επιρροές που τις διαμορφώνουν.

Πληροφοριακά, μιας και σας έφερα μέχρι εδώ, θα σας μεταφέρω μερικά χρονάκια πιο πίσω.

Στη «Lost Generation» (Χαμένη γενιά) ανήκουν οι γεννηθέντες μεταξύ 1883-1900. Η Χαμένη Γενιά ήταν η κοινωνική ομάδα γενεών στον δυτικό κόσμο που κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου βρισκόταν στην πρώιμη ενηλικίωση. Η λέξη "Lost" αναφέρεται στο αποπροσανατολισμένο, περιπλανώμενο, χωρίς κατεύθυνση πνεύμα πολλών από τους επιζώντες του πολέμου στην αρχική μεταπολεμική περίοδο .

Η γενιά μεταξύ 1901-1927 αποκαλείται «The Greatest Generation» (η Μεγαλύτερη Γενιά) ή G.I. Generation ή World War II Generation. Ο πρώτος που χρησιμοποίησε τον όρο Greatest Generation ήταν ο στρατηγός του στρατού των ΗΠΑ James Van Fleet το 1953 και διαδόθηκε περαιτέρω από τον τίτλο ενός βιβλίου του Αμερικανού δημοσιογράφου Tom Brokaw το 1998. Ο όρος "G.I. Generation" χρησιμοποιήθηκε σ’ ένα άρθρο του Alberto M. Camarillo το 1971, διαδόθηκε δε το 1991, από τους συγγραφείς του βιβλίου William Strauss and Neil Howe ’’The History of America's Future’’ (Η ιστορία του μέλλοντος της Αμερικής). Τα αρχικά G.I. αναφέρονται, ως επί το πλείστον, στον όρο "Ground Infantry" (Πεζικό εδάφους).

Τη γενιά μεταξύ 1928-1945 την ονομάζουν «Silent Generation» (Σιωπηλή Γενιά) ή Traditionalist Generation (Παραδοσιακή Γενιά). Αν και ο όρος φαίνεται να έχει προηγηθεί της δημοσίευσης, το περιοδικό Time χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τον όρο "Silent Generation" σ’ ένα άρθρο του στις 5 Νοεμβρίου 1951, με τίτλο "The Younger Generation",

Μικρό σχόλιο

Την κοινωνία μας την παρομοιάζω μ’ ένα μεγάλο ποτάμι με τους παραπόταμους και τα παρακλάδια τους. Ο όγκος και η ταχύτητά του μεταβάλλονται ανάλογα με τα φυσικά φαινόμενα της εποχής, ήτοι από τα χιόνια που λιώνουν, τις βροχές, τις καταιγίδες, τις πλημμύρες, την ξηρασία κ.τ.λ., τα φυσικά εμπόδια στη ροή του, αλλά και από τα τεχνητά φράγματα που αλλάζουν το ρουν του. Σε κάποια σημεία η ορμή του ελαττώνεται και φαίνεται να λιμνάζει κάπως. Πολλές φορές μάλιστα, τα μικρότερα παρακλάδια του παρέχουν καταφύγιο. Η σύσταση του ποταμιού είναι επίσης μεταβλητή, εξαρτώμενη από περιεκτικότητα σε ξένα σώματα, όπως π.χ. τους κορμούς των δένδρων που έχουν ξεριζωθεί, από τα κλαδιά που έσπασαν, από τα απόβλητα των εργοστασίων που τα μολύνουν (βεβαίως, εκεί που υπάρχουν έλεγχοι περιορίζεται κάπως η μόλυνση του), τα σκουπίδια που πετάει ο κάθε ασυνείδητος μέσα του κ.τ.λ.

Δεν είναι εμφανείς οι ομοιότητες με τις πολιτικές και κοινωνικές ροές του κόσμου γύρω μας; Μήπως δεν μεταβάλλονται κι’ αυτές με τις επικρατούσες καιρικές συνθήκες; Έτσι ακριβώς συμπεριφέρονται και οι κοινωνίες μας. Σίγουρα υπάρχουν πολλά παραδείγματα και παραλληλισμοί, αλλά παραθέτω μερικά που ήρθαν στιγμιαία στο μυαλό μου.

1. Οι κορμοί που παρασύρονται από το ρεύμα είναι σαν κάποιες κοινωνικές κατασκευές. Μπορεί να σε κρατήσουν στην επιφάνεια, αλλά μπορεί και να σε συμπαρασύρουν σε άγνωστες κατευθύνσεις.

2. Τα κόμματα είναι σαν τα χιόνια: έρχονται, παρουσιάζουν μια όμορφη, ειδυλλιακή εικόνα, μετά λιώνουν και φουσκώνουν τα ποτάμια, προκαλώντας αναταραχές και πολιτικές πλημμύρες.

3. Οι επαναστάσεις είναι σαν τα φράγματα των καστόρων: αλλοιώνουν μεν τη ροή των πραγμάτων, αλλά η δομή τους δεν κρατάει για πολύ. Η διάλυση τους είναι θέμα χρόνου.

4. Οι πόλεμοι είναι σαν τις μεγάλες θύελλες, τις καταιγίδες και τους τυφώνες: στο πέρασμα τους καταστρέφουν και ισοπεδώνουν τα πάντα και μετά ακολουθεί μια παροδική γαλήνη, ανοικοδόμηση κ.ο.κ.

5. Οι νησίδες στη μέση των ποταμών χρησιμεύουν ως προσωρινά καταφύγια και προσφέρουν κάποια προστασία. Είναι σαν τους φιλανθρωπικούς οργανισμούς, τους οίκους προστασίας διαφόρων αδικημένων και αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων, τα κοινωφελή έργα κ.τ.λ.

6. Τα απόβλητα των εργοστασίων μοιάζουν με τις καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που μολύνουν τις δημοκρατικές διαδικασίες.

7. Τα καθαρά ποτάμια προσφέρουν μια πολύχρωμη ποικιλία χλωρίδας και πανίδας που την συγκρίνω με τις πολυπολιτισμικές κοινωνίες. Όμως και τα λασπώδη νερά κρύβουν αόρατη ζωή μέσα τους, αρκεί να βρούμε τις μεθόδους να τα καθαρίσουμε.

Σύμφωνα με την ψυχιατρική ορολογία, θα χαρακτήριζα ένα ποτάμι ως κυκλοθυμικό ή διπολικό. Έτσι ακριβώς, όπως είναι και οι κοινωνίες μας δηλαδή.

Εν κατακλείδι, είμαι σίγουρος πως κάθε γονιός επιθυμεί, εύχεται και επιδιώκει για τα παιδιά του ό,τι δεν κατάφερε ο ίδιος. Οι διαμάχες είναι περιττές. Πιστεύω ακράδαντα πως όλες οι γενεές είναι συνυφασμένες μεταξύ τους και στην πορεία τους μεταλλάσσονται επιγενετικά ώστε να προσαρμοσθούν καλύτερα στο περιβάλλον τους.

Φίλες και φίλοι, ναι, είναι αδύνατο να ξηλώσουμε τα νήματα του κακού παρελθόντος αλλά με τα νήματα του μέλλοντος μπορούμε να υφάνουμε ένα νέο παρελθόν! Μάλιστα, ''παρελθόν'', επειδή από τη στιγμή που αρχίζουμε να το υφαίνουμε, δημιουργούμε ήδη το νέο παρελθόν!

Ας σαλτάρουμε λοιπόν, όπως θάλεγαν ίσως οι Millennials.

Γιάννης Αρβανιτάκης

Για επιμέρους τοποθετήσεις και σκέψεις επί του θέματος παραθέτω τον σύνδεσμο του φίλου μου Λάκη Πουτουλούδη

http://lackybreak.blogspot.de/2017/04/blog-post_9.html#more