ΑΛΗΘΕΙΑ, ΠΟΣΟΙ ΑΠΟ ΣΑΣ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΠΩΣ Θ’ ΑΛΛΑΞΕΙ ΚΑΤΙ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ;
του Γιάννη Αρβανιτάκη

Φίλες και φίλοι,

Μέσα μου θλίβομαι, πενθώ, δακρύζω, αγανακτώ, θυμώνω και μοιράζομαι τον πόνο μου μόνο μ’ όσους πιστεύω πως με νιώθουν! Δεν μου αρέσει ν’ ασκώ κριτική αυτές τις ώρες της βαθιάς εθνικής οδύνης που διακατέχει όλους μας! Απλώς παρακολουθώ και διαβάζω τα σχόλια των φίλων, τα άρθρα στις εφημερίδες και σπανίως τηλεόραση! Εν τούτοις…

Πρέπει να ήταν κάπου προς το τέλος της δεκαετίας του ‘80 ή στις αρχές του ’90. Τότε δεν θρηνούσαμε ακόμη θύματα. Ήταν πάλι κάτι μέρες που καίγονταν η Ελλάδα μας όταν ένας από τους Γερμανούς ασθενείς μου, λάτρης της Χώρας μας, μου έφερε το απόκομμα του άρθρου της εφημερίδας Schaumburger Nachrichten (εφημερίδα της περιφέρειας

Schaumburg) λέγοντας μου ''πόσο λυπάται'' και ρωτώντας με ταυτόχρονα, αν τα γραφόμενα αληθεύουν! Όπως συνηθίζω, αρχειοθέτησα το άρθρο για μελλοντικές αναφορές, το φωτογράφησα πριν από λίγο και σας το σας παραθέτω. Δυστυχώς το απόκομμα δεν φέρει την ημερομηνία εκτύπωσης. Εκείνη την εποχή το διαδίκτυο και η ηλεκτρονική αρχειοθέτηση έκαναν τα πρώτα τους βήματα! Το άρθρο συνέταξε ο δημοσιογράφος Gerd Höhler, ο οποίος από το 1979 διαμένει στην Αθήνα, υπό τον τίτλο «Έρημος η Ελλάδα σε 50 χρόνια;». Σας μεταφράζω ελεύθερα μερικά σημαντικά σημεία του κειμένου:

«Από το 1955 έχουν καεί περί το 1.000.000 εκτάρια δασών (10.000.000 στρέμματα), σχεδόν 1/3 του συνόλου. Αν συνεχίσει έτσι, σε 50 χρόνια θα έχουν καταστραφεί και τα  παραμένοντα 2.500.000 εκτάρια και η Ελλάδα θα γίνει έρημος».

«Λόγω των πυρκαγιών της τελευταίας 10ετίας, μόνο ένα 20% της Αττικής καλύπτεται ακόμη από πράσινο».

«Πολύ κακώς προετοιμασμένη», «Άλλη μια φορά αποδεικνύεται πως, είτε είναι σεισμός, είτε πλημμύρες, είτε δασικές πυρκαγιές, η Ελλάδα βρίσκεται ανεπαρκώς προετοιμασμένη. Κάθε φορά που αλλάζει η κυβέρνηση αντικαθίστανται και οι εκάστοτε διοικητές των πυροσβεστικών υπηρεσιών. Δεν είναι καθόλου περίεργο το ότι παντού παρατηρείται έλλειψη επαγγελματικότητας. Στο κάτω κάτω, πρέπει να βολευτούν οι πιστοί φίλοι του κόμματος. Υπό αυτές τις προϋποθέσεις δεν μπορεί να επιτευχθεί εξακολούθηση και συναγωνιστικότητα».

Ξέρετε παιδιά,
«Η ποίηση είναι μια ιδιαίτερη γλώσσα και, πιο συγκεκριμένα, μια γλώσσα μέσα στη γλώσσα», έγραψε κάποτε ο Γάλλος ποιητής Πωλ Βαλερύ, 1871-1945.

Όσο διαβάζω και μελετώ τα γραφόμενα της νεοανακαλυφθείσης καλής μου φίλης Αγγέλας Αποστολοπούλου στο blog της, τόσο περισσότερο την θαυμάζω και κατά κάποιο τρόπο ζηλεύω την δεξιοτεχνία της στην επιλογή των λέξεων καθώς και στην διάρθρωση των κειμένων της που σφύζουν από ευαισθησία. Ανεξάρτητα από το αν κατέχουμε πολύ καλά την γλώσσα μας ή διαθέτουμε ένα πλούσιο λεξιλόγιο, δεν αρκεί για να γίνουμε συγγραφείς ή ποιητές. Όπως και τα καλύτερα πινέλα, χρώματα, καμβάδες ή σύνεργα, δεν πρόκειται να μας κάνουν ζωγράφους.

Σήμερα ασχολήθηκα μ’ ένα εντυπωσιακό γραπτό της, από το 2006, υπό τον τίτλο, «Τι θα έκανε ο μικρόψυχος καιρός χωρίς τους ποιητές;». Με συνάρπασε φίλες και φίλοι! Το

αναδημοσιεύω με την άδειά της.

Κι οι ποιητές τι χρειάζονται σ’ έναν μικρόψυχο καιρό;

της Αγγέλας Αποστολοπούλου
Έχουν περάσει περισσότερα από τριάντα χρόνια, όταν ο Ελύτης έγραφε:
«Μπαίνοντας ο 20ος αιώνας στο τελευταίο του τέταρτο, αισθάνομαι άστεγος και περιττός. Όλα είναι κατειλημμένα –ως και τ’ άστρα. Οι άνθρωποι έχουν απαλλαγεί από κάθε παιδεία, όπως στην εποχή του Τζέγκις Χαν, και δεν ερωτεύονται ούτε κατ’ ιδέαν.»

ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΣΠΑΣΠΕΝΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ
(Broken-Heart syndrome ή καρδιομυοπάθεια takotsubo)
του Γιάννη Αρβανιτάκη

Γειά σας φίλες και φίλοι,

το κατώφλι του συναισθηματικού ή σωματικού πόνου, είναι διαφορετικό για τον καθέναν μας και προς το παρόν δεν διαθέτουμε τα κατάλληλα όργανα μετρήσεως για να πούμε ποιος πονά περισσότερο ή λιγότερο. Οι περισσότεροι από εμάς νιώθουμε συμπόνια για τον διπλανό μας που υποφέρει, επειδή συνταυτιζόμαστε μαζί του. Στο άκουσμα μιας τραγικής είδησης, όταν βλέπουμε μια ταινία ή ένα θεατρικό έργο, είτε διαβάζουμε ένα

συγκινητικό μυθιστόρημα, συμπάσχουμε με τους εκάστοτε ήρωες επειδή τοποθετούμε τους εαυτούς μας στην θέση τους.

Δεν νομίζω να υπάρχουν άνθρωποι στον πλανήτη μας που δεν βίωσαν ή βιώνουν εξαιρετικά σοβαρές/τραγικές καταστάσεις, όπως π.χ. την ξαφνική απώλεια κάποιου αγαπημένου προσώπου, την διάγνωση μιας θανατηφόρου νόσου, ενός σοβαρού δυστυχήματος ή τραυματισμού, την οικονομική καταστροφή ή πτώχευση, μαζικές φυσικές καταστροφές, πολέμους, γενοκτονίες, ξεριζωμούς, βιασμούς, προσφυγιά και τα παρόμοια! Όλοι οι άνθρωποι ανά τον κόσμο, ανεξάρτητα γλώσσας και εθνικότητας, για να εκδηλώσουν τα απερίγραπτα αυτά συναισθήματα πόνου που τους διακατέχουν, χρησιμοποιούν την λέξη ''καρδιά''.