ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΟΥΝΤΑ ΔΟΧΕΙΑ
του Γιάννη Αρβανιτακη
Φίλες και φίλοι γεια σας,
ό,τι θα διαβάσετε παρακάτω έχει σχέση με την πραγματικότητα!
Πληροφοριακά, για όσους δεν το γνωρίζουν, εδώ και κάτι μήνες, έχω επανενταχθεί στο σύστημα πρωτοβάθμιας φροντίδας, δίπλα σ’ έναν συνάδελφο κινεζικής καταγωγής. Έτσι, η ανθρώπινη ιστοριούλα που επέλεξα να σας αφηγηθώ σήμερα, είναι άλλη μία από το ημερολόγιο της καθημερινής πραγματικότητας και αφορά άλλη μία περίπτωση προσφύγων. Αφού σας την περιγράψω, θα επιχειρήσω να ξετυλίξω κάπως το κουβάρι των σκέψεων μου για να σας δώσω μία πιο ολοκληρωμένη γενική εικόνα.
Το πρόβλημα δεν αφορά φυσικά μόνο την Γερμανία, αλλά όλες τις χώρες/κοινωνίες που δέχονται πρόσφυγες/μετανάστες και ούτε μπορεί να συζητηθεί μέσα σε λίγες γραμμές.
Πριν μερικές εβδομάδες λοιπόν, ένα απογευματάκι, ενώ έψαχνα στην οθόνη του ΗΥ για να δω πόσοι ακόμη ασθενείς περιμένουν
στην αίθουσα αναμονής, έρχεται η βοηθός μας συνοδεύοντας την επόμενη ασθενή και ταυτόχρονα μου κάνει νεύμα να την ακολουθήσω στο διπλανό δωμάτιο για μια σύντομη ενημέρωση σχετικά με την κυρία που επρόκειτο να εξετάσω! Με γρήγορες κουβέντες μου λέει, πως η κυρία αυτή είχε έρθει κι άλλες φορές στο ιατρείο με την απαίτηση να της συνταγογραφήσουμε ένα συγκεκριμένο αντιυπερτασικό φάρμακο. Ο συνάδελφος που την είχε εξετάσει προηγουμένως καταχώρησε στο ιστορικό της αδυναμία συνεννόησης λόγω γλώσσας, δεν της χορήγησε το φάρμακο επειδή η αρτηριακή της πίεση ήταν φυσιολογική και μεταξύ άλλων της πρότεινε 24ωρη μέτρηση της αρτηριακής πίεσης ούτως ώστε να σχηματίσει μια πληρέστερη εικόνα ως προς την αναγκαιότητα φαρμακευτικής αγωγής!
Στη συνέχεια, η ασθενής δεν εμφανίστηκε στα ραντεβού που της είχαν δώσει και εμφανίζεται τώρα εν συνοδεία μιας μεταφράστριας η οποία μιλούσε καλούτσικα τα γερμανικά.
Το πρώτο που αρπάζει το βλέμμα μου είναι το άδειο κουτάκι του φαρμάκου που προανέφερα, με την ίδια απαίτηση για συνταγογράφηση. Με την βοήθεια της δραγουμάνου αρχίζω να εκμαιεύω κάποιες πληροφορίες για το ιστορικό της. Μαθαίνω πως αυτή η 43χρονη, ταλαίπωρη γυναικούλα, είναι πρόσφυγας κουρδικής καταγωγής από το Ιράκ, έχει έρθει μαζί με τα 11 παιδιά της (ναι 11, αλήθεια λέω) και ήδη έχει κλείσει 4 χρόνια διαμονής στην Γερμανία. Ο σύζυγος και το δωδέκατο παιδί της έμειναν πίσω στο Ιράκ! Το μεγαλύτερο από τα κορίτσια της είναι 29 ετών!
Της ξαναρίχνω μια ματιά και στρεφόμενος προς την δραγουμάνο ερωτώ: ''Έ…καλά για πείτε μου…'' και προτού προλάβω να συμπληρώσω την ερώτηση…μου λέει η μεταφράστρια, που εν τω μεταξύ μάντεψε τι πήγαινα να ρωτήσω, ''Να, βλέπετε, την πάντρεψαν στα 13ης χρόνια''! ''Εντάξει κοπέλα μου'', λέω, ''11 παιδιά και δεν βρέθηκε κανένα να συνοδεύσει την μητέρα τους;'', ''Θα πρέπει να μιλούν αρκετά καλά γερμανικά στα 4 χρόνια που βρίσκονται εδώ'', τόνισα…''κι αφήστε κατά μέρος, πως κι η ίδια θα έπρεπε να ξέρει 5 λέξεις'' συμπλήρωσα! ''Ξέρετε'' μου απαντά, ''…είναι διασκορπισμένα σ’ όλη την Γερμανία'', ''Μόνο τα δύο μένουν μαζί της! Το ένα πηγαίνει στο σχολείο και το άλλο, όλο τρέλες κάνει, θυμώνει εύκολα, αρπάζεται και πετάει διάφορα αντικείμενα στους τοίχους και στο πάτωμα!''
Ενώ προσπαθώ να βάλω μια τάξη στα νέα δεδομένα, συνεχίζει η δραγουμάνος, ''Ξέρετε γιατρέ, η κ. Χ θα ήθελε επίσης ένα παραπεμπτικό για μαγνητική αξονική τομογραφία για όλο της το σώμα, επειδή πονάει παντού, κεφάλι, πλάτη, μέση, πόδια!'' – ''Καλά κυρία μου'' απαντώ, ''μη μου πείτε, πως στα 4 αυτά χρόνια, μ’ αυτά τα συμπτώματα, δεν έχει επισκεφθεί μερικούς γιατρούς μέχρι σήμερα!'' – ''Πως, ναι, έχει πάει σε μερικούς'' μου λέει, ''Τότε, προτού σας παραπέμψω οπουδήποτε, θέλω να δω όλες τις εξετάσεις που έχουν γίνει!'' – ''Χάθηκαν, τα έχασε'', μου απαντά. ''Σας παρακαλώ τότε, να μου δώσετε τα ονόματα των γιατρών που τη εξέτασαν και θα φροντίσουμε, με την συναίνεσή της, να μας σταλούν τα αποτελέσματα των εκτελεσθέντων εξετάσεων''.
Παρεμπιπτόντως, η αρτηριακή πίεση της κυρίας ήταν πάλι στα φυσιολογικά πλαίσια.
Όλη αυτή η διαδικασία, ερωταπαντήσεων, εξέτασης, συμβουλών κτλ. κράτησαν ένα 45λεπτο περίπου, δίχως να οδηγήσει σ’ ένα ουσιαστικό αποτέλεσμα αμφοτεροπλεύρως!
Από τότε δεν ξαναείδα την κυρία και δεν ξέρω πόσους άλλους γιατρούς αναζήτησε στο μεσοδιάστημα, για να πάρει την απάντηση που επιθυμούσε!
Δεν θα επεκταθώ σε περίσσειες λεπτομέρειες, αλλά δεδομένης της ευκαιρίας, θα προσπαθήσω να προσεγγίσω τον τρόπο αντιμετώπισης του θέματος από τέσσερις διαφορετικές οπτικές γωνίες...παίζοντας ταυτόχρονα, κατά διαστήματα, τον ρόλο του συνηγόρου του διαβόλου!
Α. Από την σκοπιά του γιατρού που πήρε τον όρκο του Ιπποκράτους και τον σέβεται, καθώς και του ανθρώπου.
Ως γιατρός, όπως ανέκαθεν, σε συναφείς περιπτώσεις, μπροστά μου βλέπω μια νέα ακόμη γυναίκα, δυστυχισμένη, καταπονημένη, που έχει ήδη καταναλωθεί σωματικά και ψυχικά από την ημέρα που γεννήθηκε. Αλήθεια τι είδους βοήθεια μπορούμε να προσφέρουμε σ’ έναν τέτοιο άνθρωπο που έχει χάσει την πυξίδα και που σε κοιτάει μ’ ένα βλέμμα γεμάτο ελπίδα κι αναμονή; Πολύπλευρα και πολύπλοκα τα προβλήματα της. Πόσες φορές δεν ένοιωσα αμήχανος ή ανήμπορος να προσφέρω την δέουσα βοήθεια, και δεν εννοώ την φαρμακευτική! Ανεξάρτητα από το πόσο καλοπροαίρετες και ειλικρινείς είναι οι προθέσεις μας να της παρέχουμε την απαιτούμενη ψυχολογική υποστήριξη, κυρίως λόγω της γλώσσας, άγνοιας της κουλτούρας και του τρόπου σκέψεως αυτών των συνανθρώπων μας, αδυνατούμε να επιτύχουμε μια ορθολογική ανάλυση των ανεπαρκών δεδομένων και κατά συνέπεια την ικανοποιητική αντιμετώπιση του προβλήματος τους.
Τα ποικίλα πολυτραύματα που έχουν υποστεί αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούμε ούτε καν να τα φανταστούμε. Τα σωματικά τραύματα, έστω κι ενός πολυτραυματία, αντιμετωπίζονται κατά κάποιον τρόπο, τι κάνουμε όμως με τους ψυχικά πολυτραυματισμένους; Αυτά που βλέπουμε, ακούμε και διαβάζουμε για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας και στον κόσμο, είναι αυτά που ''επιτρέπεται'' στα ΜΜΕ να μας προσφέρουν! Εξάλλου…''Δεν βαριέσαι αδελφέ! Δεν συμβαίνουν σ’ εμάς, αλλά στους άλλους!'' Το να της κρατήσεις ή να της χαϊδέψεις το χέρι με κατανόηση, είτε να της χτυπήσεις φιλικά τον ώμο είναι ίσως μια αυθόρμητη ανθρώπινη αντίδραση συμπαράστασης, αλλά ουδόλως επαρκεί, και το γνωρίζω πολύ καλά. Τις περισσότερες φορές, όπως έχω ξαναγράψει στο παρελθόν, τα συμπτώματα αντανακλούν ψυχολογικά αίτια.
Στο τέλος της συνέντευξης/εξέτασης, η/ο ασθενής θα εγκαταλείψει το ιατρείο απογοητευμένη/ος και ο γιατρός θα μείνει ανικανοποίητος!
Β. Από την σκοπιά του πρόσφυγα/μετανάστη.
Πρωτίστως, τονίζω εκ νέου, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες είναι το αποτέλεσμα ή η νόσος με την ιατρική ορολογία. Κανένας δεν εγκαταλείπει το σπίτι του χωρίς λόγο! Εμείς προσπαθούμε να θεραπεύσουμε την νόσο κι όχι να την προλάβουμε. Πασχίζουμε να καταπολεμήσουμε το αποτέλεσμα αντί να εξουδετερώσουμε την αιτιολογία! Σκεφθείτε και τον δικό μας Λαό, φίλες και φίλοι, όταν εγκατέλειπε τους πάντες και τα πάντα αναζητώντας μία καλύτερη μοίρα στα ξένα! Ναι, και τώρα φεύγουν οι νέοι μας, αλλά με διπλώματα και γνώσεις. Αν και, δυστυχώς, ελάχιστοι θα επιστρέψουν στην Πατρίδα, η σημερινή φυγή διαφέρει.
Στις 17 Αυγούστου 2017 είχα γράψει ένα άρθρο για την μετανάστευση των Ελλήνων υπό τον τίτλο: ''ΠΑΤΡΙΔΑ, QUO VADIS?'' Αν ενδιαφέρεστε ακολουθείστε τον σύνδεσμο
https://iarvan-hellas.blogspot.com/2017/08/quo-vadis-19.html#more
Η μεγάλη πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων που ζητά καταφύγιο στην Ευρώπη ή Αμερική ή Αυστραλία ή Καναδά ή οπουδήποτε αλλού, έρχεται για να ξεφύγει από τους πολέμους, από την μιζέρια και την πείνα, που στην ουσία εμείς έχουμε προκαλέσει, με προσδοκίες για μια καλύτερη ζωή και την ελπίδα να τους προσφέρουμε λύσεις και ανακούφιση. Εκεί που ζούσαν δεν είχαν την δυνατότητα να πάνε σε γιατρό και τώρα δεν ξέρουν που να πρωτοπάνε για ν’ ανοίξουν την καρδιά τους.
Εκτός αυτών που ήταν οικονομικά ευκατάστατοι στις χώρες που διέμεναν, για τους περισσότερους, τίθεται το ερώτημα, από που άραγε έχουν βρει τα χρήματα για να πληρώσουν τους διακινητές; Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι γονείς που συγκεντρώνουν ό,τι έχουν και δεν έχουν για να μπορέσουν να σώσουν τουλάχιστον τα ανήλικα παιδιά τους, γνωρίζοντας πως ίσως δεν θα τα ξαναδούν ποτέ! Κάποιοι άλλοι πάλι, συνήθως μια ομάδα συγγενών, μαζεύουν όλα τους τα λεφτά ούτως ώστε να μπορέσει να ξεφύγει ένας εξ αυτών, με την ελπίδα να τους υποστηρίξει οικονομικά όταν φθάσει κάποτε, κάπου. Είναι κάτι σαν μια επένδυση γι’ αυτούς, φίλες και φίλοι, και πιστέψτε με, δεν το γράφω με την παραμικρή δόση ειρωνείας! Βλέπετε, υπάρχει τόσο μιζέρια, που έστω και τα λίγα λεφτά που ίσως καταφέρει να στείλει μια μέρα ο ξενιτεμένος, να είναι αρκετά για να καλύψουν μερικές βασικές ανάγκες αυτών που έμειναν πίσω.
Τέλος, ας μη λησμονήσουμε, πως η πολύ μεγάλη πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού λιμοκτονεί και δεν έχουν ούτε πόσιμο νερό στην διάθεσή τους! Ενώ δεν έχουν διαπράξει κανένα έγκλημα, παραμένουν ισόβια κλεισμένοι στις ανοιχτές φυλακές της μοίρας τους, καταδικασμένοι από την ζωή, χωρίς καμμία δυνατότητα να δραπετεύσουν.
Ναι, είμαι γνώστης του προβλήματος, δεν αμφιβάλλω πως μεταξύ των αφικνούμενων προσφύγων συγκαταλέγονται αρκετές σκιερές προσωπικότητες κι εγκληματίες. Μια κατάσταση που είναι και θα παραμείνει ανεξέλεγκτη, όσο δεν υφίστανται διεθνείς συνεργασίες! Όμως, οι καλοστεκούμενες κοινωνίες των πλούσιων χωρών, για να διατηρήσουν την ''ευημερία'' των λαών τους, εξακολουθούν να εξαγάγουν, μεταξύ άλλων, και τον όλεθρο!
Παρεμπιπτόντως ας αναφέρω και μια περίπτωση που καταχώρησα στις εμπειρίες μου πριν 3 χρόνια περίπου. Μπαίνοντας στο γραφείο μου ένα μεσημεράκι, βλέπω τρία νέα παιδιά γύρω στα 20, ένα αγόρι και δύο κορίτσια, να κάθονται και να συζητούν μεταξύ τους στ’ αραβικά. Μόλις με είδαν σηκώθηκαν όλα μαζί ευγενικά, για να με χαιρετίσουν. Και τα τρία μιλούσαν αρκετά καλά αγγλικά και ήταν πολύ εμφανίσιμα, προσεγμένα και καλοντυμένα. Τα κορίτσια ήταν ιδιαίτερα όμορφα και καλλωπισμένα. Είχαν έρθει απλώς επειδή ήταν κρυολογημένα χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις. Στην κουβέντα μας μου είπαν πως ήταν αδέλφια, κατάγονταν από την Συρία και ότι κατάφεραν να φθάσουν στην Λιβύη μέσω Αιγύπτου, ότι ο πατέρας τους εργάζονταν εκεί ως οφθαλμολόγος και πως κατόρθωσε να τα φυγαδεύσει με πλεούμενο στην Ιταλία και ακολούθως στην Γερμανία.
Άξιον προσοχής, ότι αυτή είναι και η κατηγορία των μεταναστών/προσφύγων που προτιμάται στις δυτικές κοινωνίες…Αμερική, Καναδά, Αυστραλία κ.ο.κ. Αυτές οι χώρες δέχονται μεν έναν αριθμό μεταναστών…αλλά συνήθως μορφωμένων και εξειδικευμένων σε διάφορους τομείς, στους οποίους υπάρχουν ελλείψεις στις χώρες τους και έχουν την πολυτέλεια να επιλέξουν ποιους θα πάρουν! Όσο για την Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία…τα γνωρίζετε!
Παραμένοντας στο προσφυγικό κάνω ένα μικρό σχόλιο! Όπως έχω γράψει παλαιότερα, δεν είμαι κανένας οπαδός της συνομωσιολογίας, αλλά ποιος μπορεί να με πείσει πως ο Ερντογανάκος και η παρέα του, μεταξύ των προσφύγων που μας στέλνουν, δεν πακετάρουν και μερικούς κατασκόπους, δολιοφθορείς κτλ. Η φαντασία μου ταξιδεύει ελεύθερη παιδιά! Ποιος μπορεί να το αποκλείσει με βεβαιότητα; Ας μην αναφερθώ και στο καζάνι που κοχλάζει στα βορειοανατολικά της Χώρας μας!
Αναρωτιέμαι εμφατικά, αν όλοι αυτοί οι Τούρκοι που αγοράζουν διαμερίσματα στην Ελλάδα, είναι πράγματι όλοι αθώα παιδάκια που καταδιώκονται και θέλουν να ξεφύγουν από το καθεστώς του κυρίου που προανέφερα; Το έργο που παίζεται στα παρασκήνια της υφηλίου μόνο με την φαντασία μας το βλέπουμε!
Παιδιά, λυπάμαι που το γράφω, αλλά λίγο-πολύ, όλοι μας έχουμε γίνει καχύποπτοι! Βλέπουμε μαντήλα ή έναν μουσάτο με κάλυμμα κούφι ή τακίγια κι αμέσως σκεπτόμαστε την τρομοκρατία και το Ισλαμικό Κράτος! Έτσι μας έχουν καταντήσει!
Γ. Από την σκοπιά του δυσαρεστημένου πολίτη.
Ο δυσαρεστημένος πολίτης μιας οποιασδήποτε χώρας που προσφέρει βοήθεια ή άσυλο, παραπονιέται με πικρία, και ίσως να μην έχει πάντοτε άδικο, ότι δεν απολαμβάνει τα ίδια προνόμια και δικαιώματα όπως οι πρόσφυγες. Σου λέει, χρόνια τώρα πληρώνω τους φόρους μου, τις συνδρομές μου στα ταμεία, κάνω το χρέος μου προς την κοινωνία και ποιες είναι οι απολαβές μου; Μας δίνουν συντάξεις πείνας ενώ μοιράζουν πλουσιοπάροχα χρήματα στους ξένους.
Αυτοί οι πολίτες δεν εστιάζουν στα προβλήματα των προσφύγων/μεταναστών, ίσως μάλιστα να μη θέλουν καν ν’ ασχοληθούν μαζί τους. Βλέπουν το θέμα υπαρξιακά και πιστεύουν πως οι αλλοδαποί τους παίρνουν τις δουλειές, εκμεταλλεύονται το κοινωνικό σύστημα πρόνοιας στο έπακρον, δίχως να έχουν συνεισφέρει καθόλου, και ότι κλέβουν το μέλλον τους. Έτσι, ακόμη και να το ήθελαν, δεν είναι σε θέση διακρίνουν τον πόνο και τα βάσανα αυτών των ανθρώπων ή σου λένε, ''Ναι μεν, τους λυπάμαι, αλλά εγώ τι φταίω; Εγώ θα τους σώσω; Ας τους βοηθήσουμε εκεί που βρίσκονται!''
Ως γνωστόν, όσοι πρόσφυγες/μετανάστες έρχονται στην Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, στην πλειονότητά τους ονειρεύονται να καταλήξουν στις βορειοδυτικές χώρες της Ευρώπης όπου μεταξύ άλλων, τους παρέχεται καλή οικονομική βοήθεια και ιατρική φροντίδα/περίθαλψη. Δυστυχώς, η Πατρίδα μας δεν είναι θέσει ν’ ανταποκριθεί και να προσφέρει ούτε στους δικούς της πολίτες, πόσο μάλιστα σε ξένους! Το τι ποσά λαμβάνουμε προς στήριξη των προσφύγων από την Ε.Ε. μου είναι άγνωστο, όπως κι αυτά που χάνονται ή πέφτουν από το φορτηγάκι καθ’ οδόν, θα τολμούσα να πω! Στα κανάλια της Τουρκίας και του Ερντογάν δεν εισέρχομαι! Αυτός μάλλον πιστεύει πως τα λεφτά που του δίνει η Ε.Ε. τα παίρνει για να επιδοτεί τους διακινητές!
Αν ήταν, βρε παιδιά, να επιλέξω εγώ, θα έδινα τα αγαλματίδια Όσκαρ, στην Ε.Ε. για το καλύτερο σενάριο, την καλύτερη σκηνοθεσία και τους καλύτερους πρώτους ρόλους υποκρισίας, όχι μόνο για το 2019, αλλά αναδρομικά για όλα τα χρόνια που ανέλαβε την δράση!
Βεβαίως κι ευτυχώς, δεν σκέπτονται κατά τον ίδιον τρόπο όλοι οι πολίτες του Κόσμου.
Πολύ συχνά, σε κύκλους φίλων, εντός κι εκτός, που συζητάμε μεταξύ μας, καθώς κι από ασθενείς μου, υψώνονται φωνές διαμαρτυρίας για τον τρόπο διαχείρισης του προσφυγικού και για το τι μέλλει γενέσθαι. Οι ξένοι φίλοι μας, φυσικά, είναι δικές μας επιλογές και επειδή τους πληροφορούμε για τα τεκταινόμενα στην Χώρα μας, είναι περισσότερο ευαισθητοποιημένοι και κατανοούν το τεράστιο πρόβλημα. Το μόνο που μπορούν να προσφέρουν όμως, είναι να διαδώσουν αυτά που τους λέμε στο δικό τους περιβάλλον. Η μεγάλη μάζα των υπολοίπων σκέφτεται εγωιστικά. Λίγο τους ενδιαφέρει τι γίνεται στην Ελλάδα!
Δ. Από την σκοπιά των πολιτικών/μαριονετών.
Έ, καλά! Γι’ αυτούς δεν χρειάζεται και πολλή σκέψη! Τα ζούμε, τα διαβάζουμε καθημερινά και φανταζόμαστε τα υπόλοιπα. Τα παιχνίδια των γνωστών, αγνώστων μας είναι λίγο πολύ γνώριμα! Διαχρονικό το πρόβλημα! Τα συμφέροντα τους βρίσκονται στο προσκήνιο κι ας αποκτώνται πατώντας πάνω σε πτώματα! Παράπλευρες απώλειες τα λένε! Ας εξυπηρετηθούμε εμείς και ας χάνεται ο κόσμος! Ένα πολύ επικίνδυνο, παγκόσμιο τσίρκο, όπου οι έννοιες αλληλοσεβασμός, αλληλεγγύη, κατανόηση, συμπαράσταση κ.α. είναι εξαιρετικά ακριβοθώρητες.
Το τραγικό της υπόθεσης είναι πως όσο κι αν καταδικάζουμε τους πάντες και τα πάντα, όσο κι αν βρίζουμε τον Ερντογάν, τον Τραμπ, τον Πούτιν, την Μέρκελ, τον Μακρόν, τον Τζόνσον και τα τσιράκια τους…και να με συγχωρήσετε αν παρέλειψα κάποιον…τίποτε δεν αλλάζει και ούτε πρόκειται ν’ αλλάξει! Είναι ασταμάτητοι! Οι ενεργειακές και γεωπολιτικές μοιρασιές έχουν ήδη αποφασισθεί πίσω από τις πλάτες μας και οι κινούντες τα νήματα αναμένουν να ολοκληρωθεί η πλύση εγκεφάλου της κοινής γνώμης διαμέσου των ΜΜΕ, ούτως ώστε όταν ωριμάσει η ώρα, να σερβιριστούν καλομαγειρεμένες στο καλοστρωμένο τραπέζι των συμφερόντων! Όσο για μας, μην ανησυχείτε, θα μας πετάξουν κανένα κομματάκι ψωμί!
Χρόνια τώρα, μάλλιασε η γλώσσα μου από το λέγειν και τα δάκτυλα μου έπαθαν τεντινίτιδα από το γράφειν!
Δεν έκανα αναφορά για τους εξτρεμιστές, αντιεξουσιαστές και πραγματικούς ρατσιστές διότι δεν αξίζουν ν' ασχοληθώ μαζί τους!
Τελικά, φίλες και φίλοι, φαίνεται να έχω εξωκείλει από το κεντρικό θέμα, όμως, κατά την αρχή των ''συγκοινωνούντων δοχείων'' της υδροστατικής, όλα συνδέονται μεταξύ τους.
Γιάννης Αρβανιτάκης
του Γιάννη Αρβανιτακη
Φίλες και φίλοι γεια σας,
ό,τι θα διαβάσετε παρακάτω έχει σχέση με την πραγματικότητα!
Πληροφοριακά, για όσους δεν το γνωρίζουν, εδώ και κάτι μήνες, έχω επανενταχθεί στο σύστημα πρωτοβάθμιας φροντίδας, δίπλα σ’ έναν συνάδελφο κινεζικής καταγωγής. Έτσι, η ανθρώπινη ιστοριούλα που επέλεξα να σας αφηγηθώ σήμερα, είναι άλλη μία από το ημερολόγιο της καθημερινής πραγματικότητας και αφορά άλλη μία περίπτωση προσφύγων. Αφού σας την περιγράψω, θα επιχειρήσω να ξετυλίξω κάπως το κουβάρι των σκέψεων μου για να σας δώσω μία πιο ολοκληρωμένη γενική εικόνα.
Πριν μερικές εβδομάδες λοιπόν, ένα απογευματάκι, ενώ έψαχνα στην οθόνη του ΗΥ για να δω πόσοι ακόμη ασθενείς περιμένουν
στην αίθουσα αναμονής, έρχεται η βοηθός μας συνοδεύοντας την επόμενη ασθενή και ταυτόχρονα μου κάνει νεύμα να την ακολουθήσω στο διπλανό δωμάτιο για μια σύντομη ενημέρωση σχετικά με την κυρία που επρόκειτο να εξετάσω! Με γρήγορες κουβέντες μου λέει, πως η κυρία αυτή είχε έρθει κι άλλες φορές στο ιατρείο με την απαίτηση να της συνταγογραφήσουμε ένα συγκεκριμένο αντιυπερτασικό φάρμακο. Ο συνάδελφος που την είχε εξετάσει προηγουμένως καταχώρησε στο ιστορικό της αδυναμία συνεννόησης λόγω γλώσσας, δεν της χορήγησε το φάρμακο επειδή η αρτηριακή της πίεση ήταν φυσιολογική και μεταξύ άλλων της πρότεινε 24ωρη μέτρηση της αρτηριακής πίεσης ούτως ώστε να σχηματίσει μια πληρέστερη εικόνα ως προς την αναγκαιότητα φαρμακευτικής αγωγής!
Στη συνέχεια, η ασθενής δεν εμφανίστηκε στα ραντεβού που της είχαν δώσει και εμφανίζεται τώρα εν συνοδεία μιας μεταφράστριας η οποία μιλούσε καλούτσικα τα γερμανικά.
Το πρώτο που αρπάζει το βλέμμα μου είναι το άδειο κουτάκι του φαρμάκου που προανέφερα, με την ίδια απαίτηση για συνταγογράφηση. Με την βοήθεια της δραγουμάνου αρχίζω να εκμαιεύω κάποιες πληροφορίες για το ιστορικό της. Μαθαίνω πως αυτή η 43χρονη, ταλαίπωρη γυναικούλα, είναι πρόσφυγας κουρδικής καταγωγής από το Ιράκ, έχει έρθει μαζί με τα 11 παιδιά της (ναι 11, αλήθεια λέω) και ήδη έχει κλείσει 4 χρόνια διαμονής στην Γερμανία. Ο σύζυγος και το δωδέκατο παιδί της έμειναν πίσω στο Ιράκ! Το μεγαλύτερο από τα κορίτσια της είναι 29 ετών!
Της ξαναρίχνω μια ματιά και στρεφόμενος προς την δραγουμάνο ερωτώ: ''Έ…καλά για πείτε μου…'' και προτού προλάβω να συμπληρώσω την ερώτηση…μου λέει η μεταφράστρια, που εν τω μεταξύ μάντεψε τι πήγαινα να ρωτήσω, ''Να, βλέπετε, την πάντρεψαν στα 13ης χρόνια''! ''Εντάξει κοπέλα μου'', λέω, ''11 παιδιά και δεν βρέθηκε κανένα να συνοδεύσει την μητέρα τους;'', ''Θα πρέπει να μιλούν αρκετά καλά γερμανικά στα 4 χρόνια που βρίσκονται εδώ'', τόνισα…''κι αφήστε κατά μέρος, πως κι η ίδια θα έπρεπε να ξέρει 5 λέξεις'' συμπλήρωσα! ''Ξέρετε'' μου απαντά, ''…είναι διασκορπισμένα σ’ όλη την Γερμανία'', ''Μόνο τα δύο μένουν μαζί της! Το ένα πηγαίνει στο σχολείο και το άλλο, όλο τρέλες κάνει, θυμώνει εύκολα, αρπάζεται και πετάει διάφορα αντικείμενα στους τοίχους και στο πάτωμα!''
Ενώ προσπαθώ να βάλω μια τάξη στα νέα δεδομένα, συνεχίζει η δραγουμάνος, ''Ξέρετε γιατρέ, η κ. Χ θα ήθελε επίσης ένα παραπεμπτικό για μαγνητική αξονική τομογραφία για όλο της το σώμα, επειδή πονάει παντού, κεφάλι, πλάτη, μέση, πόδια!'' – ''Καλά κυρία μου'' απαντώ, ''μη μου πείτε, πως στα 4 αυτά χρόνια, μ’ αυτά τα συμπτώματα, δεν έχει επισκεφθεί μερικούς γιατρούς μέχρι σήμερα!'' – ''Πως, ναι, έχει πάει σε μερικούς'' μου λέει, ''Τότε, προτού σας παραπέμψω οπουδήποτε, θέλω να δω όλες τις εξετάσεις που έχουν γίνει!'' – ''Χάθηκαν, τα έχασε'', μου απαντά. ''Σας παρακαλώ τότε, να μου δώσετε τα ονόματα των γιατρών που τη εξέτασαν και θα φροντίσουμε, με την συναίνεσή της, να μας σταλούν τα αποτελέσματα των εκτελεσθέντων εξετάσεων''.
Παρεμπιπτόντως, η αρτηριακή πίεση της κυρίας ήταν πάλι στα φυσιολογικά πλαίσια.
Όλη αυτή η διαδικασία, ερωταπαντήσεων, εξέτασης, συμβουλών κτλ. κράτησαν ένα 45λεπτο περίπου, δίχως να οδηγήσει σ’ ένα ουσιαστικό αποτέλεσμα αμφοτεροπλεύρως!
Από τότε δεν ξαναείδα την κυρία και δεν ξέρω πόσους άλλους γιατρούς αναζήτησε στο μεσοδιάστημα, για να πάρει την απάντηση που επιθυμούσε!
Δεν θα επεκταθώ σε περίσσειες λεπτομέρειες, αλλά δεδομένης της ευκαιρίας, θα προσπαθήσω να προσεγγίσω τον τρόπο αντιμετώπισης του θέματος από τέσσερις διαφορετικές οπτικές γωνίες...παίζοντας ταυτόχρονα, κατά διαστήματα, τον ρόλο του συνηγόρου του διαβόλου!
Α. Από την σκοπιά του γιατρού που πήρε τον όρκο του Ιπποκράτους και τον σέβεται, καθώς και του ανθρώπου.
Ως γιατρός, όπως ανέκαθεν, σε συναφείς περιπτώσεις, μπροστά μου βλέπω μια νέα ακόμη γυναίκα, δυστυχισμένη, καταπονημένη, που έχει ήδη καταναλωθεί σωματικά και ψυχικά από την ημέρα που γεννήθηκε. Αλήθεια τι είδους βοήθεια μπορούμε να προσφέρουμε σ’ έναν τέτοιο άνθρωπο που έχει χάσει την πυξίδα και που σε κοιτάει μ’ ένα βλέμμα γεμάτο ελπίδα κι αναμονή; Πολύπλευρα και πολύπλοκα τα προβλήματα της. Πόσες φορές δεν ένοιωσα αμήχανος ή ανήμπορος να προσφέρω την δέουσα βοήθεια, και δεν εννοώ την φαρμακευτική! Ανεξάρτητα από το πόσο καλοπροαίρετες και ειλικρινείς είναι οι προθέσεις μας να της παρέχουμε την απαιτούμενη ψυχολογική υποστήριξη, κυρίως λόγω της γλώσσας, άγνοιας της κουλτούρας και του τρόπου σκέψεως αυτών των συνανθρώπων μας, αδυνατούμε να επιτύχουμε μια ορθολογική ανάλυση των ανεπαρκών δεδομένων και κατά συνέπεια την ικανοποιητική αντιμετώπιση του προβλήματος τους.
Τα ποικίλα πολυτραύματα που έχουν υποστεί αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούμε ούτε καν να τα φανταστούμε. Τα σωματικά τραύματα, έστω κι ενός πολυτραυματία, αντιμετωπίζονται κατά κάποιον τρόπο, τι κάνουμε όμως με τους ψυχικά πολυτραυματισμένους; Αυτά που βλέπουμε, ακούμε και διαβάζουμε για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας και στον κόσμο, είναι αυτά που ''επιτρέπεται'' στα ΜΜΕ να μας προσφέρουν! Εξάλλου…''Δεν βαριέσαι αδελφέ! Δεν συμβαίνουν σ’ εμάς, αλλά στους άλλους!'' Το να της κρατήσεις ή να της χαϊδέψεις το χέρι με κατανόηση, είτε να της χτυπήσεις φιλικά τον ώμο είναι ίσως μια αυθόρμητη ανθρώπινη αντίδραση συμπαράστασης, αλλά ουδόλως επαρκεί, και το γνωρίζω πολύ καλά. Τις περισσότερες φορές, όπως έχω ξαναγράψει στο παρελθόν, τα συμπτώματα αντανακλούν ψυχολογικά αίτια.
Στο τέλος της συνέντευξης/εξέτασης, η/ο ασθενής θα εγκαταλείψει το ιατρείο απογοητευμένη/ος και ο γιατρός θα μείνει ανικανοποίητος!
Β. Από την σκοπιά του πρόσφυγα/μετανάστη.
Πρωτίστως, τονίζω εκ νέου, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες είναι το αποτέλεσμα ή η νόσος με την ιατρική ορολογία. Κανένας δεν εγκαταλείπει το σπίτι του χωρίς λόγο! Εμείς προσπαθούμε να θεραπεύσουμε την νόσο κι όχι να την προλάβουμε. Πασχίζουμε να καταπολεμήσουμε το αποτέλεσμα αντί να εξουδετερώσουμε την αιτιολογία! Σκεφθείτε και τον δικό μας Λαό, φίλες και φίλοι, όταν εγκατέλειπε τους πάντες και τα πάντα αναζητώντας μία καλύτερη μοίρα στα ξένα! Ναι, και τώρα φεύγουν οι νέοι μας, αλλά με διπλώματα και γνώσεις. Αν και, δυστυχώς, ελάχιστοι θα επιστρέψουν στην Πατρίδα, η σημερινή φυγή διαφέρει.
Στις 17 Αυγούστου 2017 είχα γράψει ένα άρθρο για την μετανάστευση των Ελλήνων υπό τον τίτλο: ''ΠΑΤΡΙΔΑ, QUO VADIS?'' Αν ενδιαφέρεστε ακολουθείστε τον σύνδεσμο
https://iarvan-hellas.blogspot.com/2017/08/quo-vadis-19.html#more
Η μεγάλη πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων που ζητά καταφύγιο στην Ευρώπη ή Αμερική ή Αυστραλία ή Καναδά ή οπουδήποτε αλλού, έρχεται για να ξεφύγει από τους πολέμους, από την μιζέρια και την πείνα, που στην ουσία εμείς έχουμε προκαλέσει, με προσδοκίες για μια καλύτερη ζωή και την ελπίδα να τους προσφέρουμε λύσεις και ανακούφιση. Εκεί που ζούσαν δεν είχαν την δυνατότητα να πάνε σε γιατρό και τώρα δεν ξέρουν που να πρωτοπάνε για ν’ ανοίξουν την καρδιά τους.
Εκτός αυτών που ήταν οικονομικά ευκατάστατοι στις χώρες που διέμεναν, για τους περισσότερους, τίθεται το ερώτημα, από που άραγε έχουν βρει τα χρήματα για να πληρώσουν τους διακινητές; Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι γονείς που συγκεντρώνουν ό,τι έχουν και δεν έχουν για να μπορέσουν να σώσουν τουλάχιστον τα ανήλικα παιδιά τους, γνωρίζοντας πως ίσως δεν θα τα ξαναδούν ποτέ! Κάποιοι άλλοι πάλι, συνήθως μια ομάδα συγγενών, μαζεύουν όλα τους τα λεφτά ούτως ώστε να μπορέσει να ξεφύγει ένας εξ αυτών, με την ελπίδα να τους υποστηρίξει οικονομικά όταν φθάσει κάποτε, κάπου. Είναι κάτι σαν μια επένδυση γι’ αυτούς, φίλες και φίλοι, και πιστέψτε με, δεν το γράφω με την παραμικρή δόση ειρωνείας! Βλέπετε, υπάρχει τόσο μιζέρια, που έστω και τα λίγα λεφτά που ίσως καταφέρει να στείλει μια μέρα ο ξενιτεμένος, να είναι αρκετά για να καλύψουν μερικές βασικές ανάγκες αυτών που έμειναν πίσω.
Τέλος, ας μη λησμονήσουμε, πως η πολύ μεγάλη πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού λιμοκτονεί και δεν έχουν ούτε πόσιμο νερό στην διάθεσή τους! Ενώ δεν έχουν διαπράξει κανένα έγκλημα, παραμένουν ισόβια κλεισμένοι στις ανοιχτές φυλακές της μοίρας τους, καταδικασμένοι από την ζωή, χωρίς καμμία δυνατότητα να δραπετεύσουν.
Ναι, είμαι γνώστης του προβλήματος, δεν αμφιβάλλω πως μεταξύ των αφικνούμενων προσφύγων συγκαταλέγονται αρκετές σκιερές προσωπικότητες κι εγκληματίες. Μια κατάσταση που είναι και θα παραμείνει ανεξέλεγκτη, όσο δεν υφίστανται διεθνείς συνεργασίες! Όμως, οι καλοστεκούμενες κοινωνίες των πλούσιων χωρών, για να διατηρήσουν την ''ευημερία'' των λαών τους, εξακολουθούν να εξαγάγουν, μεταξύ άλλων, και τον όλεθρο!
Παρεμπιπτόντως ας αναφέρω και μια περίπτωση που καταχώρησα στις εμπειρίες μου πριν 3 χρόνια περίπου. Μπαίνοντας στο γραφείο μου ένα μεσημεράκι, βλέπω τρία νέα παιδιά γύρω στα 20, ένα αγόρι και δύο κορίτσια, να κάθονται και να συζητούν μεταξύ τους στ’ αραβικά. Μόλις με είδαν σηκώθηκαν όλα μαζί ευγενικά, για να με χαιρετίσουν. Και τα τρία μιλούσαν αρκετά καλά αγγλικά και ήταν πολύ εμφανίσιμα, προσεγμένα και καλοντυμένα. Τα κορίτσια ήταν ιδιαίτερα όμορφα και καλλωπισμένα. Είχαν έρθει απλώς επειδή ήταν κρυολογημένα χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις. Στην κουβέντα μας μου είπαν πως ήταν αδέλφια, κατάγονταν από την Συρία και ότι κατάφεραν να φθάσουν στην Λιβύη μέσω Αιγύπτου, ότι ο πατέρας τους εργάζονταν εκεί ως οφθαλμολόγος και πως κατόρθωσε να τα φυγαδεύσει με πλεούμενο στην Ιταλία και ακολούθως στην Γερμανία.
Άξιον προσοχής, ότι αυτή είναι και η κατηγορία των μεταναστών/προσφύγων που προτιμάται στις δυτικές κοινωνίες…Αμερική, Καναδά, Αυστραλία κ.ο.κ. Αυτές οι χώρες δέχονται μεν έναν αριθμό μεταναστών…αλλά συνήθως μορφωμένων και εξειδικευμένων σε διάφορους τομείς, στους οποίους υπάρχουν ελλείψεις στις χώρες τους και έχουν την πολυτέλεια να επιλέξουν ποιους θα πάρουν! Όσο για την Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία…τα γνωρίζετε!
Παραμένοντας στο προσφυγικό κάνω ένα μικρό σχόλιο! Όπως έχω γράψει παλαιότερα, δεν είμαι κανένας οπαδός της συνομωσιολογίας, αλλά ποιος μπορεί να με πείσει πως ο Ερντογανάκος και η παρέα του, μεταξύ των προσφύγων που μας στέλνουν, δεν πακετάρουν και μερικούς κατασκόπους, δολιοφθορείς κτλ. Η φαντασία μου ταξιδεύει ελεύθερη παιδιά! Ποιος μπορεί να το αποκλείσει με βεβαιότητα; Ας μην αναφερθώ και στο καζάνι που κοχλάζει στα βορειοανατολικά της Χώρας μας!
Αναρωτιέμαι εμφατικά, αν όλοι αυτοί οι Τούρκοι που αγοράζουν διαμερίσματα στην Ελλάδα, είναι πράγματι όλοι αθώα παιδάκια που καταδιώκονται και θέλουν να ξεφύγουν από το καθεστώς του κυρίου που προανέφερα; Το έργο που παίζεται στα παρασκήνια της υφηλίου μόνο με την φαντασία μας το βλέπουμε!
Παιδιά, λυπάμαι που το γράφω, αλλά λίγο-πολύ, όλοι μας έχουμε γίνει καχύποπτοι! Βλέπουμε μαντήλα ή έναν μουσάτο με κάλυμμα κούφι ή τακίγια κι αμέσως σκεπτόμαστε την τρομοκρατία και το Ισλαμικό Κράτος! Έτσι μας έχουν καταντήσει!
Γ. Από την σκοπιά του δυσαρεστημένου πολίτη.
Ο δυσαρεστημένος πολίτης μιας οποιασδήποτε χώρας που προσφέρει βοήθεια ή άσυλο, παραπονιέται με πικρία, και ίσως να μην έχει πάντοτε άδικο, ότι δεν απολαμβάνει τα ίδια προνόμια και δικαιώματα όπως οι πρόσφυγες. Σου λέει, χρόνια τώρα πληρώνω τους φόρους μου, τις συνδρομές μου στα ταμεία, κάνω το χρέος μου προς την κοινωνία και ποιες είναι οι απολαβές μου; Μας δίνουν συντάξεις πείνας ενώ μοιράζουν πλουσιοπάροχα χρήματα στους ξένους.
Αυτοί οι πολίτες δεν εστιάζουν στα προβλήματα των προσφύγων/μεταναστών, ίσως μάλιστα να μη θέλουν καν ν’ ασχοληθούν μαζί τους. Βλέπουν το θέμα υπαρξιακά και πιστεύουν πως οι αλλοδαποί τους παίρνουν τις δουλειές, εκμεταλλεύονται το κοινωνικό σύστημα πρόνοιας στο έπακρον, δίχως να έχουν συνεισφέρει καθόλου, και ότι κλέβουν το μέλλον τους. Έτσι, ακόμη και να το ήθελαν, δεν είναι σε θέση διακρίνουν τον πόνο και τα βάσανα αυτών των ανθρώπων ή σου λένε, ''Ναι μεν, τους λυπάμαι, αλλά εγώ τι φταίω; Εγώ θα τους σώσω; Ας τους βοηθήσουμε εκεί που βρίσκονται!''
Ως γνωστόν, όσοι πρόσφυγες/μετανάστες έρχονται στην Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, στην πλειονότητά τους ονειρεύονται να καταλήξουν στις βορειοδυτικές χώρες της Ευρώπης όπου μεταξύ άλλων, τους παρέχεται καλή οικονομική βοήθεια και ιατρική φροντίδα/περίθαλψη. Δυστυχώς, η Πατρίδα μας δεν είναι θέσει ν’ ανταποκριθεί και να προσφέρει ούτε στους δικούς της πολίτες, πόσο μάλιστα σε ξένους! Το τι ποσά λαμβάνουμε προς στήριξη των προσφύγων από την Ε.Ε. μου είναι άγνωστο, όπως κι αυτά που χάνονται ή πέφτουν από το φορτηγάκι καθ’ οδόν, θα τολμούσα να πω! Στα κανάλια της Τουρκίας και του Ερντογάν δεν εισέρχομαι! Αυτός μάλλον πιστεύει πως τα λεφτά που του δίνει η Ε.Ε. τα παίρνει για να επιδοτεί τους διακινητές!
Αν ήταν, βρε παιδιά, να επιλέξω εγώ, θα έδινα τα αγαλματίδια Όσκαρ, στην Ε.Ε. για το καλύτερο σενάριο, την καλύτερη σκηνοθεσία και τους καλύτερους πρώτους ρόλους υποκρισίας, όχι μόνο για το 2019, αλλά αναδρομικά για όλα τα χρόνια που ανέλαβε την δράση!
Βεβαίως κι ευτυχώς, δεν σκέπτονται κατά τον ίδιον τρόπο όλοι οι πολίτες του Κόσμου.
Πολύ συχνά, σε κύκλους φίλων, εντός κι εκτός, που συζητάμε μεταξύ μας, καθώς κι από ασθενείς μου, υψώνονται φωνές διαμαρτυρίας για τον τρόπο διαχείρισης του προσφυγικού και για το τι μέλλει γενέσθαι. Οι ξένοι φίλοι μας, φυσικά, είναι δικές μας επιλογές και επειδή τους πληροφορούμε για τα τεκταινόμενα στην Χώρα μας, είναι περισσότερο ευαισθητοποιημένοι και κατανοούν το τεράστιο πρόβλημα. Το μόνο που μπορούν να προσφέρουν όμως, είναι να διαδώσουν αυτά που τους λέμε στο δικό τους περιβάλλον. Η μεγάλη μάζα των υπολοίπων σκέφτεται εγωιστικά. Λίγο τους ενδιαφέρει τι γίνεται στην Ελλάδα!
Δ. Από την σκοπιά των πολιτικών/μαριονετών.
Έ, καλά! Γι’ αυτούς δεν χρειάζεται και πολλή σκέψη! Τα ζούμε, τα διαβάζουμε καθημερινά και φανταζόμαστε τα υπόλοιπα. Τα παιχνίδια των γνωστών, αγνώστων μας είναι λίγο πολύ γνώριμα! Διαχρονικό το πρόβλημα! Τα συμφέροντα τους βρίσκονται στο προσκήνιο κι ας αποκτώνται πατώντας πάνω σε πτώματα! Παράπλευρες απώλειες τα λένε! Ας εξυπηρετηθούμε εμείς και ας χάνεται ο κόσμος! Ένα πολύ επικίνδυνο, παγκόσμιο τσίρκο, όπου οι έννοιες αλληλοσεβασμός, αλληλεγγύη, κατανόηση, συμπαράσταση κ.α. είναι εξαιρετικά ακριβοθώρητες.
Το τραγικό της υπόθεσης είναι πως όσο κι αν καταδικάζουμε τους πάντες και τα πάντα, όσο κι αν βρίζουμε τον Ερντογάν, τον Τραμπ, τον Πούτιν, την Μέρκελ, τον Μακρόν, τον Τζόνσον και τα τσιράκια τους…και να με συγχωρήσετε αν παρέλειψα κάποιον…τίποτε δεν αλλάζει και ούτε πρόκειται ν’ αλλάξει! Είναι ασταμάτητοι! Οι ενεργειακές και γεωπολιτικές μοιρασιές έχουν ήδη αποφασισθεί πίσω από τις πλάτες μας και οι κινούντες τα νήματα αναμένουν να ολοκληρωθεί η πλύση εγκεφάλου της κοινής γνώμης διαμέσου των ΜΜΕ, ούτως ώστε όταν ωριμάσει η ώρα, να σερβιριστούν καλομαγειρεμένες στο καλοστρωμένο τραπέζι των συμφερόντων! Όσο για μας, μην ανησυχείτε, θα μας πετάξουν κανένα κομματάκι ψωμί!
Χρόνια τώρα, μάλλιασε η γλώσσα μου από το λέγειν και τα δάκτυλα μου έπαθαν τεντινίτιδα από το γράφειν!
Δεν έκανα αναφορά για τους εξτρεμιστές, αντιεξουσιαστές και πραγματικούς ρατσιστές διότι δεν αξίζουν ν' ασχοληθώ μαζί τους!
Τελικά, φίλες και φίλοι, φαίνεται να έχω εξωκείλει από το κεντρικό θέμα, όμως, κατά την αρχή των ''συγκοινωνούντων δοχείων'' της υδροστατικής, όλα συνδέονται μεταξύ τους.
Γιάννης Αρβανιτάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου