ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΜΟΥ
του Γιάννη Αρβανιτάκη

Φίλες και φίλοι γειά σας,

θυμάμαι ήταν μια κατσουφιασμένη μέρα του Νοέμβρη το 1986, λίγο πριν κλείσει χρόνος από τότε που είχα ανοίξει ιατρείο, όταν εισέρχεται στο γραφείο μου μια πολύ εμφανίσιμη, αυτάρεσκη, καλοκρατούμενη κυρία προχωρημένης ηλικίας, την οποία σύμφωνα με την σημερινή ορολογία, θα κατέτασσα στην κατηγορία των ‘νέων γέρων’.

Ήταν υψηλή, με σίγουρο βηματισμό, προσεκτικά μακιγιαρισμένη, με ωραίο κτένισμα, ένα εκφραστικό χαμόγελο, όμορφα γαλανά μάτια και μόνο ολίγες ρυτίδες (το

Ηλιοβασίλεμα - Μαχέ, Σευχέλλες (Λήψη: Μάιος 2017)

botox δεν είχε ακόμη εισχωρήσει στις ζωές μας). Θα ήταν πολύ όμορφη γυναίκα στα νιάτα της, σκέφθηκα, θαυμάζοντας την.

Ανταλλάσσοντας χειραψία, μου συστήνεται ως κυρία Ε.Κ. κι από τις πρώτες κιόλας φράσεις της, ξεχωρίζω την εξαιρετική χρήση της γερμανικής γλώσσας, η οποία πρόδιδε ένα ανώτερο επίπεδο μόρφωσης και καλλιέργειας.

Συζητώντας μου αποκαλύπτει πως συμπλήρωσε τα 80 έτη, πως κάποτε ήτανε δασκάλα, πως έχει χάσει τον σύζυγό της από καιρό, πως δεν έχει πλέον κανέναν συγγενή και πως ζει τελείως μόνη με την σύνταξή της.
«Σε τι θα μπορούσα να σας φανώ χρήσιμος;» της λέγω, σε μια στιγμή, ενώ ταυτόχρονα παρατηρώ τους κάπως αλλοιωμένους καρπούς της και τις έκδηλα παραμορφωμένες φάλαγγες των δακτύλων, αμφοτέρων των χεριών της. Μου απαντά, πως εδώ και πολλά χρόνια υποφέρει από παραμορφωτική αρθρίτιδα, η οποία είχε προσβάλλει και τις μικρές αρθρώσεις του αυχένα, αλλά προς το παρόν δεν πονά και πως ήρθε για να μου κάνει μόνο μια ερώτηση. «Εμπρός, πείτε μου» της λέω, «αν μπορώ να σας βοηθήσω!»

Να, μου λέει, όταν ξεκινάνε τα κρύα, τότε αρχίζουν κι οι ταλαιπωρίες μου, ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, κάθε χρόνο τέτοια εποχή, για να ξεχειμωνιάσω, δραπετεύω στην Μαγιόρκα και παραμένω μέχρι και τον Μάρτιο. Το κλίμα είναι θερμότερο και ηπιότερο, και μου κάνει καλό στα ρευματικά μου. Η σύνταξη μου φθάνει να με πάει μέχρις εκεί. Εκτός της διαμονής έχω και πλήρη κάλυψη διατροφής. Τώρα όμως, επειδή είμαι αρκετά μεγάλη, θα ήθελα ν’ ακούσω την δική σας γνώμη! Θα με συμβουλεύατε να κάνω αυτό το ταξίδι;

Καλά, της λέω, σίγουρα θα έχετε έναν οικογενειακό γιατρό, πως αποφασίσατε να έρθετε σε μένα; Επειδή άκουσα καλά λόγια για σας, ο γιατρός μου μεγάλωσε και δεν ενδιαφέρεται πλέον τόσο πολύ, γι’ αυτό θέλω τον αλλάξω, μου απαντά!

Εδώ θα κάνω μια μικρή παρέκβαση! Κατά την εμπειρία μου, στην Γερμανία, όταν ένας ιατρός ανοίγει ιατρείο κι έρχεται φρέσκος από το νοσοκομείο, αποτελεί κέντρο περιέργειας και ενδιαφέροντος. Έτσι ο κοσμάκης έρχεται να ψαχουλέψει τον καινούριο, να δει αν είναι καλός, να κρίνει την συμπεριφορά του, τους χώρους του ιατρείου κτλ. Περίπου όπως όταν ανοίγει ένα νέο κατάστημα δηλαδή. Για να πάμε να τον δοκιμάσουμε λένε! Έτσι κι εγώ, για ένα διάστημα, υπήρξα ο ‘γιατρός της μόδας’ στην πόλη μας!

Αφού διάβασα τις διάφορες αναφορές συναδέλφων άλλων ειδικοτήτων, που έφερε μαζί της η κ. Κ., την εξετάζω και της λέω: «Απ’ ό,τι διαπιστώνω, με την πρώτη εξέταση δεν βρίσκω τίποτε ανησυχητικό που θα μπορούσε να σας δημιουργήσει προβλήματα. Δεν βρίσκομαι μέσα στον οργανισμό σας και δεν δύναμαι να εγγυηθώ, πως δεν πρόκειται ν’ αρρωστήσετε στην Μαγιόρκα ή όπου αλλού. Όλοι άνθρωποι είμαστε!» και συμπληρώνω λέγοντας: ΟΤΑΝ ΦΘΑΣΕΙ Η ΩΡΑ ΜΑΣ ΚΥΡΙΑ Κ., ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΚΛΕΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ! Απολαύστε ό,τι σας αρέσει και σας κάνει να νιώθετε χαρούμενη! Καλό σας ταξίδι!

Αυτό ήταν, από τότε, κάθε φορά, την ίδια εποχή, νάτην η κ. Κ., με την ίδια πάντα ερώτηση εκ μέρους της και την ίδια απάντηση απο μένα!

Μια μέρα παρουσιάζεται η κ. Κ. μ’ έναν συνομίληκό της συνοδό που γνώρισε στην Μαγιόρκα και συνδεθήκανε φιλικά. Έκτοτε ερχόντουσαν κάθε χρόνο παρέα, μέχρι που κάποτε ξανάρθε πάλι μόνη της! Τι έγινε, ερωτώ, που είναι ο φίλος σας; Αχ, μου απαντά λυπημένη, τον έχασα από ανακοπή στη Μαγιόρκα!

Και...η κ. Κ. συνέχισε τα ταξίδια μόνη της, αφού προηγουμένως ζητούσε πάντοτε την συμβουλή μου, ώσπου μια μέρα, στα 95 της, επέστρεψε κάπως εσπευσμένα, επειδή μετά από μία λοίμωξη του αναπνευστικού, δεν ένιωθε τόσο καλά.

Από τότε, η υγεία της άρχισε να επιδεινώνεται αργά-αργά. Έξι μήνες μετά την επιστροφή της υπέστη ένα εγκεφαλικό και έμεινε κλινήρης.

Έως ότου σβήσει ήρεμα κι αθόρυβα στο σπιτάκι της, μεριμνούσε γι’ αυτήν η γειτόνισσά της, οι νοσηλεύτριες της κατ’ οίκον περίθαλψης και φυσικά εγώ που πήγαινα που και που να της κρατήσω το χέρι και ν’ ακούσω καμιά μικρή, επαναληπτική αφήγηση από τις αναμνήσεις της!

Φίλες και φίλοι, η ζωή μας είναι γεμάτη από κυρίες και κυρίους Κ. Είναι γύρω μας, κοντά μας και δεν τους βλέπουμε!