Περίπατοι στην κοιλάδα των αναμνήσεων 
Εἰς τὴν Πόλιν – (Is-tan-bul)

του Γιάννη Αρβανιτάκη
Μέρος τέταρτο

Πως τρύπωσε το ακορντεόν και η κιθάρα στην ζωή μας

Φίλες και φίλοι,
Οι γονείς μας, με τα λίγα που είχαν, γλεντούσαν την ζωούλα τους και ήταν οι αγαπημένοι κάθε συντροφιάς. Όπως θυμάμαι, είχαν δημιουργήσει δύο βασικές παρέες που συναντιόταν συστηματικά τους χειμερινούς μήνες. Η μία ομάδα απαρτίζονταν από νεότερους και μία από μεγαλύτερους σε ηλικία φίλους. Οι συνεστιάσεις τους γινόταν εναλλάξ συνήθως τα Σαββατοκύριακα αλλά ενίοτε και τις Τετάρτες. Το κάθε ζευγάρι έφερνε κάτι από το σπίτι για να μην πέφτει όλο το βάρος της προετοιμασίας στην εκάστοτε οικοδέσποινα. Κατόπιν κοινής συμφωνίας, είχαν καταργήσει τα μεταξύ τους δωράκια. Τα καλοκαιράκια περνούσαν πολύ πιο

Ο Παυλάκος με τους γονείς μας στα πρώτα του βήματα με το ακορντεόν.
Δυστυχώς δεν διαθέτω δικές μου νεανικές φωτογραφίες με κιθάρα.
Το φωτιστικό με τα σταφύλια ήταν το αγαπημένο της μητέρας.

ήρεμα, με μικροπαρέες, εκδρομούλες στα γειτονικά νησιά ή επισκέψεις σε φίλους που παραθέριζαν εκεί, θαλασσινά μπάνια, πικνίκ κτλ. 

Τα απογευματάκια τους ξεκινούσαν γύρω στις 5:00 με μερικές παρτίδες Κουμ Καν για τις κυρίες και ξερή για τους κυρίους. Μετά από καμιά ωρίτσα, τα παλληκάρια το γύριζαν στο κλασσικό ποκεράκι. Ο χώρος ντουμάνιαζε από τα τσιγάρα κι εμείς τα
μικρά…ξεροβήχαμε πρίμο σεκόντο με τους μεγάλους! Κατά τις 8-9
σειρά είχε το δείπνο και μετά το φαγοπότι, με τα καρντάσια χορτάτα, ακολουθούσε τραγούδι και χορός. 
Το έναυσμα το έδινε πάντοτε η μητέρα μας. Όπως είχα αναφέρει κάποτε, η μαμά είχε ωραία φωνή, έτσι, κάθε φορά πεταγόταν

Ποκεράκι - Ο πατέρας ποντάρει

κάποιος από τους συνδαιτυμόνες με το…''έλα Καιτούλα, τραγούδησε μας τώρα κάτι''! Μετά από κάποια μικροναζάκια, έπαιρνε μπρος η μαμάκα και σε λίγα λεπτάκια είχαν ενεργοποιηθεί οι πάντες! Το ένα τραγούδι έφερνε το άλλο κι η μία καντάδα, την άλλη, δίχως να παραλείπονται και τα μεταξύ τους αθώα κι ευγενικά πειραγματάκια. Κι όλα αυτά άνευ συνοδείας μουσικών οργάνων! Αυτά ήταν που έλειπαν από την παρέα! 
Τέλος πάντων, γι αυτό θυμόμαστε ακόμη και τραγουδάμε μαζί με το αδελφάκι, τα παλιά τραγουδάκια της εποχής των γονέων μας! 

Μια χρονιά λοιπόν, παραμονές του νέου έτους, καταφθάνει ο πατέρας μας με μία κιθάρα κι’ ένα ακορντεόν! Χωρίς καν να μας ρωτήσει τι θα προτιμούσε ο καθένας μας και δίχως πολλές περιστροφές, δίνει το ακορντεόν στον αδελφό μου και την

Οι γονείς μας μας με μερικά από τα παιδιά της μιας παρέας.
Στο μέσον η μαμά και δίπλα της ο πατέρας.

κιθάρα σε μένα. Ποτέ δεν μάθαμε τι ήταν αυτό που τον οδήγησε σ' αυτήν την επιλογή! Εγώ ήμουν σχεδόν 15 κι ο αδελφός μου 11+ ετών. ''Την άλλη εβδομάδα αρχίζετε μαθήματα με τον κ. Παλαιολόγο'' μας λέει.  Έτσι αρχίσαμε κι εμείς το ψάξιμο για την  ανεύρεση των μουσικών μας γονιδίων. 
Ο δάσκαλος μας, ήταν ένας εξαιρετικός γνώστης της κλασσικής κιθάρας και φανταστικός θεωρητικός μουσικός. Για ένα διάστημα υπήρξε και μαθητής του μεγάλου Ισπανού κλασσικού κιθαρωδού Andrés Segovia (1893–1987). Στο τέλος κάθε μαθήματος, δίχως να συμβουλευθεί από πουθενά, μας έγραφε στα τετράδια πενταγράμμου μας τις ασκήσεις για το επόμενο μάθημα. Αρχικά, μέχρι να συνηθίσουμε, τον ρόλο του μετρονόμου αναλάμβανε το πόδι μας κι έτσι κατά διαστήματα, ακουγόταν περισσότερο το ''χλαπ, χλαπ'' του παπουτσιού στο πάτωμα, παρά της κιθάρας! 

Ο Παυλάκος μπήκε αμέσως στο ψητό, ξεπέρασε πολύ γρήγορα τα βασικά μαθήματα του ακορντεόν κι άρχισε να μαθαίνει και να παίζει αγαπημένες μελωδίες της εποχής. Πριν όμως φθάσει σ' αυτό το επίπεδο...είχε τρελάνει τ' αυτιά της μαμάκας! Ο μπαμπάς έλειπε όλη μέρα και τ' ακουστικά του νεύρα δεν υπέστησαν καμμία ταλαιπωρία ...τα βρήκε όλα έτοιμα, όταν πλέον ο Παυλάκης έπαιζε ήδη βιρτουόζικα, την ''La cumparcita''! Όσο για την κιθάρα...έ, αυτή δεν έκανε τόση φασαρία, κι όταν παίζαμε με τον αδελφό μου, ο ήχος της κιθάρας πνιγόταν μέσα στο ακορντεόν! Νο money για

Χορός και τραγούδι

ενισχυτές τότε!

Εγώ ο φουκαράς ακολουθούσα κατά γράμμα μόνο τις βαρετές ασκήσεις κλασσικής κιθάρας. Κάθε τόσο έλεγα του δασκάλου μας, πως βρίσκω τις ασκήσεις κάπως ανιαρές και πως θάθελα να παίζω κι εγώ ολόκληρα κομμάτια σαν τον αδελφό μου. ''Σιγά, σιγά'', μου απαντούσε, η κλασσική κιθάρα απαιτεί χρόνο. Έτσι κάθε φορά επιστρέφαμε σπίτι, μ’ εμένα ανικανοποίητο και με κάποια αθώα ζήλεια για τον αδελφούλη που εξελισσόταν και συνάρπαζε το ωραίο φύλο. 

Πάντως πρέπει να ομολογήσω πως ο πιτσιρικάς είχε μια ιδιαίτερη ακτινοβολία προς τα κοριτσόπουλα. Εγώ πάλι, απ’ ό,τι ανακάλυψα εκ των υστέρων, ασκούσα ενός διαφορετικού τύπου γοητεία προς τις κοπέλες. Κρίμα που το αγνοούσα τότε! Ο μικρός, αν και νεώτερος, έκανε θραύση. Συνήθιζα να τον παίρνω μαζί μου στα

Ο 15χρονος Παυλάκος χορεύει τσα-τσα-τσα με την 

οικογενειακή μας φίλη Μάγδα.

Εκείνη την εποχή, ο λατινοαμερικανικός χορός του Cha-Cha-Cha 
είχε εισχωρήσει για τα καλά στις νεανικές παρέες της Πόλης. 
 Ο πατέρας της Μάγδας ήταν Αρμένιος  και η μητέρα της Ελληνίδα.
Μετά τις απελάσεις παρέμειναν πίσω και χάσαμε την επαφή μαζί τους!
  

πάρτι μας κι επειδή ήταν χορευταράς δεν άφηνε κοπέλα στο κλαρί. Εκτός τούτου ήταν περισσότερο τολμηρός με τις προσεγγίσεις του, προσόν που κατά τα φαινόμενα έφερνε αποτελέσματα.

Εγώ, αν και φλέρταρα με τον τρόπο μου, ήμουν ο σοβαρός τύπος. Τα κοριτσάκια με θεωρούσαν απροσπέλαστο! Κι αυτό το πληροφορήθηκα αργότερα από την μάνα μου! Αχ, αχ, αχ… 

Όσο για τον χορό, τι να σας πω βρε παιδιά, ναι, μ' αρέσει κι εμένα, έχω τον ρυθμό μέσα μου, θαυμάζω και ζηλεύω όλους αυτούς που λικνίζονται όμορφα και ρυθμικά πάνω στην πίστα...εγώ όμως, δίχως να γνωρίζω την αιτία, δεν τα καταφέρνω...παρά μόνο αν έχω πιεί κανένα, δύο ποτηράκια! Μ' αυτό βέβαια, εννοώ μόνο τους χορούς εξ αποστάσεως, όπου δεν απαιτείται καμιά ιδιαίτερη ικανότητα κουνήματος, απλά κάνεις ό,τι σου κατέβει στο μυαλό! Τώρα, για τους κολλητούς χορούς... σας παρακαλώ πολύ, πολύ, αγαπημένες φίλες κι αγαπημένοι φίλοι, να μη με παρεξηγήσετε...είναι τόσο αισθησιακοί που τους παρομοιάζω με το ανολοκλήρωτο σεξ... που σ' αφήνει πάντα στη μέση και με την γλύκα στο στόμα! Για το δε ταγκό...έ, το έχω ήδη ξαναγράψει...είναι σαν να κάνεις έρωτα ντυμένος! Ελπίζω να με καταλαβαίνετε! Χα, χα!

Αυτά λοιπόν εν ολίγοις για τα μουσικοχορευτικά μας. Η μαμά κι ο μπαμπάς απέκτησαν το κατά παραγγελία προσωπικό τους ορχηστρικό ντουέτο κι εμείς κάναμε το κέφι μας. Ακολούθησαν οι διωγμοί των Ελλήνων από την Πόλη κι η ανασύνταξη μας στην Πατρίδα. Έκτοτε, όποτε παρουσιαζόταν ευκαιρία, συνεχίσαμε να παίζουμε παρέα με το αδελφάκι μέχρι που έφυγα για τα ξένα! Τώρα πλέον...δεν μας παρουσιάζεται η ευκαιρία πολύ συχνά!

Γιάννης Αρβανιτάκης