ΕΛΛΗΝΕΣ  ΠΟΥ ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ...

Φίλες και φίλοι,

εφέτος γιορτάζουμε τα 200 χρόνια του Εθνικού μας Ξεσηκωμού ενάντια της σκλαβιάς. Σε κάθε Εθνική μας επέτειο, αλλά ιδιαίτερα αυτή τη χρονιά, εκτός των γνωστών ηρώων, φέρνω στο μυαλό μου όλους τους αφανείς ήρωες που πολέμησαν διαχρονικά, επέζησαν ή θυσιάστηκαν για να ζούμε εμείς ελεύθεροι σήμερα.

Ένας τέτοιος Έλληνας, Πατριώτης, με την κυριολεκτική και όχι την εκφυλισμένη, σημερινή έννοια της λέξης, ήταν ο αγαπημένος μου θείος Ιωσήφ Βουδούρης, αδελφός της μητέρας μου. Έχω ήδη γράψει γι’ αυτόν στο παρελθόν.

Λάτρης της Πατρίδας μας, ο θείος μου, ήταν ένας απλός, ειλικρινής, σοβαρός, ολιγαρκής, εργατικός και υπερήφανος άνθρωπος, που δεν

έλεγε μεν πολλά, αλλά δεν χρειαζόταν να πει, γιατί η ματιά του έσταζε αγάπη. Δεν τον άκουσα ποτέ να κατηγορεί κάποια ή κάποιον συνάνθρωπό μας. Γι’ αυτόν όλοι ήταν καλοί! Μακάρι να λειτουργούσαν όλοι οι Έλληνες πολίτες με το δικό του σκεπτικό!

Λόγω των συνθηκών και αντιξοοτήτων της πολυταραγμένης του εποχής  μόλις πρόλαβε να τελειώσει το δημοτικό, η κοινωνική του μόρφωση όμως υπερτερούσε κάποιων ακαδημαϊκών ή πολιτικών του παρελθόντος και του σήμερα, που πουλούσαν και πουλάνε την Χώρα μας.

Όταν οι Ιταλοί κήρυξαν τον πόλεμο στην Ελλάδα, ο θείος μας μαζί με τον αγαπημένο του φίλο Βύρωνα Ποταμιάνο έφυγαν εθελοντικά να πολεμήσουν για την Πατρίδα. Επειδή δε δεν είχαν ακόμη ολοκληρώσει τα 21τους χρόνια χρειάστηκαν τις υπογραφές των πατεράδων τους!

Ο θείος μας πολέμησε στο Ρίμινι και στην Αίγυπτο. Δεν γνωρίζω πότε ακριβώς, ούτε και λεπτομέρειες, αλλά κατά την διάρκεια των μαχών ο Βύρων βρέθηκε κάπου αλλού και στις 11 Σεπτεμβρίου 1942

έπεσε για την Πατρίδα. Σας παραθέτω την επιστολή διαμέσου της οποίας ο στρατιώτης Βουδούρης Ιωσήφ πληροφορήθηκε τον θάνατο του...''Ο πομπός Ποταμιάνος Βύρων από 11.9.42 ανήκει στο Πάνθεον των ηρώων...'' 

Φίλες και φίλοι, ενώ γράφοντας αυτές τις γραμμές νιώθω συγκίνηση και τα μάτια μου βουρκώνουν, δεν μπορώ να μη σκέπτομαι τους απολίτιστους, ακοινώνητους, ποταπούς, εγκεφαλοελλειματικούς, ανθέλληνες αλήτες που καίνε και καταπατούν την σημαία για την οποία άλλοι έχυσαν το αίμα τους και που χωρίς αυτούς ούτε καν θα βρισκόταν σήμερα εδώ για να το πράξουν!

Ο θείος Ζοζέφ δεν μιλούσε συχνά για τις εμπειρίες του στον πόλεμο παρά μόνο όταν τον στρίμωχνα λιγάκι. Από τις λίγες αναφορές και περιγραφές του, θυμάμαι ότι μια νύχτα στο Ελ Αλαμέιν, βρισκόταν σε αποστολή και πήγαινε ένα μήνυμα στο αρχηγείο με την μοτοσυκλέτα και με τα φώτα σβηστά. Κάποια στιγμή χτυπήθηκε από μία οβίδα και συνεκρούσθει μ’ ένα άλλο όχημα με συνέπεια να τραυματιστεί στο γόνατο και στο πρόσωπο χάνοντας αρκετά δόντια. Κατόπιν αυτού μεταφέρθηκε από τους Άγγλους στο αγγλικό νοσοκομείο όπου και χειρουργήθηκε. Είχε χάσει αρκετό αίμα και χρειάστηκε μετάγγιση. Για τα ψυχοτραύματα που υπέστη, τι να σας πώ;

Ποτέ δεν μου μίλησε γι’ αυτά! Ούτε να τα φανταστώ μπορώ! Η λειτουργικότητα του γονάτου δεν επανήλθε πλήρως, του άφησε ένα ελαφρό κούτσαμα. Όταν κάποτε τον ρώτησα: ''Αφού ρε θείε, ως τραυματίας πολέμου, δικαιούσαι αναπηρική σύνταξη γιατί δεν έχεις κάνει ακόμη αίτηση; ''Ξέρετε ποια απάντηση μου έδωσε; ''Φτωχή είναι η Χώρα μας παιδί μου, τα βγάζω κι έτσι πέρα!'' 

Μετά τα 6-7 Σεπτεμβριανά γεγονότα του 1955 και την ολοένα αυξανόμενη καταπίεση των Τούκων εναντίον των Ελλήνων, ο θείος μας εγκατέλειψε την Πόλη. Στην μητέρα Πατρίδα έφαγε τα χρόνια του στο τυπογραφείο μαζί με τους δύο κουνιάδους του. Τα πράγματα δεν ήταν καθόλου εύκολα γι αυτούς και μετά από πολύ καιρό, ο μεγαλύτερος εξ αυτών, ο Βαγγέλης Καψής, για να εξασφαλίσει το μέλλον των παιδιών του έφυγε για την Αμερική. Έτσι έμειναν οι δυο τους, αλλά και πάλι τα έφερναν βόλτα με δυσκολία. Γνωστό πεπρωμένο για ένα μεγάλο ποσοστό συμπατριωτών μας!

Παιδιά, η Πατρίδα μας έχει ανάγκη από Έλληνες αυτής κατηγορίας, όχι μόνο εν καιρώ πολέμων, που ελπίζουμε να μην αντιμετωπίσει ποτέ ξανά η Χώρα μας (αφήστε που με τέτοιους ωραίους γείτονες, ιδίως στα ανατολικά μας, και την υποκριτική, ψεύτικη ΕΕ δεν γνωρίζουμε τι μπορεί να συμβεί), αλλά και εν καιρώ ειρήνης. 

Ζητούνται Έλληνες που θα βάζουν ΠΡΩΤΑ τα συμφέροντα της Ελλάδας κι όχι τα προσωπικά τους. Δυστυχώς, όπως έχω γράψει επανειλημμένως, η Χώρα μας τελειώνει, χάνεται! Αν και συχνά λέω ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, κατά βάθος πιστεύω πως φθάσαμε στο σημείο όπου δεν υπάρχει πλέον επιστροφή! Βασικοί λόγοι: η υπογεννητικότητα, η φυγή και ο ωχαδερφισμός! Η δική μου και η νεότερη μας γενιά δεν θα προλάβει να τα ζήσει...όμως ΠΟΝΑΩ, ΠΟΝΑΩ ΠΟΛΥ, για όσα, αναπόφευκτα, πρόκειται να συμβούν στις γενιές που θ' ακολουθήσουν!

Τα θέματα αυτά είναι τεράστια για να συζητηθούν σ’ αυτόν τον χώρο, εξ ου κι αποφεύγω να εμπλέκομαι σε διαφωνίες οποιασδήποτε πολιτικής χροιάς οι οποίες οδηγούν στο πουθενά! Όχι επειδή δεν έχω γνώμη, αλλά απλούστατα επειδή δεν έχει νόημα να συζητούμε παράλληλα με κάποιους των οποίων το οπτικό πεδίο είναι σημαντικά περιορισμένο... και καταντάει κουραστικό.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ μ’ ενδιαφέρει παιδιά και θα με βρείτε πάντα δίπλα σ’ αυτούς που μεριμνούν γι’ αυτήν.

Οι φωτογραφίες που παραθέτω είναι από το λεύκωμα του θείου μας και ευχαριστώ πολύ τις πολυαγαπημένες μου εξαδέλφες Ελεονώρα και Ιωάννα Βουδούρη καθώς και την θεία Όλγα που με βοήθησαν στον σκοπό μου.

Γιάννης Αρβανιτάκης

Ο θείος Ζοζέφ (ο πρώτος εκ δεξιών)