Η νήσος Πίτκερν (Pitcairn) και η ανταρσία στο Μπάουντι

Φίλες και φίλοι, 

του Γιάννη Αρβανιτάκη 

Ήμουν παιδί ακόμη όταν τα ''Κλασσικά Εικονογραφημένα'' μου προσέφεραν την πρώτη γεύση της ''Ανταρσίας στο Bounty''. Ήταν κάτι μεταξύ παραμυθιού και ιστορίας η δε πλοκή με είχε πραγματικά μαγέψει. Δεν θυμάμαι πόσες φορές το διάβασα, πάντως, κάθε φορά μισούσα τον κακό και σκληρό καπετάνιο, υπολοχαγό William Bligh, ενώ ταυτόχρονα θαύμαζα τον ηρωικό στασιαστή Fletcher Christian. Αν και μεγάλωσα με φιλειρηνικούς ανθρώπους, τότε, κάθε φορά ταξίδευα με την παιδική μου φαντασία για να βρεθώ δίπλα στον Φλέτσερ και να πολεμήσω ενάντια στον τύραννο πλοίαρχο. Στο τέλος, το περιοδικό είχε σχεδόν διαλυθεί από το ξεφύλλισμα.

Έκτοτε, και ιδίως μετά που είδα την ταινία του 1984, το νησάκι αυτό μπήκε στον κατάλογο των φαντασιών και

Πλησιάζοντας την είσοδο του κόλπου Μπάουντι

των ονείρων, που θα ήθελα να αποκτήσουν σάρκα και οστά μια μέρα. Δεν έχω διαβάσει τα βιβλία που κυκλοφόρησαν, αλλά έχω δει και την ταινία του 1962. Εν τω μεταξύ...είχα μολύνει και την Κάθυ με τις φαντασίες μου...αλλά εδώ που τα λέμε, δεν άργησε να κολλήσει!

Για το περιστατικό της ιστορικής ανταρσίας στο Bounty, στις 28 Απριλίου του 1789, έχουν γραφεί τρία επιτυχημένα βιβλία:

1. The Mutiny on Board H.M.S. Bounty του καπετάνιου William Bligh,
2. Mutiny on the Bounty των Nordhoff and Hall, και
3. The Bounty του Robert Hough.

Επίσης, έχουν γυριστεί τρεις εξαιρετικά επιτυχημένες ταινίες οι οποίες ακολουθούν σε κάποιο βαθμό το βιβλίο προέλευσής τους, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις, αποκλίνουν από το περιεχόμενο των πρωτοτύπων:

1. Mutiny on the Bounty (1935), με πρωταγωνιστές τους Clark Gable και Charles Laughton.
2. Η ανταρσία στο Bounty (1962), με πρωταγωνιστές τους Marlon Brando και Trevor Howard, και  
3. The Bounty (1984), με τους Mel Gibson και Anthony Hopkins.

Εν τούτοις, για τους περισσότερους αναγνώστες, τα

Ομάδα υποδοχής των κατοίκων

βιβλία είναι πιο περίπλοκα και κάπως πιο πιστευτά.
                                                                                *****
Το ημερολόγιο έδειχνε 21 του Γενάρη 2012 όταν πατούσαμε πόδι στη νήσο Pitcairn και η φαντασία γινόταν πραγματικότητα. Στην ουσία παιδιά, η επιθυμία μας να επισκεφθούμε κάποτε το Pitcairn ήταν απλώς συνδεδεμένη με τη ρομαντική σκέψη της παρουσίας μας στο περιβάλλον όπου έλαβαν χώρα αυτά τα γεγονότα, να κλείσουμε τα μάτια και νιώσουμε το χάδι της ιστορικής αύρας στο πρόσωπό μας. Ανέκαθεν όταν βρίσκομαι σε ιστορικούς χώρους όλα ζωντανεύουν

μπροστά μου. Δεν βλέπω τα ερείπια, αλλά τον κόσμο να πηγαινοέρχεται γύρω μου ωσάν να ήμουν παρών και να ζω με την φαντασία μου την καθημερινότητά τους...

Η παραμονή μας κράτησε μόνο 5-6 ώρες περίπου, αλλά την απολαύσαμε πλήρως. Οι μετρημένοι κάτοικοι του νησιού είναι πολύ φιλόξενοι. Κατά την άφιξη του πλοίου

Κόλπος Μπάουντι

βγαίνουν με τις μεγάλες αλουμινένιες βάρκες τους για να προϋπαντήσουν τους επισκέπτες, φέροντες κλαδιά φοίνικα.

Τα νησιά Pitcairn ανήκουν στα υπερπόντια εδάφη της Μεγάλης Βρετανίας και βρίσκονται στον νότιο Ειρηνικό, στη μέση απόσταση μεταξύ Νέας Ζηλανδίας και Περού. Αρχηγός Κράτους είναι η Βασίλισσα Ελισάβετ Β΄, η οποία εκπροσωπείται από τον ύπατο αρμοστή στη Νέα Ζηλανδία και Κυβερνήτη, ο οποίος όμως δεν κατοικεί μόνιμα στο νησί.

Τα νησιά Pitcairn αποτελούν ένα σύμπλεγμα τεσσάρων ηφαιστειακών νήσων, Pitcairn, Ducie, Henderson και Oeno. Το μόνο κατοικημένο είναι το Pitcairn πρωτεύουσα του οποίου είναι η Adamstown. Στη

συζήτηση που πιάσαμε με μια κάτοικο μας είπε ότι, εκείνη την εποχή, το νησί αριθμούσε 61 άτομα και ότι κατά διαστήματα έρχονται έλαχιστοι τουρίστες για διακοπές.

Από το 2009 μέχρι το 2018 η συγκοινωνία γινόταν με το φορτηγό και επιβατηγό πλοίο Claymore II που χρησιμοποιόταν για την μεταφορά προμηθειών, αλλά και για επιβάτες που αναζητούσαν την περιπέτεια. Έως τότε, η βρετανική κυβέρνηση συνχρηματοδοτούσε, μερικώς, την διατήρηση της άγονης γραμμής, οπότε

αντικαταστάθηκε από το Silver Supporter.
Τον Ιούλιο του 2019 το πλοίο μετονομάστηκε σε YWAM Koha και ανέλαβε την εθελοντική πρωτοβάθμια ιατρική φροντίδα συμπεριλαμβανομένης της Οδοντιατρικής, Οφθαλμικής Χειρουργικής και Οπτομετρίας.

Οι περισσότεροι νησιώτες είναι απόγονοι των εννέα ανταρτών του Bounty και των δεκαοκτώ Ταϊτινών που τους ακολούθησαν ή απήχθησαν το 1790. Μετά που έφθασαν στο νησί, για αποκρύψουν τα ίχνη τους έκαψαν και βύθισαν το καράβι, το οποίο είναι ακόμη ορατό από την επιφάνεια της θάλασσας στον κόλπο του Μπάουντυ (Bounty Bay). Το ναυάγιο ανακαλύφθηκε το 1957 από τον εξερευνητή Luis Marden της National Geographic.

Ορισμένα αντικείμενα του καραβιού έχουν ανασυρθεί

και είναι εκτεθειμένα σε διάφορα σημεία του χωριού.

Περιληπτικό ιστορικό της ανταρσίας
Στις 23 Δεκεμβρίου του 1787, το ιστιοφόρο Royal Navy HMS Bounty ξεκινά από την Αγγλία για Ταϊτή με σκοπό να φορτώσει δείγματα αρτόκαρπου, ένα φθηνό και θρεπτικό προϊόν, που θα μπορούσε να ήταν η λύση στο πρόβλημα διατροφής των σκλάβων. Στις 26 Οκτωβρίου 1788, μετά από ένα ταξίδι γεμάτο ταλαιπωρίες, το Μπάουντι φθάνει στον προορισμό του. 

Εν τω μεταξύ, η συνεχώς αυξανόμενη ένταση με την σκληρότητα του καπετάνιου, τις βαριές τιμωρίες, την

κακομεταχείριση του πληρώματος, καθώς και η πεντάμηνος παραμονή στην Ταϊτή, κατά την οποία πολλοί από τους άνδρες δημιούργησαν σχέσεις με τους Ταϊτινούς, προετοίμαζαν το έδαφος για την ανταρσία.

Έτσι, τρεις εβδομάδες μετά τον απόπλουν, στις 28 Απριλίου 1789, τα δυσαρεστημένα μέλη του πληρώματος καθοδηγούμενα από τον αναπληρωτή υπολοχαγό Fletcher Christian ξεσηκώνονται και καταλαμβάνουν αναίμακτα το πλοίο, υποχρεώνοντας τον κυβερνήτη υπολοχαγό William Bligh και 18 απ’ όσους παρέμειναν πιστοί σ'αυτόν, να το εγκαταλείψουν μεσα σε μια εφεδρική βάρκα.

Στο καράβι έμειναν συνολικά εικοσιπέντε άνδρες εκ των

Βολτίτσα έξω από τον οικισμό

οποίων οι τέσσερις ήταν πιστοί στον Bligh δεν χωρούσαν όμως στη βάρκα.

Μετά από μια δραματική διαδρομή 47 ημερών, ο καπετάνιος Bligh με εξαιρετικές ικανότητες πλοήγησης, βοηθούμενος βεβαίως κι από την τύχη κατάφερε να φθάσει στη νήσο Timor. Στην πορεία έχασαν τη ζωή τους 6 άτομα του πληρώματος. Μετά την άφιξή του, στις 15 Απριλίου του 1790 στην Αγγλία, κατήγγειλε την ανταρσία και το Ναυαρχείο απέστειλε το HMS Pandora για να κυνηγήσει και να συλλάβει τους αντάρτες. Φθάνοντας στην Ταϊτή κατάφεραν να βρουν και να συλλάβουν δεκατέσσερις εξ αυτών, τους οποίους φυλάκισαν στο πλοίο. Στη συνέχεια έψαξαν ματαίως, για τον Christian και την παρέα του που είχαν καταφύγει στο νησί Πίτκερν.

Στον δρόμο της επιστροφής προς την Αγγλία, το HMS Pandora έπεσε πάνω στον Μεγάλο Κοραλλιογενή Ύφαλο (Great Barrier Reef), με συνέπεια την απώλεια 31 μελών του πληρώματος και 4 κρατουμένων από το Bounty. Τελικά, οι 10 επιζώντες κρατούμενοι έφτασαν στην

Αναμνηστική πλάκα με τα ονόματα των 9 ανταρτών
που αποβιβάστηκαν στο νησί 1790

Αγγλία τον Ιούνιο του 1792 και παραπέφθηκαν σε στρατιωτικό δικαστήριο. Τέσσερα μέλη αθωώθηκαν, τρία απαλάχθηκαν και τρία απαγχονίστηκαν.

Οι στασιαστές, με τη σειρά τους, προσπάθησαν ανεπιτυχώς να εγκατασταθούν πρώτα στη νήσο Tubuai (Τουμπουάι). Οι συνεχείς επιθέσεις των ιθαγενών δεν τους το επέτρεψαν. Έτσι αποφάσισαν να γυρίσουν στην Ταϊτή. Λόγω όμως του φόβου σύλληψής των από το Βασιλικό Ναυτικό, ο Fletcher Christian με άλλους 8 συντρόφους του, 6 Ταϊτινούς άντρες, 11 γυναίκες κι ένα μωρό έβαλαν πλώρη για το άγνωστο. Οι υπόλοιποι 16 άντρες του πληρώματος αποβιβάστηκαν στην Ταϊτή (Σεπτέμβρης του 1789).

Ψάχνοντας για έναν ασφαλή κρυψώνα, έπεσαν τυχαία στις Νήσους Πίτκερν, οι οποίες είχαν καταχωρηθεί

Ο τάφος του John Adams

λανθασμένα στους χάρτες της εποχής, όπου και εγκαταστάθηκαν.

Τα μέλη της ομάδας του Christian παρέμεναν καλά κρυμμένα στο Πίτκερν μέχρι το 1808, οπότε το αμερικανικό φαλαινοθηρικό Topaz ξανά-ανακάλυψε το νησί. Μόνο ένας από τους στατιαστές είχε μείνει στη ζωή, ο John Adams. Σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι της παρέας, είτε αλληλοσκοτώθηκαν ή σκοτώθηκαν από τους Πολυνήσιους συντρόφους τους. Στον Adams δόθηκε αμνηστεία. Ο κύριος οικισμός και η πρωτεύουσα του Pitcairn, Άνταμσταουν (Adamstown), έχει πάρει τ’ όνομά του.

Ο τάφος του Τζον Άνταμς είναι ο μόνος γνωστός τάφος

των στασιαστών του Μπάουντι. Η αρχική, καλυμένη με μόλυβδο, ταφόπλακα έχει αντικατασταθεί με μια μαρμάρινη. Το πρωτότυπο εκτίθεται στο Εθνικό Ναυτικό Μουσείο στο Γκρίνουιτς του Λονδίνου.

Γιάννης Αρβανιτάκης 

Το λιμανάκι αποβίβασης

Η άγκυρα του Μπάουντι κι ένα κανονάκι

Η εκκλησούλα του οικισμού

Μία από τις βάρκες που χρησιμοποιούν οι ντόπιοι

Ο αποχαιρετισμός

Προς Δυσμάς - Αφήνοντας πίσω το Πίτκερν 

Αναμνηστική καρτούλα

ΠΗΓΕΣ, ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ 

Πέραν των προσωπικών σημειώσεων,

https://www.history.com/this-day-in-history/mutiny-on-the-hms-bounty
https://www.cliffsnotes.com/literature/m/the-mutiny-on-the-bounty/critical-essays/movies-based-on-the-mutiny-on-the-bounty
https://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/australiaandthepacific/pitcairnislands/11418280/Why-will-nobody-move-to-Pitcairn-the-Pacific-island-with-free-land.html

 

ΑΝΙΧΝΕΥΤΙΚΑ ΤΕΣΤ ΚΟΡΩΝΑΪΩΝ SARS-COV-2 

Τι ξέρετε και... τι δεν ξέρετε;

Του Γιάννη Αρβανιτάκη

Φίλες και φίλοι,

Αν και υποτίθεται ότι διαμέσου των ΜΜΕ, ο περισσότερος κόσμος είναι καλά ενημερωμένος σχετικά με τα ανιχνευτικά τεστ των κορωναϊών SARS-CoV-2, από τις διάφορες συζητήσεις των τελευταίων ημερών, με φίλους αλλά και ασθενείς, διαπιστώνω μια ασάφεια και σύγχυση γύρω από το θέμα.
Έτσι, θεώρησα σκόπιμο να γράψω λίγες κατατοπιστικές/διευκρινιστικές πληροφορίες για τα τεστ που έχουμε στη διάθεσή μας προς το παρόν. Προσεγγίζοντας τα πράγματα από τη σκοπιά ενός ατόμου άσχετου με την ιατρική, θα προσπαθήσω να σας ενημερώσω όσο πιο απλά γίνεται. Με άλλα λόγια, ως προς τι θα ήθελα να ξέρω για τα τεστ αν δεν ήμουν γιατρός.

Υπάρχουν δύο διαφορετικοί τύποι τεστ: τα διαγνωστικά και της ανίχνευσης αντισωμάτων. Τα διαγνωστικά τεστ, μοριακά ή ταχέα, μας δείχνουν αν υφίσταται ενεργή μόλυνση με τον ιό της COVID-19. Τα τεστ αντισωμάτων αναζητούν την ύπαρξη αυτών στο ανοσοποιητικό μας σύστημα μετά από τη μόλυνση με τον ιό. 

Τα μοριακά τεστ ανιχνεύουν το γενετικό υλικό από τον ιό, ενώ τα τεστ αντιγόνων τις πρωτείνες στην επιφάνεια του κορωναϊού.

Για τα μοριακό τεστ έχω γράψει ήδη παλαιότερα δυο λόγια σ’ ένα άρθρο μου για την COVID-19. (https://iarvan-hellas.blogspot.com/2020/09/covid-19-20-2020-sars-cov-2.html) Τα μοριακά τεστ είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα στην ανίχνευση του κορωναϊού. Οι εξετάσεις αυτές μπορούν να παραμείνουν θετικές μετά την ανάρρωση της/του ασθενούς ακόμη κι αν δεν αποβάλλει πλέον τον ιό για να μολύνει άλλα άτομα.

- Το γρήγορο τεστ (rapid test) ανιχνεύει τα αντιγόνα και δεικνύει μόλυνση με τον ιό, που μπορεί να έχει συμβεί και πριν μερικές μέρες.
- Αν το γρήγορο τεστ είναι θετικό συνιστάται να γίνει επιβεβαίωση με το μοριακό.
- Αν το μοριακό βγει αρνητικό, τότε το γρήγορο τεστ ήταν λανθασμένα θετικό. Σημειωτέον ότι τα ψευδώς θετικά (ενώ το άτομο είναι αρνητικό να βγει θετικό) είναι λιγότερο συχνά από τα ψευδώς αρνητικά (ενώ το άτομο είναι θετικό να βγει αρνητικό).
- Σε περίπτωση θετικότητας του μοριακού και εφόσον είσαστε ασυμπτωματικοί, κάνετε έναν αυτοπεριορισμό για 8 έως 10 μέρες περίπου.
- Αν είστε θετικοί με το μοριακό, με τα σημερινά δεδομένα θα αναπτύξετε μια ανοσία μέχρι και 6 μήνες περίπου. Σύμφωνα με τις μέχρι σήμερον γνώσεις μας, μπορεί στους ασυμπτωματικούς η ανοσία να διαρκεί λιγότερο. Πάντως δεν το γνωρίζουμε ακριβώς και τα δεδομένα αλλάζουν καθημερινά.
- Παλιές λοιμώξεις με τον ιό, που πιθανόν περάστηκαν στο πόδι αλλά και με συμπτώματα, δεν ανιχνεύονται μ’ αυτές τις μεθόδους. Δηλαδή, ούτε με το γρήγορο, ούτε με το μοριακό τεστ.
- Στην περίπτωση αυτή μπορείτε να εξετάσετε το αίμα σας για αντισώματα εναντίον του ιού. Για ένα σχετικά σίγουρο τεστ αντισωμάτων πρέπει να περάσουν τουλάχιστον 2-3 εβδομάδες από τη μόλυνση.
- Αν και υπάρχουν γρήγορα τεστ για αντισώματα, προς το παρόν δεν είναι αξιόπιστα.

Περί αντισωμάτων

Μετά από μόλυνση με τον ιό της COVID-19 δεν γνωρίζουμε πόσο καιρό παραμένουν αντισώματα στο σώμα ούτε και πόση προστατευτική ανοσία μας παρέχουν. Γι’ αυτόν τον λόγο, δεν πρέπει να διακόψουμε την τήρηση των γνωστών μέτρων προστασίας, όπως της κοινωνικής απόστασης ή της χρήσης μάσκας κτλ.

Τα κυριότερα αντισώματα που παράγει ο οργανισμός μας κατά των μικροοργανισμών είναι οι ανοσοσφαιρίνες IgG, IgM και IgA. Η παραγωγή αντισωμάτων IgA και IgM αρχίζει τις πρώτες ημέρες από την έναρξη των συμπτωμάτων και συνήθως παραμένουν στον οργανισμό μας, το πολύ, έως 2 μήνες. Τα IgG αντισώματα εμφανίζονται στο αίμα λίγο αργότερα και παραμένουν ανιχνεύσιμα για μήνες ή χρόνια, κάτι σαν ορολογική ουλή δηλαδή. Όπως προανέφερα, δεν γνωρίζουμε ακόμα επαρκώς, τι γίνεται με τον SARS-CoV-2.

Οι ορολογικές εξετάσεις μετρούν την ανοσαπόκριση αντισωμάτων σε ένα άτομο. Η παρουσία αντισωμάτων δεικνύει ότι ένα άτομο μολύνθηκε με τον ιό της COVID-19, ανεξάρτητα αν είχε νοσήσει σοβαρά ή ελαφρά ή δεν εμφάνισε καθόλου συμπτώματα.

Η παρακολούθηση της οροθετικότητας των αντισωμάτων σε έναν πληθυσμό μπορεί να επιτρέψει να βγουν συμπεράσματα σχετικά με την έκταση της λοίμωξης και για τη σωρευτική επίπτωση της μόλυνσης στον πληθυσμό. Η χρήση της ορολογικής εξέτασης στις έρευνες επιδημιολογίας και δημόσιας υγείας μας επιτρέπει να προσδιορίσουμε:

• τα περιστατικά λοίμωξης μεταξύ διαφορετικών πληθυσμών.
• πόσα άτομα έχουν ήπια ή ασυμπτωματική λοίμωξη, και τα οποία μπορεί να μην έχουν εντοπιστεί στις παρακολουθήσεις ρουτίνας της νόσου.
• το ποσοστό των θανατηφόρων λοιμώξεων μεταξύ των.
• το ποσοστό του πληθυσμού που θα μπορούσε να προστατευτεί από τις λοιμώξεις στο μέλλον.

Επικαιροποιημένη ανασκόπηση ταχέων τεστ

Τώρα, θα ήθελα να προσθέσω δύο γραμμές για την επικαιροποιημένη ανασκόπηση του οργανισμού Cochrane σχετικά με τα ταχέα τεστ αντιγόνων που δημοσιεύθηκε στις 24 Μαρτίου 2021. 

Πληροφοριακά, ο οργανισμός Cochrane (παλαιότερα γνωστός ως Cochrane Collaboration) είναι ένας βρετανικός διεθνής φιλανθρωπικός οργανισμός που ιδρύθηκε ως ανταπόκριση στο αίτημα του Archie Cochrane (1909 - 1988, Βρετανός επιδημιολόγος και ιδρυτής της Ιατρικής βάσει αποδεικτικών στοιχείων) για ενημερωμένες, συστηματικές ανασκοπήσεις όλων των σχετικών τυχαιοποιημένων ελεγχόμενων δοκιμών/ερευνών/μελετών στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης.

Ο οργανισμός Cochrane ταξινομεί/συνοψίζει τα καλύτερα στοιχεία από τα ευρήματα ιατρικής έρευνας ούτως ώστε να βοηθήσει στη λήψη αποφάσεων στον τομέα της υγείας, που περιλαμβάνουν επαγγελματίες υγείας, ασθενείς και υπεύθυνους χάραξης πολιτικής. Ο οργανισμός Cochrane διαθέτει περίπου 30.000 εθελοντές εμπειρογνώμονες από όλο τον κόσμο.

Η πρώτη έκδοση αυτής της ανασκόπησης περιελάμβανε 22 μελέτες και δημοσιεύθηκε τον Αύγουστο του 2020. Η επικαιροποιημένη ανασκόπηση παραθέτει τώρα στοιχεία από 64 μελέτες (Updated Cochrane review assesses how accurate rapid tests are for detecting COVID-19).

Οι συγγραφείς της προσφάτου ανασκόπησης διαπίστωσαν ότι τα τεστ αντιγόνων ήταν καλύτερα στον εντοπισμό της COVID-19 σε άτομα με συμπτώματα παρά σε άτομα χωρίς συμπτώματα. Κατά μέσο όρο το 72% των ατόμων που είχαν συμπτώματα ανιχνεύθηκαν σωστά ως μολυσμένα. Οι εξετάσεις ήταν αποτελεσματικότερες την πρώτη εβδομάδα μετά την έναρξη των συμπτωμάτων με εντοπισμό 78% των περιπτώσεων.
Σε ασυμπτωματικά άτομα, κατά μέσο όρο, διαγνώστηκαν σωστά το 58% αυτών που είχαν μολυνθεί.
Τα τεστ αντιγόνων απέκλεισαν σωστά τη μόλυνση στο 99,5% των μη μολυσμένων ατόμων με συμπτώματα τύπου COVID-19 και στο 98,9% των μη μολυσμένων ατόμων χωρίς συμπτώματα.

Ενεργή λοίμωξη και εμβολιασμός

Ένα άλλο εύλογο ερώτημα που προβάλλεται συχνά είναι αν κάποιο άτομο που διανύει μια οξεία λοίμωξη με τον ιό, μπορεί ή πρέπει να κάνει το εμβόλιο;

Σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα, κλινικές δοκιμές μας δείχνουν ότι τα επί του παρόντος εγκεκριμένα εμβόλια εναντίον της COVID-19 μπορούν να χορηγηθούν με ασφάλεια σε άτομα που προσβλήθηκαν από τον ιό ανεξάρτητα αν νόσησαν σοβαρά ή ήπια, είτε δεν παρουσίασαν συμπτώματα. Ο εμβολιασμός όμως πρέπει να αναβάλλεται μέχρις ότου πληρούνται τα κριτήρια διακοπής της απομόνωσής τους. Αυτό ισχύει για όσες ή όσους ήδη έλαβαν ή επρόκειτο να λάβουν την 1η δόση είτε αναμένουν την 2η.  

Στην Γερμανία, για τα άτομα που ξεπέρασαν τη μόλυνση, συνιστάται να κάνουν το εμβόλιο 6 μήνες αργότερα επειδή υποτίθεται έχουν ήδη αναπτύξει μια σχετική ανοσία. Επίσης, αν και δεν υπάρχει συνιστώμενο ελάχιστο χρονικό διάστημα μεταξύ μόλυνσης και εμβολιασμού, οι μέχρι σήμερον ενδείξεις υποδηλώνουν ότι ο κίνδυνος επαναμόλυνσης με SARS-CoV-2 είναι πολύ χαμηλός τους μήνες μετά την αρχική μόλυνση, αλλά με την πάροδο του χρόνου μπορεί να αυξηθεί λόγω εξασθένησης της ανοσίας.

Εξάλλου, ως γνωστόν, τα διαθέσιμα εμβόλια είναι μετρημένα και κάτω απ'αυτές τις συνθήκες πρέπει να εμβολιαστούν, τουλάχιστον με την 1η δόση, τα άτομα που είναι ακόμη τελείως απροστάτευτα.

Τώρα, υπάρχει πάντοτε το ενδεχόμενο ένα άτομο, κατά την στιγμή του εμβολιασμού, να είναι θετικό στον κορωναϊό και να μην το γνωρίζει διότι δεν εμφανίζει συμπτώματα. Πάνω σ’ αυτό το θέμα δεν υπάρχουν μελέτες. Ίσως, το λέω σκεπτόμενος εντελώς θεωρητικά και με κάθε επιφύλαξη, αν κάνει κάποιος το εμβόλιο ενώ είναι μολυσμένος με τον ιό να υπάρξει μια εντονότερη ανοσοαπόκριση του οργανισμού! Προς το παρόν όμως, δεν το ξέρουμε.

Αυτά για την ώρα.

Γιάννης Αρβανιτάκης


ΠΗΓΕΣ - ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
Πέραν των προσωπικών σημειώσεων...
https://www.rki.de/DE/Content/InfAZ/N/Neuartiges_Coronavirus/Vorl_Testung_nCoV.html
https://www.fda.gov/consumers/consumer-updates/coronavirus-disease-2019-testing-basics
https://www.eurekalert.org/pub_releases/2021-03/w-ucr032421.php
https://horizon-magazine.eu/article/pcr-antigen-and-antibody-five-things-know-about-coronavirus-tests.html
https://dgpi.de/teststrategien-zur-covid-diagnostik-in-schulen-stand-28-02-2021/
https://www.cdc.gov/vaccines/covid-19/info-by-product/clinical-considerations.html

ΕΛΕΦΑΝΤΕΣ - Τι γνωρίζουμε αλήθεια για τα θαυμάσια αυτά πλάσματα; 

του Γιάννη Αρβανιτάκη

Φίλες και φίλοι,

Τους έχουμε δει σε ντοκιουμαντέρ, σε ταινίες, σε ζωολογικούς κήπους και δυστυχώς στο τσίρκο, αλλά το να θαυμάσει κανείς τους υπέροχους αυτούς γίγαντες ελεύθερους στο φυσικό τους περιβάλλον...έ, ναι, είναι το κάτι άλλο. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς είχαν την τύχη ή την ευκαιρία να τους απολαύσουν υπό αυτές τις συνθήκες.

Για την ιστορία, πριν από την εισβολή των Ευρωπαίων στην Αφρική, υπολογίζεται πως υπήρχαν περί τα 26 εκατομμύρια ελέφαντες. Στις αρχές του 20ού αιώνα, ο αριθμός τους είχε μειωθεί στα 10

εκατομμύρια και μέχρι το 1970 έπεσε στα 1,3 εκατομμύρια. Μεταξύ 1970 και 1990, το συνεχιζόμενο κυνήγι και η λαθροθηρία έθεσαν τον αφρικανικό ελέφαντα σε κίνδυνο εξαφάνισης, μειώνοντας τον πληθυσμό του κατά το ήμισυ. Περίπου 100 αφρικανικοί ελέφαντες εξακολουθούν να σκοτώνονται καθημερινά από λαθροκυνηγούς για το ελεφαντόδοντο, το κρέας και μέρη του σώματος των!

Το 2016, οι ειδικοί εκτιμούσαν ότι ο πληθυσμός των ελεφάντων της Αφρικής είχε μειωθεί κατά 111.000 ελέφαντες σε μια δεκαετία. Σήμερα, υπάρχουν μόνο 415.000 ελέφαντες σε ολόκληρη την Αφρική.

Σύμφωνα με μια ανακοίνωση του Παγκόσμιου Ιδρύματος Διατήρησης της Φύσης (WWF, World Wide Fund For Nature), οι αφρικανικοί ελέφαντες θα εξαφανιστούν έως το 2040, εάν δεν ληφθούν επειγόντως μέτρα για τη διάσωση τους (19 Νοεμβρίου 2019). Ελπίζουμε μόνο, λίγο πριν το τέλος, να μη σταματήσει η λήψη των απαιτούμενων μέτρων για την προστασία τους...

Οι ελέφαντες ανήκουν στην κατηγορία των ζώων που θαυμάζουμε ιδιαίτερα και είμαστε πολύ ευτυχείς που είχαμε την ευκαιρία να απλαύσουμε τα καταπληκτικά αυτά όντα, στα Εθνικά Πάρκα Krüger και Addo της Νότιας Αφρικής, από κοντά. Το πρώτο καλύπτει μια έκταση 20.000 τετρ. χλμ. περίπου και το δεύτερο 1640.