Μερικές γραμμές για τα νησιά Τσαγκος ή Αρχιπέλαγος Τσαγκος

Einige Linien für die Tsagos-Inseln oder den Tsagos-Archipel

"Αυτά που ξέρουμε είναι μια σταγόνα, αυτά που δεν ξέρουμε είναι ένας ωκεανός."                                                                    Ισάακ Νιούτον

Για να μεγαλώσει η σταγόνα...κάντε "κλικ" παρακάτω...

"Was wir wissen ist ein Tropfen, was nicht wissen, ein Ozean."                                                                                                               Isaac Newton

Um den Tropfen zu verdicken... klickt unten...

Dem griechischen Text folgt die deutsche Übersetzung.

Επανέρχομαι φίλες και φίλοι στον Μαυρίκιο,

Χτυπάει κάποιο κουδουνάκι στη μνήμη σας όταν ακούτε: Νησιά Chagos ή Αρχιπέλαγος Τσάγκος; Πιθανότατα όχι, και μέχρι πριν μερικές μέρες, ούτε κι εγώ τ‘ άκουγα!

Τα νησιά αυτά ήταν η κατοικία των Τσαγκόσσιων για πάνω από 1,5 αιώνα μέχρι την εκδίωξη τους μεταξύ 1967 και 1973 από το Ηνωμένο Βασίλειο και

τις Ηνωμένες Πολιτείες μετά από αίτημα των δευτέρων για να χτίσουν την Ναυτική Εγκατάσταση Υποστήριξης Diego Garcia. Η κύρια βίαιη απομάκρυνση του πληθυσμού του Ντιέγκο Γκαρσία έγινε τον Ιούλιο και τον Σεπτέμβριο του 1971. Μεταξύ μας τώρα…είμαι περίεργος τι θα κάνει ο φίλος μας με τη Γροιλανδία και τον Παναμά; Πάντως, όρεξη έχει ο άνθρωπος!

Την εποχή αυτή ο πόλεμος του Βιετνάμ μαίνονταν. Ποιος άλλωστε θα ενδιαφερόταν για τους Τσαγκόσσιους; Όλες αυτές οι υπερδυνάμεις φυτρώνουν εκεί που δεν τους σπέρνουν. Δεν θυμάμαι να ανέφεραν κάτι τα ΜΜΕ τότε! Αν έγραψαν κάτι, είτε μου ξέφυγε ή γράφτηκε με αόρατη μελάνη.😏

Βεβαίως, τα ΜΜΕ τη δουλειά τους κάνουν, επιχειρήσεις είναι και πουλάνε „ειδήσεις“, πολλές εξ αυτών κατασκευασμένες στα μέτρα τους! Εξάλλου, σε ό,τι ακούμε, βλέπουμε ή διαβάζουμε σήμερα δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε την αλήθεια από το ψέμμα!😒

Σ‘ έναν κόσμο, όπου οι λίγοι συγκεντρώνουν ολοένα και περισσότερη δύναμη, το χάσμα των ανισοτήτων διευρύνεται, οι ισχυροί έχοντας πρόσβαση σε πόρους, εξουσία και δίκτυα που ενισχύουν τη θέση τους, γίνονται ισχυρότεροι, ενώ οι αδύναμοι μένουν στο περιθώριο. Αυτή η πραγματικότητα δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο όπου η ισχύς γεννά περισσότερη ισχύ.

Δείτε τι συμβαίνει τώρα; Οι υποκριτές, που κινούσαν τα νήματα της παγκόσμιας πολιτικής από τα παρασκήνια, βγήκαν στη φόρα!

Πάμε πάλι στον Μαυρίκιο και τα νησιά Τσάγκος. Ο  Μαυρίκιος μαζί με τα νησιά Ρεϋνιόν και Ροντρίγκες, αποτελούν το νησιωτικό συγκρότημα των Μασκαρέν.

Και, λίγα λόγια για την ιστορία: Ο Μαυρίκιος ήταν για πολύ καιρό ακατοίκητος. Αρχές του 16ου αιώνα, ήρθαν οι Πορτογάλοι αλλά δεν εποίκησαν το νησί. Οι Ολλανδοί το κατέλαβαν το 1598 και βολεύτηκαν εκεί μέχρι το 1710. Το 1721 παίρνει τη σκυτάλη η Γαλλία και το 1767 φέρνουν σκλάβους από την Αφρική καθιερώνοντας τη φυτεία ζάχαρης ως κύρια βιομηχανία. Η αποικία αρχίζει να ευημερεί...στην πλάτη των άλλων!

Βεβαίως δεν θα μπορούσαν να λείψουν οι Βρετανοί, οι οποίοι καταφθάνουν το 1810 και με τη Συνθήκη του Παρισιού το 1814 κατοχυρώνουν την κυριαρχία τους.

Το 1835 υπό την πίεση που δημιουργήθηκε από το βρετανικό κίνημα κατάργησής της τερματίζεται η δουλεία και οι σκλάβοι αντικαταστούνται με συμβασιούχους εργάτες (indentured labor, δέσμευση του εργαζόμενου μέχρι αποπλήρωση του χρέους του) από την Ινδία και Πακιστάν.

Απόρροια αυτού σήμερα: Περίπου τα δύο τρίτα του πληθυσμού είναι ινδο-πακιστανικής καταγωγής, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι απόγονοι εργατών του προαναφερθέντος συμβολαίου.

Περίπου το ένα τέταρτο του πληθυσμού είναι κρεολοί (μεικτής γαλλικής και αφρικανικής καταγωγής) και υπάρχουν μικροί αριθμοί ανθρώπων κινεζικής και γαλλομαυρικιακής καταγωγής.

Από το 1971, η ατόλη του Ντιέγκο Γκαρσία είναι η μόνη κατοικημένη περιοχή του Αρχιπελάγους Τσάγκος, μιας συστάδας 65 νησιών και 7 ατολών στο κέντρο του Ινδικού Ωκεανού, όπου διαμένουν αποκλειστικά υπάλληλοι του αμερικανικού στρατού, συμπεριλαμβανομένου και πολιτικού συμβασιούχου προσωπικού από τις ΗΠΑ. Από την εκδίωξή τους, οι Τσαγκόσσιοι, όπως και οποιοσδήποτε άλλος μη εγκεκριμένος από τις κυβερνήσεις του Ηνωμένου Βασιλείου ή των ΗΠΑ, απαγορεύεται να επιστρέψουν στα νησιά.

Έκτοτε, ο Μαυρίκιος έχει εμπλακεί σε διαμάχη κυριαρχίας με το Ηνωμένο Βασίλειο, διεκδικώντας το Αρχιπέλαγος Τσάγκος ως αναπόσπαστο μέρος της επικράτειάς του.

Τον Φεβρουάριο του 2019, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, το ανώτατο δικαστικό όργανο των Ηνωμένων Εθνών, αποφάνθηκε ότι το Ηνωμένο Βασίλειο οφείλει να τερματίσει τον έλεγχό του επί του Αρχιπελάγους Τσάγκος "το γρηγορότερο δυνατό".

Το 2021, το Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας εξέδωσε δεσμευτική απόφαση, επιβεβαιώνοντας τη δικαιοδοσία του και δηλώνοντας ότι το Ηνωμένο Βασίλειο «δεν έχει κυριαρχία στα νησιά Τσάγκος». Ως εκ τούτου, τα νησιά πρέπει να επιστραφούν στον Μαυρίκιο.

Τον Οκτώβριο του 2024, η βρετανική κυβέρνηση ανακοίνωσε την πρόθεσή της να μεταβιβάσει την κυριαρχία των νήσων Τσάγκος στον Μαυρίκιο, υπό την προϋπόθεση της οριστικοποίησης σχετικής συνθήκης.

Τον Οκτώβριο του 2024, η Βρετανία και ο Μαυρίκιος ανακοίνωσαν ότι κατέληξαν σε μια προκαταρκτική συμφωνία σχετικά με το μέλλον των Νήσων Τσάγκος. Σύμφωνα με τη συμφωνία, η Βρετανία θα αναγνώριζε την κυριαρχία του Μαυρίκιου σε όλα τα νησιά, συμπεριλαμβανομένου του Ντιέγκο Γκαρσία. Παράλληλα, θα δημιουργούσε ένα ταμείο για την υποστήριξη των Τσαγκόσσιων, στους οποίους θα επιτρεπόταν να επιστρέψουν σε οποιοδήποτε από τα νησιά, με εξαίρεση το Ντιέγκο Γκαρσία. Επιπλέον, η Βρετανία θα μίσθωνε το Ντιέγκο Γκαρσία από τον Μαυρίκιο για 99 χρόνια, διατηρώντας την κοινή στρατιωτική βάση με τις Ηνωμένες Πολιτείες...Κάπου την ακούσαμε κι αυτή την ιστορία!

Η συμφωνία τέθηκε σε αναμονή μετά τις προεδρικές εκλογές των Ηνωμένων Πολιτειών του 2024, προκειμένου να εξεταστεί από τη νέα κυβέρνηση. Στις 27 Φεβρουαρίου 2025, σε δηλώσεις από το Οβάλ Γραφείο, παρουσία του Βρετανού Πρωθυπουργού Sir Keir Starmer, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, εξέφρασε την πρόθεσή του να υποστηρίξει τη συμφωνία για τη μεταφορά της κυριαρχίας των Νήσων Τσάγκος στον Μαυρίκιο!

Σοβαρά; Για να δούμε! Ο Τραμπ ως υποστηρικτής μιας διεθνούς συμφωνίας επιστροφής; Μένει κανείς, αν μη τι άλλο, σχεδόν άφωνος...😒

Γιάννης Αρβανιτάκης

DEUTSCHE VERSION

Ich melde mich mit Mauritius zurück, liebe Freundinnen und Freunde.

Kommt euch irgendetwas bekannt vor, wenn ihr „Chagos-Inseln“ oder „Chagos-Archipel“ hört? Höchstwahrscheinlich nicht – und um ehrlich zu sein, bis vor wenigen Tagen hatte ich auch diesen Namen noch nie gehört!

Diese Inseln waren über 150 Jahre lang die Heimat der Chagossianer; bis sie zwischen 1967 und 1973 auf Geheiß der USA vom Vereinigten Königreich zwangsweise vertrieben wurden. Der Grund? Der Bau der Marinebasis Diego Garcia. Die Hauptwelle der gewaltsamen Umsiedlung fand im Juli und September 1971 statt. Nun, ganz unter uns: Ich frage mich schon, was unser guter Freund wohl mit Grönland und Panama noch alles vorhat? Lust scheint er jedenfalls genug zu haben!

Damals tobte noch der Vietnamkrieg. Wer sollte sich da um die Chagossianer scheren? Die Großmächte haben schon immer die Angewohnheit, sich überall einzumischen, ob sie gefragt wurden oder nicht. Ich kann mich nicht erinnern, dass die Medien damals groß darüber berichtet hätten. Und wenn doch, dann ist es mir wohl entgangen, oder es wurde mit unsichtbarer Tinte gedruckt.😏

Natürlich, die Medien tun nur ihren Job – schließlich sind sie Unternehmen, die „Nachrichten“ verkaufen. Viele davon sind auf ihre ganz eigene Weise zurechtgeschneidert. Heute ist es ohnehin schwierig, Wahrheit von Lüge zu unterscheiden – ganz gleich, ob wir lesen, sehen oder hören.😒

In einer Welt, in der wenige Auserwählte unaufhaltsam mehr Macht an sich reißen, weitet sich der Abgrund der Ungleichheit unaufhörlich aus. Die Starken – ausgestattet mit Zugang zu Ressourcen, Einfluss und Netzwerken, die ihre Stellung zementieren – wachsen weiter in ihrer Übermacht, während die Schwachen in die Bedeutungslosigkeit gedrängt werden. So entsteht ein verhängnisvoller Kreislauf, in dem Macht neue Macht gebiert.

Seht Ihr nur, was sich vor unseren Augen entfaltet: Die Heuchler, jene Schattenfiguren, die bislang im Verborgenen die Marionetten der Weltpolitik lenkten, stehen nun bloßgestellt im grellen Licht der Wahrheit!

Kehren wir nun zurück zu Mauritius und den Chagos-Inseln. Gemeinsam mit Réunion und Rodrigues bilden sie die majestätische Inselgruppe der Maskarenen – ein entlegenes Archipel voller Geschichte und Widersprüche.

Ein kurzer Blick in die Vergangenheit: Mauritius war einst eine unberührte, menschenleere Insel, bis zu den ersten portugiesischen Seefahrern im frühen 16. Jahrhundert, die jedoch keinen dauerhaften Fuß fassten. Es folgten die Niederländer, die 1598 anlandeten und bis 1710 blieben. Dann trat Frankreich auf den Plan, errichtete ab 1721 eine Kolonie und brachte 1767 versklavte Menschen aus Afrika, um die Zuckerrohrplantagen zu betreiben...ein dunkler Grundstein des wirtschaftlichen Aufschwungs.

Natürlich, durfte auch das britische Empire nicht nicht fehlen - sie trafen 1810 ein und sicherten sich mit dem Pariser Vertrag von 1814 die Souveränität über die Insel.

Im Jahr 1835 wurde die Sklaverei unter dem Druck der britischen Abschaffungsbewegung abgeschafft. Die ehemaligen Sklaven wurden durch sogenannte Vertragsarbeiter (indentured labourers) aus Indien und Pakistan ersetzt. Arbeitskräfte, die vertraglich verpflichtet waren, bis zur Tilgung ihrer Schulden zu arbeiten.

Infolgedessen stammen etwa zwei Drittel der heutigen Bevölkerung von diesen indo-pakistanischen Vertragsarbeitern ab.

Rund ein Viertel der Bevölkerung sind Kreolen, also Menschen gemischter französisch-afrikanischer Herkunft. Daneben gibt es kleinere Bevölkerungsgruppen chinesischer sowie französisch-mauritischer Abstammung.

Seit 1971 ist das Atoll Diego Garcia das einzige bewohnte Gebiet des Chagos-Archipels, einer Ansammlung von 65 Inseln und sieben Atollen im Zentrum des Indischen Ozeans. Dort leben ausschließlich US-Militärangehörige und zivile Vertragsarbeiter aus den Vereinigten Staaten. Den Chagossianern, ebenso wie allen anderen Personen ohne ausdrückliche Genehmigung der britischen oder US-amerikanischen Regierung, ist die Rückkehr auf die Inseln seit ihrer Vertreibung untersagt.

Mauritius befindet sich seither in einem andauernden Souveränitätsstreit mit dem Vereinigten Königreich und erhebt Anspruch auf das Chagos-Archipel als integralen Bestandteil seines Staatsgebiets.

Im Februar 2019 fiel ein wegweisendes Urteil des Internationalen Gerichtshofs in Den Haag – dem höchsten Gericht der Vereinten Nationen. Es besagte, dass das Vereinigte Königreich seine Kontrolle über das Chagos-Archipel „so schnell wie möglich“ aufgeben müsse. Eine Entscheidung, die nicht nur die Geschichte dieser abgelegenen Inseln, sondern auch die diplomatischen Beziehungen zwischen Nationen neu definieren würde.

Doch das war nur der Anfang. Zwei Jahre später, im Jahr 2021, folgte ein weiterer Paukenschlag: Das Internationale Seegerichtshof bestätigte seine Zuständigkeit und erklärte mit bindender Kraft, dass das Vereinigte Königreich keine Souveränität über die Chagos-Inseln besitze. Die Inseln, so hieß es, müssten an Mauritius zurückgegeben werden.

Im Oktober 2024 endlich, als sich die politischen Wogen längst geglättet hatten, trat Großbritannien einen entscheidenden Schritt auf Mauritius zu. Es kündigte an, die Hoheit über das Archipel zu übertragen, doch nur unter der Voraussetzung, dass ein entsprechender Vertrag unterzeichnet werde. Ein Umbruch, der so lange in der Luft lag, nun aber greifbar nah schien.

Fast im gleichen Atemzug kam es zu einer überraschenden Wendung: Großbritannien und Mauritius erklärten, dass sie eine vorläufige Einigung über das Schicksal der Inseln erzielt hatten. Diese Einigung sah vor, dass das Vereinigte Königreich die Souveränität von Mauritius über alle Inseln, auch über die strategisch wichtige Insel Diego Garcia, anerkennen würde. Doch das war nicht alles: Für die Chagossianer, die einst ihre Heimat verloren hatten, würde ein Rückkehrrecht eingeräumt. Sie könnten auf jede Insel des Archipels zurückkehren, nur Diego Garcia bliebe aufgrund seiner militärischen Bedeutung außen vor. Ein eigens eingerichteter Fonds sollte außerdem sicherstellen, dass die Chagossianer unterstützt würden, sollten sie sich entscheiden, nach Hause zurückzukehren. Und als ob dies nicht schon ein Schritt in die richtige Richtung wäre, wurde zudem vereinbart, dass Großbritannien Diego Garcia für 99 Jahre von Mauritius pachten würde – um die gemeinsame Militärbasis mit den Vereinigten Staaten zu erhalten. "Die Geschichte kommt mir irgendwie bekannt vor.."

Doch dann – ein erneuter Stopp: Die Vereinbarung wurde n US-Wahlen 2024 auf Eis gelegt, um von der neuen Regierung in Washington geprüft zu werden. Dann, am 27. Februar 2025, geschah das Unfassbare: Im Oval Office, an der Seite des britischen Premierministers Sir Keir Starmer, verkündete der US-Präsident, Donald Trump, in einer überraschenden Wendung, dass er die Vereinbarung zur Übergabe der Chagos-Inseln an Mauritius unterstützen werde.

Wirklich? Na, mal sehen! Trump als Unterstützer einer internationalen Rückgabevereinbarung? Da bleibt einem doch fast die Spucke weg, oder?😒

Iannis Arvanitakis

ΕΝΑ ΣΥΝΤΟΜΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΟΜΑΝ ΚΑΙ ΤΗ ΜΟΥΣΚΑΤ

Nach dem griechischen Text folgt eine zusammenfassende Übersetzung auf Deutsch.

After the Greek text, there follows a summary translation in English.

Yunanca metinden sonra, Türkçe özet çeviri gelir.

Φίλες και φίλοι,

Πριν από πέντε μέρες επισκεφθήκαμε για δεύτερη φορά την συναρπαστική πόλη Μουσκάτ. Με αφορμή αυτό το ταξίδι, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα μικρό οδοιπορικό, συνοδευόμενο από επιλεγμένες φωτογραφίες.

Muskat

Η Μουσκάτ, ή Μασκάτ, πρωτεύουσα του Σουλτανάτου του Ομάν, βρίσκεται στον Κόλπο του Ομάν και περιβάλλεται από θάλασσα, βουνά και έρημο. Κάποτε ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια του
κόσμου, εξελίχθηκε με το πέρασμα των αιώνων σε ένα σύγχρονο διοικητικό και επιχειρηματικό κέντρο, φιλοξενώντας κυβερνητικά κτίρια, υπουργεία, τράπεζες και εμπορικές περιοχές.

Σήμερα, περίπου 680.000 άνθρωποι κατοικούν στο Κυβερνείο της Μουσκάτ, ενώ η ευρύτερη περιοχή της πρωτεύουσας αριθμεί περίπου 450.000 κατοίκους. Το Σουλτανάτο του Ομάν εκτείνεται σε μια έκταση σχεδόν 309.500 τετραγωνικών χιλιομέτρων, καλύπτοντας

Το Μεγάλο Τζαμί του Σουλτάνου Καμπού

τη νοτιοανατολική ακτή της Αραβικής Χερσονήσου.

Η πόλη αποπνέει μια περήφανη και ταυτόχρονα διακριτική ακαταμάχητη γοητεία, ντροπαλή ομορφιά, θα τολμούσα να πω. Οι επισκέπτες της πρωτεύουσας, ανάλογα με τον διαθέσιμο χρόνο τους, έρχονται αντιμέτωποι με ζωντανές μαρτυρίες του παρελθόντος, από τη σύγχρονη αραβική αρχιτεκτονική και τους παρθένους λευκούς οικισμούς έως τα υπέροχα τζαμιά.

Το εμβληματικό Μεγάλο Τζαμί Sultan Qaboos, ντυμένο με μάρμαρο, εντυπωσιάζει με τον τρούλο των 50 μέτρων και το επιβλητικό περσικό χαλί του. Ο χώρος λατρείας μπορεί να φιλοξενήσει έως και

Sultan Qaboos Grand Mosque

20.000 πιστούς, προσφέροντας μια αίσθηση μεγαλείου και ηρεμίας.

Αυτό που μας έκανε εντύπωση, συγκριτικά με τη Ντόχα, το Άμπου Ντάμπι και το Ντουμπάι, ήταν η απουσία ουρανοξυστών με φουτουριστική αρχιτεκτονική.

Οι κύριες συνοικίες της πρωτεύουσας περιλαμβάνουν την ιστορική Muscat, το παλιό λιμάνι Mutrah, την εμπορική περιοχή Ruwi και την κατοικημένη περιοχή al-Qurum. Η πρόσβαση στη παλιά Muscat

 Al Alam Palace

γίνεται ιδανικά μέσω του Bab al Kabir, της άλλοτε κύριας πύλης των οχυρώσεων της πόλης, που εξακολουθεί να στέκει ως σιωπηλός μάρτυρας της ιστορίας της.

Το Παλάτι του Σουλτάνου Al Alam είναι αναμφίβολα το πιο εντυπωσιακό κτίριο στη Μουσκάτ. Το 1971, ο Σουλτάνος ​​Qaboos κατεδάφισε το ένα τρίτο της παλιάς πόλης, συμπεριλαμβανομένης της ινδικής συνοικίας, για να δημιουργήσει χώρο για την ανέγερσή του. Το εντυπωσιακό παλάτι, με τα λαμπερά μπλε και χρυσά χρώματά του, εγκαινιάστηκε το 1974.

Στον κόλπο της Μουσκάτ δεσπόζουν δύο επιβλητικά πορτογαλικά φρούρια, τα Al Jalali και Mirani. Η κατασκευή του Fort Mirani πιθανότατα ξεκίνησε το 1552, ενώ το Fort Jalali ολοκληρώθηκε μεταξύ 1582 και 1587.

Al Mirani Fort

Μέχρι το 1970, πριν ο Σουλτάνος ​​Qaboos εκδώσει γενική αμνηστία, οι κρατούμενοι φυλακίζονταν αλυσοδεμένοι στο Fort Jalali.

Μερικές Σημειώσεις για το Ομάν

Αλκοόλ: Η αγορά και κατανάλωση αλκοόλ επιτρέπονται μόνο σε διεθνή ξενοδοχεία, καθώς και σε συγκεκριμένα αδειοδοτημένα μπαρ, εστιατόρια και καταστήματα. Δεν θα βρείτε αλκοόλ σε σούπερ μάρκετ ή τοπικά καταστήματα, ενώ η κατανάλωσή του σε δημόσιους χώρους απαγορεύεται αυστηρά.

Ενδυμασία: Το ντύσιμο επηρεάζεται από τον παραδοσιακό αραβικό πολιτισμό, τη θρησκεία (Ισλάμ) και το ζεστό κλίμα της χώρας.

Σύγχρονη: Στις πόλεις, οι νεότερες γενιές μπορεί να φορούν πιο μοντέρνα ρούχα, αλλά γενικά τηρούνται οι συντηρητικοί κανόνες ένδυσης. Οι επισκέπτες (τουρίστες) αναμένεται να ντύνονται σεμνά, με μακριά παντελόνια ή φούστες και καλυμμένους ώμους.

Τοπική ανδρική: Οι άνδρες φορούν τη λευκή ή χρωματιστή κελεμπία
χωρίς γιακά, που φτάνει μέχρι τους αστραγάλους (dishdasha, δισντάσα). 

Γύρω από το Al Alam Palace

Κεντητό, κυλινδρικό καπελάκι, ιδιαίτερα δημοφιλές στην παραδοσιακή ενδυμασία (kumma, κούμα) ή τουρμπάνι (massar, μάσαρ).

Σε ειδικές περιστάσεις φορούν συνήθως επίσημο μανδύα (bisht, μπιστ).

Τοπική γυναικεία: Οι γυναίκες φορούν έναν μαύρο μανδύα που καλύπτει το σώμα (abaya, αμπάγια) και μαντήλα που καλύπτει τα μαλλιά (Hijab, χιτζάμπ). Σε ορισμένες περιοχές, οι γυναίκες φορούν και το niqab (νικάμπ), που καλύπτει το πρόσωπο αφήνοντας μόνο τα μάτια ελεύθερα.

Σε εορταστικές περιστάσεις, οι γυναίκες μπορεί να φορούν πολύχρωμες παραδοσιακές φορεσιές, διακοσμημένες με κεντήματα και κοσμήματα.

Κοινωνικοί Κανόνες: Οι δημόσιες εκδηλώσεις στοργής, όπως το κράτημα χεριών ή τα φιλιά, θεωρούνται προσβλητικές για τους ντόπιους και πρέπει να αποφεύγονται.

Σχέσεις και Γάμος:

Οι σχέσεις μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου είναι παράνομες.

Dolphin-Statue, Mutrah Corniche

Η πολυγαμία επιτρέπεται, και οι μουσουλμάνοι άνδρες μπορούν να έχουν έως και τέσσερις συζύγους.

Η συγκατοίκηση μεταξύ ανύπαντρων ατόμων διαφορετικού φύλου ή
η κοινή διαμονή σε ξενοδοχείο χωρίς να υπάρχει γάμος ή στενή συγγένεια είναι παράνομη.

Εάν ένα παιδί γεννηθεί εκτός γάμου, οι γονείς ενδέχεται να αντιμετωπίσουν δυσκολίες στην καταχώρηση της γέννησής του.

Κοινωνική Συμπεριφορά: Οι ντόπιοι μπορεί να κοιτούν επίμονα τους ταξιδιώτες. Αυτό δεν θεωρείται αγένεια, αλλά απλώς ένδειξη περιέργειας.

Είναι παράνομο να φοράτε στρατιωτικά ή παρόμοια ρούχα και αξεσουάρ στο Ομάν. Η χώρα έχει αυστηρούς νόμους για τη δημόσια ομιλία, συμπεριλαμβανομένων των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, καθώς και αυστηρό κώδικα συμπεριφοράς. Αποφύγετε οποιαδήποτε προσβολή προς το Ισλάμ ή οποιαδήποτε άλλη θρησκεία.

Οι τοπικοί χαιρετισμοί, όπως "As-salam alaykum" (γεια σας) και "Shukran" (ευχαριστώ), δεν είναι μόνο ευγενικοί αλλά δείχνουν
σεβασμό και εκτίμηση για τον πολιτισμό του Ομάν.

Απαιτούμενη (αναμενόμενη) κοινωνική, πολιτισμική ένδυση.

Το ποσοστό εγκληματικότητας στο Ομάν είναι χαμηλό σε σύγκριση με άλλες βιομηχανικές χώρες. Τα περιστατικά βίας και σοβαρών εγκλημάτων είναι σπάνια, αν και περιστασιακά αναφέρονται μικροεγκλήματα, όπως διαρρήξεις και κλοπές εις βάρος ξένων τουριστών.

Η Μουσκάτ είναι μια ιδιαίτερα καθαρή πόλη, με εντυπωσιακή βαθμολογία 36,2 στον δείκτη έκθεσης στη ρύπανση (Pollution Exposure Index).

Σύντομη Ιστορία

Old Muscat

Παρά τη στρατηγική του θέση, η Μουσκάτ απέκτησε κρίσιμη σημασία μόλις τον 16ο αιώνα, όταν το 1507 οι Πορτογάλοι έφτασαν στην περιοχή του Κόλπου. Μέχρι το 1650 είχαν κυριαρχήσει στην πόλη, ελέγχοντας το εμπόριο στον Περσικό Κόλπο. Ωστόσο, στα μέσα του 17ου αιώνα, η δυναστεία των Γιαρούμπα κατάφερε να τους εκδιώξει, σηματοδοτώντας την αρχή της εξέλιξης της Μουσκάτ σε
ένα από τα σημαντικότερα εμπορικά λιμάνια της ανατολικής Αραβίας.

Από το 1808, η Μουσκάτ έγινε η έδρα του Σουλτάνου. Στα τέλη του 19ου αιώνα, η πόλη προστατευόταν από ένα τείχος ύψους 4,5 μέτρων, με μόνο δύο πύλες να επιτρέπουν την είσοδο. Φρούρια, πύργοι και υψώματα εξασφάλιζαν την άμυνα τόσο της πόλης όσο και του λιμανιού της. Η διαίρεση της αυτοκρατορίας το 1860 σε δύο ανεξάρτητα κράτη – το Σουλτανάτο του Ομάν και το Σουλτανάτο της

Roof of Souk in Muscat

Ζανζιβάρης – οδήγησε σε οικονομική ύφεση, η οποία επιδεινώθηκε από τις συντηρητικές πολιτικές των Σουλτάνων.

Η οικονομική ανάκαμψη ξεκίνησε μόλις τη δεκαετία του 1970, με την εκμετάλλευση του πετρελαίου και την άνοδο του Qaboos bin Said στην εξουσία. Καθώς η χώρα εκσυγχρονιζόταν, η Μουσκάτ επεκτάθηκε και αναδείχθηκε σε σημαντικό βιομηχανικό κέντρο. Από τη δεκαετία του 1990, η πόλη –γνωστή και ως η "πατρίδα του Σινμπάντ"– άρχισε να αναπτύσσει προσεκτικά τον τουρισμό.

Σήμερα, η οικονομία της βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στον τουρισμό, καθώς και στο εμπόριο ψαριών, χουρμάδων και άλλων αγροτικών προϊόντων. Η Παγκόσμια Τράπεζα κατατάσσει το Ομάν ως χώρα υψηλού εισοδήματος, ενώ το 2024 κατατάχθηκε ως η 37η πιο ειρηνική χώρα στον κόσμο, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Δείκτη Ειρήνης.

Ένα από τα πιο εμβληματικά σημεία της Μουσκάτ είναι το Mutrah Souq, μια από τις παλαιότερες αγορές όχι μόνο της πόλης αλλά και του αραβικού κόσμου. Εδώ οι επισκέπτες μπορούν να βρουν αρωματικά μπαχαρικά, εκλεκτό καφέ, χρυσά κοσμήματα, καθώς και το διάσημο μπρίκι mırra, που χρησιμοποιείται στην παραδοσιακή παρασκευή καφέ.

Το Ριάλ Ομάν (OMR) είναι το επίσημο νόμισμα του Σουλτανάτου του Ομάν. Προς το παρόν ισοδυναμεί με 2,39€.

Γιάννης Αρβανιτάκης 

Πηγές

Προσωπικές σημειώσεις, διαδίκτυο και ταξιδιωτικοί οδηγοί.

MUSKAT - Mini-Reisebericht (Zusammenfassung aus dem griechischen Text).

Liebe Freunde,

Vor fünf Tagen besuchten wir zum zweiten Mal die faszinierende Stadt Muscat, die Hauptstadt des Sultanats Oman.

Anlässlich dieser Reise möchte ich Euch einen Mini-Reisebericht mit ausgewählten Fotos präsentieren.

Sultan Qaboos Grand Mosque

Die Stadt liegt malerisch am Golf von Oman und ist von Meer, Bergen und Wüste umgeben. Einst einer der wichtigsten Handelshäfen der Welt, hat sich Muscat zu einem modernen Verwaltungs- und Wirtschaftszentrum entwickelt. Heute leben etwa 680.000 Menschen in der Region Muscat.

Muskat vereint auf einzigartige Weise historische und moderne Elemente von traditioneller arabischer Architektur und weißen Siedlungen bis hin zu prächtigen Moscheen. Besonders beeindruckend ist die Sultan-Qaboos-Moschee mit ihrer 50 Meter hohen Kuppel und dem imposanten persischen Teppich. Im Gegensatz zu Doha, Abu Dhabi und Dubai gibt es hier kaum futuristische Wolkenkratzer, wodurch Muscat seinen traditionellen Charme bewahrt hat.

Zu den bedeutendsten Stadtteilen gehören das historische Muscat, der alte Hafen Mutrah, das geschäftige Viertel Ruwi und das elegante Wohngebiet al-Qurum. Sehenswert sind der prächtige Al-Alam-Palast, der 1971 erbaut wurde, sowie die portugiesischen

Innere Kultstätte

Festungen Al Jalali und Mirani, die an die koloniale Vergangenheit erinnern.

Kulturelle Besonderheiten & Regeln

* Alkohol ist nur in internationalen Hotels und lizenzierten Geschäften erhältlich.

* Die traditionelle Kleidung der Männer umfasst die Dishdasha und die Kumma, während Frauen die schwarze Abaya mit Kopftuch tragen.

* Öffentliche Zuneigungsbekundungen sind nicht gern gesehen.

* Gleichgeschlechtliche Beziehungen sind illegal, ebenso wie das Zusammenleben unverheirateter Paare.

Geschichte & Wirtschaft

Royal Opera House Mouscat

Muscat gewann im 16. Jahrhundert strategische Bedeutung, als die
Portugiesen die Stadt bis 1650 kontrollierten. Danach entwickelte sie sich zu einem wichtigen Handelszentrum. Die Wirtschaft erlebte in den 1970er Jahren mit der Ölförderung einen Aufschwung. Heute sind Tourismus, Fischerei und Landwirtschaft weitere zentrale Wirtschaftszweige. Oman gehört zu den wohlhabenden Ländern mit einer hohen Lebensqualität.

Eines der bekanntesten Wahrzeichen ist der Mutrah-Souk, einer der ältesten Märkte der arabischen Welt. Hier kann man Gewürze, Kaffee und kunstvollen Goldschmuck erwerben.

Die Währung Omans ist der Rial (OMR), der aktuell etwa 2,39 € wert ist.

Muscat ist eine Stadt voller Kontraste, in der Tradition und Moderne harmonisch miteinander verschmelzen – ein Reiseziel, das in Erinnerung bleibt.

Iannis Arvanitakis

MUSCAT/MASKAT - Mini travel report (Summary from the Greek text).

Dear friends,

Five days ago, we visited the fascinating city of Muscat, the capital of the Sultanate of Oman, for the second time.

On the occasion of this trip, I would like to share a brief travel report accompanied by selected photos.

Supreme Court building in Muscat

Picturesquely located on the Gulf of Oman, it is surrounded by the sea, mountains, and desert. Once one of the world's most important trading ports, Muscat has developed into a modern administrative
and economic center. Today, around 680,000 people live in the Muscat region.

The city uniquely combines historical and modern elements – from traditional Arabic architecture and white settlements to magnificent mosques. Particularly impressive is the Sultan Qaboos Grand Mosque, with its 50-meter-high dome and an imposing Persian carpet. Unlike Doha, Abu Dhabi, and Dubai, Muscat has very few futuristic skyscrapers, which has helped the city retain its traditional charm.

Some of the most important districts include historic Muscat, the old port of Mutrah, the bustling Ruwi district, and the elegant residential area of Al-Qurum. Notable sights include the magnificent Al-Alam Palace, built in 1971, as well as the Portuguese forts Al Jalali and Mirani, which serve as reminders of the city's colonial past.

Al Alam Palace

Cultural Characteristics & Rules

* Alcohol is only available in international hotels and licensed stores.

* Traditional men's clothing consists of the dishdasha and kumma, while women wear the black abaya with a headscarf.

* Public displays of affection are discouraged.

*Same-sex relationships and cohabitation of unmarried couples are illegal.

History & Economy

Muscat gained strategic importance in the 16th century when the Portuguese controlled the city until 1650. It later became a key trading hub. The economy experienced a boom in the 1970s with the rise of oil production. Today, tourism, fishing, and agriculture are also major economic sectors. Oman is one of the wealthier countries, offering a high standard of living.

One of the most famous landmarks is the Mutrah Souq, one of the oldest markets in the Arab world, where visitors can buy spices, coffee, and intricately crafted gold jewelry.

Oman's currency is the Rial (OMR), currently valued at approximately €2.39.

Muscat is a city full of contrasts, where tradition and modernity blend harmoniously – a travel destination that leaves a lasting impression.

Iannis Arvanitakis

 

MASKAT - Kısa Seyahat Raporu (Yunanca metinden özet).

Sevgili arkadaşlar,

 Sultan Qaboos Grand Mosque (Ulu Cami)

Beş gün önce, Umman Sultanlığı'nın başkenti olan büyüleyici Maskat
şehrini ikinci kez ziyaret ettik.

Bu seyahat vesilesiyle sizlere seçilmiş fotoğraflarla kısa bir seyahat raporu sunmak istiyorum.

Umman Körfezi kıyısında, deniz, dağlar ve çöl ile çevrili bir konumda yer alan Maskat, bir zamanlar dünyanın en önemli ticaret limanlarından biriydi. Günümüzde modern bir idari ve ekonomik merkez haline gelmiştir. Bugün, Maskat bölgesinde yaklaşık 680.000 kişi yaşamaktadır.

Şehir, tarihi ve modern unsurları benzersiz bir şekilde bir araya getiriyor – geleneksel Arap mimarisinden ve beyaz yerleşimlerden görkemli camilere kadar uzanan bir yapıya sahip. Özellikle etkileyici olan Sultan Kabus Büyük Camii, 50 metre yüksekliğindeki kubbesi ve ihtişamlı İran halısıyla dikkat çekiyor. Doha, Abu Dabi ve Dubai'nin aksine, Maskat'ta çok az sayıda fütüristik gökdelen bulunuyor, bu da şehrin geleneksel cazibesini korumasına yardımcı olmuştur.

İbadet yerlerinden biri

En önemli bölgeler arasında tarihi Maskat, eski Mutrah limanı, hareketli Ruwi bölgesi ve zarif konut alanı Al-Qurum yer alıyor. Öne çıkan turistik yerler arasında 1971 yılında inşa edilen görkemli Al-Alam Sarayı ile şehrin sömürge geçmişine tanıklık eden Portekiz kaleleri Al Jalali ve Mirani bulunmaktadır.

Kültürel Özellikler ve Kurallar

· Alkol yalnızca uluslararası otellerde ve lisanslı mağazalarda bulunur.

· Geleneksel erkek kıyafeti, dişdâşe ve kumma iken, kadınlar siyah abayalar ve başörtü takar.

· Kamuya açık alanlarda sevgi gösterileri hoş karşılanmaz.

· Eşcinsel ilişkiler ve evlilik dışı birlikte yaşamak yasaktır.

Tarih ve Ekonomi

İç mekan alanı

Maskat, 16. yüzyılda stratejik bir önem kazandı ve 1650 yılına kadar Portekiz kontrolü altında kaldı. Daha sonra önemli bir ticaret merkezi haline geldi. 1970'lerde petrol üretiminin artmasıyla birlikte ekonomi büyük bir yükseliş yaşadı. Günümüzde turizm, balıkçılık ve tarım da önemli ekonomik sektörler arasındadır. Umman, yüksek yaşam standartları sunan varlıklı ülkelerden biridir.

Şehrin en ünlü simgelerinden biri, Arap dünyasının en eski pazarlarından biri olan Mutrah Çarşısıdır. Burada baharatlar, kahve ve ustalıkla işlenmiş altın takılar satın alınabilir.

Umman’ın para birimi Rial (OMR) olup, şu anda yaklaşık 2,39 € değerindedir.

Maskat, gelenek ve modernliğin uyum içinde harmanlandığı, unutulmaz bir izlenim bırakan bir seyahat destinasyonudur.

Yannis Arvanitakis

 

.