Περί Κιθάρας.....και.....Γυναίκας

ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ - Περί Κιθάρας.....και.....Γυναίκας

του Γιάννη Αρβανιτάκη

Μία αύρα ρομαντισμού που με πλαισίωνε τις τελευταίες μέρες, μου έδωσε την αφορμή να αφιερώσω δύο γραμμές στην γυναίκα και στην κιθάρα.
Σίγουρα δεν πρωτοτυπώ με τις σκέψεις μου, εν μέρει μάλιστα, μπορεί να είναι κάπως δογματικές, αλλά επειδή πιστεύω πως έχουν σχέση με την μουσική, τολμώ να τις παραθέσω!
Όταν ξεκίνησα τα μαθήματα κλασσικής κιθάρας στην εφηβική μου ηλικία, ήταν η εποχή που άρχισα να νιώθω και τα πρώτα σκιρτήματα του έρωτα (το να νιώθεις πεταλούδες στην κοιλιά, όπως λέει μία γερμανική και αγγλική έκφραση). Από τότε, αργά-αργά συνειδητοποιούσα πως η σπουδή της κιθάρας και ο τρόπος που θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε μία γυναίκα δεν απέχουν πολύ μεταξύ τους. Ένας απόλυτος παραλληλισμός με την γυναικεία φύση θα ήταν σίγουρα άστοχος και ατυχής, δεν μπορούν όμως, να παραγνωρισθούν ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά τους. Συνεπώς, αναπόφευκτη ήταν και η σύγκριση της κιθάρας με την γυναίκα.
Η κιθάρα είναι ένα από τα δυσκολότερα μουσικά όργανα, η εκμάθηση της οποίας, απαιτεί πρωτίστως ενδιαφέρον, αφοσίωση, υπομονή, αγάπη, χρόνο, αντίληψη, εξάσκηση και συγκέντρωση. Μήπως δεν απαιτούνται τα ίδια συστατικά για να εισχωρήσουμε στο πνεύμα μιας γυναίκας, ώστε να μπορέσουμε να την κατανοήσουμε καλύτερα;
Η κιθάρα, όσο ασχολείσαι μαζί της, ασχολείται κι’ αυτή μαζί σου και τόσο περισσότερο εξελίσσεται η δεξιοτεχνία σου, ποτέ όμως δεν γίνεσαι τέλειος, αλλά καλλίτερος. Αν της είσαι πιστός, θα σου είναι κι’ αυτή! Αν την εγκαταλείψεις, θα σ’ εγκαταλείψει! Όταν βέβαια μιλάμε για ταλέντο, εννοούμε την συμπληρωματική ιδιότητα που προβάλλει την ξεχωριστότητα ενός προικισμένου κιθαρωδού από τους υπόλοιπους.

Η κιθάρα, με την μορφή του γυναικείου σώματος που της έχει δοθεί, ήδη εμπνέει από μόνη της. Ναι, ίσως κι’ άλλα έγχορδα να έχουν παρόμοιο σχήμα, όμως δεν μπορούν να κρατηθούν όπως η κιθάρα! Παίρνοντας την στην αγκαλιά σου, ήδη με το πρώτο σου άγγιγμα, αρχίζει να αφυπνίζεται νωχελικά και να πάλλεται μέσα στα χέρια σου. Όταν θωπεύεις τις χορδές της και τα δάκτυλά σου γλιστρούν στον λαιμό της, είναι σαν το ερωτικό χάϊδεμα προς την αγαπημένη σου. Οι ταλαντώσεις των μουσικών κυμάτων διοχετεύονται σ’ όλο σου το κορμί και στην πορεία γίνεσαι ένα σώμα μ’ αυτήν. Συγκίνηση, φαντασία και πνεύμα κορυφώνονται.

Η μουσική απόδοση της κιθάρας εξαρτάται από την υφή του ξύλου που είναι φτιαγμένο το σώμα της κιθάρας, το οποίο λειτουργεί ως θάλαμος αντήχησης ενισχύοντας τον ήχο και φυσικά από την ευαισθησία και την ευελιξία που κινούνται τα δάκτυλα πάνω στις χορδές.
Η κιθάρα είναι ένα ευαίσθητο όργανο, θέλει φροντίδα και περιποίηση. Αν την παρατήσεις κρεμασμένη στον τοίχο θα σκεβρώσει και όταν, μετά από καιρό, την ξαναπάρεις πάλι στα χέρια σου, θα την νιώσεις σαν ξένο σώμα.
Μήπως δεν είναι περίπου το ίδιο, όταν αγκαλιάζεις στοργικά την γυναίκα που αγαπάς; Για να συλλάβεις τους μουσικούς της ήχους, πρέπει η ακοή σου να είναι συντονισμένη στα 0 (μηδέν) dB που αντιστοιχούν στον ήχο της καρδιάς. Αν αγνοήσεις την αγάπη της, δεν πρόκειται να απολαύσεις την μουσική της. Ο τρόπος που σου μιλά, που σε κοιτά στα μάτια και επαφίεται στα χέρια σου, η γενική αντίδρασή της, μαρτυρούν την εκ μέρους της αποδοχή ή μη της συμπεριφοράς σου.
Εννοείται βέβαια, πως δεν είναι απαραίτητο να παίζει κανείς κιθάρα για να καταλαβαίνει και να χειρίζεται σωστά το ωραίο φύλο, αλλά σίγουρα διευκολύνεται στην μετάφραση.

Συμπερασματικά, όπως τα ανεβοκατεβάσματα και οι διακυμάνσεις της ζωής του ανθρώπου, έτσι περίπου ήταν και οι σχέσεις μου με την κιθάρα. Μια την έπιανα, μια την άφηνα, με τις προαναφερθέντες συνέπειες! Τα τελευταία χρόνια της αφιερώνω περισσότερο χρόνο και ήδη νιώθω πως αρχίζει να με συμπαθά και πάλι. Δεν κατάφερα να γίνω ούτε ξεχωριστός ούτε και δεξιοτέχνης κιθαρωδός, περιορίστηκα σε πιο μέτρια επίπεδα. Κάποια βραδάκια όμως, στις συνευρέσεις με τους φίλους μας, κι’ ενώ απολαμβάνουμε ένα ποτηράκι κρασί ή ούζο, πιάνουμε τις κιθάρες και το ρίχνουμε στο τραγούδι.
Πιστεύω τελικά, πως όλα αυτά τα χρόνια, εξακολουθώντας να μαθαίνω, κατάφερα να εναρμονίζομαι με τις δύο μου αγαπημένες!

''...μη ζώην μετ᾽ αμουσίας''....είπε κάποτε ο Ευριπίδης,
Μετάφραση: ....να μη ζεις χωρίς μουσική (ή χωρίς τις Μούσες -την τέχνη γενικώς)!
....και μη ζώην άνευ γυναικός.....θα συμπλήρωνα εγώ!

Υποκλίνομαι ταπεινά και στις δύο.

Η εικόνα που παραθέτω συνοψίζει την περιγραφή μου χωρίς λόγια και δίχως πολλά περιθώρια αμφιβολίας.