Πριν από καιρό, ο καλός μου φίλος Λάκης ανάρτησε το πολύ όμορφο μουσικό κομμάτι ''Το Ταγκό'', της Χαρούλας Αλεξίου στο FB! Άδραξα λοιπόν την ευκαιρίαα να γράψω πέντε κουβέντες για την ιστορία του ΤΑΓΚΟ. Μέγας εκφραστής και μία από τις πλέον εξέχουσες προσωπικότητες της ιστορίας του tango υπήρξε ο Γαλλο-Αργεντινής καταγωγής Carlos Gardel (1890 – 1935),
τραγουδοποιός, τραγουδιστής, συνθέτης, ηθοποιός. Ο Gardel δημιούργησε το tango-canción και συνετέλεσε στη μετάβαση του tango από μουσική των λαϊκών γειτονιών σε μουσική ανωτέρων κοινωνικών στρωμάτων.
Το πρώτο κομμάτι Ταγκό που συνειδητοποίησα ως έφηβος, ήταν το ''La Cumparsita'' το οποίο μάθαμε να παίζουμε με τον αδελφό μου όταν κάναμε μαθήματα ακορντεόν και κιθάρας. Ευτυχώς, τότε δεν γνώριζα πως αρχικά ήταν στρατιωτικό εμβατήριο, διαφορετικά δεν θα με συγκινούσε πιστεύω!
Όταν πριν μερικά χρόνια, σ’ ένα κουτούκι του Buenos Aires, παρευρέθηκα σε μία επίδειξη ταγκό, αν και δεν ήμουν ο ίδιος επί σκηνής, ένιωσα την ηλεκτρική του ενέργεια να με διαπερνά και ένα ρίγος να διοχετεύεται στα έπακρα του κορμιού μου καταβάλλοντας κάθε κύτταρο του.
Ρε παιδιά, δεν πιστεύω να υπάρχει πιο ερωτικός, πιο αισθησιακός χορός από το ταγκό. Δίχως να ειρωνεύομαι, είναι σαν να κάνεις έρωτα ντυμένος! Κατά την διάρκεια του χορού, όλες οι αισθήσεις κρατούνται σε μία παρατεταμένη υπερδιέγερση αναμένοντας το αποκορύφωμα ''κρεσέντο'' που τελικά μεν δεν έρχεται, αλλά φλέγεσαι από την επιθυμία να ξαναχορέψεις... να ξαναβιώσεις την υπερένταση των αισθήσεων! Είναι σαν μία διεγερτική ουσία που προκαλεί έκσταση χωρίς παρενέργειες. Αυτό ακριβώς είναι το ''κάτι'' που κάνει αυτόν τον χορό ξεχωριστό, (ΣΣ. Εγώ δεν χορεύω, εκτός κι έχω πιεί κανένα ουζάκι ή τσιπουράκι... αλλά… το νιώθω).
Οι ακριβείς καταβολές του ταγκό δεν είναι γνωστές και χάνονται κάπου, μεταξύ μύθου και ιστορίας. Γενικά πιστεύεται πως περίπου στα μέσα του 1800, οι απόγονοι των αφρικανών σκλάβων άρχισαν να επηρεάζουν με την μουσική τους την τοπική κοινωνία. Η λέξη ''tango'' μπορεί να προέρχεται από αφρικανική διάλεκτο και σημαίνει ''κλειστός χώρος'' ή ''αποκλειστικό έδαφος'', αλλά ίσως επίσης από την λατινική λέξη ''tanguere'' που σημαίνει ''αγγίζω'' (μ’ αρέσει η δεύτερη ερμηνεία).
Όπως και να έχει, η σκλαβιά στην Αργεντινή καταργήθηκε το 1853 και το tango είχε ήδη καθιερωθεί ως χώρος όπου οι ελεύθεροι αφρικανοί και οι σκλάβοι συναντιόνταν για να χορέψουν.
Το 1914, με την μαζική μετανάστευση διαφόρων εθνικοτήτων, ο πληθυσμός του Buenos Aires ανερχόταν στο 1,5 εκατομμύριο.
Η μορφή του χορού ταγκό συνδέεται με την ισπανική habanera, την ουρουγουανή milonga, την αφρικανική candombe, και επηρεάζεται από την μουσική και τα τραγούδια των αργεντινών καου-μπόϋς (γκάουτσος), το bel canto και την canzonetta των Ιταλών καθώς επίσης από την πολιτισμική ανάμιξη των Βρετανών, Πολωνών, Ρώσων.
Η εξέλιξη του tango αντανακλά τη βαθιά αίσθηση της απώλειας και της λαχτάρας για τους ανθρώπους και τους τόπους που άφησαν πίσω οι μετανάστες.
Η στοιχειώδης μορφή του tango ξεκίνησε με τους compadritos, νέοι φτωχοί άνδρες μικτής καταγωγής, που τους άρεσε να φοράν πλεχτά σκουφάκια, χαλαρά δεμένα μαντήλια γύρω στο λαιμό, ψηλοτάκουνες μπότες και μαχαίρια καρφωμένα στις ζώνες τους (μου θυμίζουν λιγάκι τους δικούς μας μάγκες).
Μολονότι το tango θεωρούνταν χορός των φτωχογειτονιών, άρχισε σιγά-σιγά να υιοθετείται από τα πλουσιόπαιδα της ολιγαρχίας. Η διάδοση του ήταν πλέον θέμα χρόνου.
Το 1913, το tango αποτελούσε ήδη διεθνές φαινόμενο στο Παρίσι, το Λονδίνο και στη Νέα Γιόρκη και την δεκαετία 1920-1930 εξαπλώθηκε σ’ όλο τον κόσμο.
Το 1930 άρχιζε ο ''Χρυσούς Αιών'' της Αργεντινής, ο οποίος κράτησε μέχρι και την δεκαετία του ’50, οπότε η πολιτική καταπίεση οδήγησε αναπόφευκτα στον εκφυλισμό του tango. Μερικές από τις ορχήστρες της εποχής που άφησαν όνομα, ήταν του Juan D’Arienzo (1900-1976), ο οποίος ήταν γνωστός ως el rey del compás (o βασιλιάς του ρυθμού), του Francisco Canaro (1888-1964) και του Aníbal Troilo (1914-1975).
Γνωστοί Έλληνες συνθέτες ταγκό της εποχής ήταν ο Αττίκ, ο Μιχαήλ Σουγιούλ.
Η αναγέννηση του tango ξεκινά στα μέσα του 1980 στο Παρίσι, με το θέαμα επί σκηνής ''Tango Argentino'' και έκτοτε διατηρείται μέχρι τις μέρες μας.
Γιάννης Αρβανιτάκης
Το 1914, με την μαζική μετανάστευση διαφόρων εθνικοτήτων, ο πληθυσμός του Buenos Aires ανερχόταν στο 1,5 εκατομμύριο.
Η μορφή του χορού ταγκό συνδέεται με την ισπανική habanera, την ουρουγουανή milonga, την αφρικανική candombe, και επηρεάζεται από την μουσική και τα τραγούδια των αργεντινών καου-μπόϋς (γκάουτσος), το bel canto και την canzonetta των Ιταλών καθώς επίσης από την πολιτισμική ανάμιξη των Βρετανών, Πολωνών, Ρώσων.
Η εξέλιξη του tango αντανακλά τη βαθιά αίσθηση της απώλειας και της λαχτάρας για τους ανθρώπους και τους τόπους που άφησαν πίσω οι μετανάστες.
Μολονότι το tango θεωρούνταν χορός των φτωχογειτονιών, άρχισε σιγά-σιγά να υιοθετείται από τα πλουσιόπαιδα της ολιγαρχίας. Η διάδοση του ήταν πλέον θέμα χρόνου.
Το 1913, το tango αποτελούσε ήδη διεθνές φαινόμενο στο Παρίσι, το Λονδίνο και στη Νέα Γιόρκη και την δεκαετία 1920-1930 εξαπλώθηκε σ’ όλο τον κόσμο.
Το 1930 άρχιζε ο ''Χρυσούς Αιών'' της Αργεντινής, ο οποίος κράτησε μέχρι και την δεκαετία του ’50, οπότε η πολιτική καταπίεση οδήγησε αναπόφευκτα στον εκφυλισμό του tango. Μερικές από τις ορχήστρες της εποχής που άφησαν όνομα, ήταν του Juan D’Arienzo (1900-1976), ο οποίος ήταν γνωστός ως el rey del compás (o βασιλιάς του ρυθμού), του Francisco Canaro (1888-1964) και του Aníbal Troilo (1914-1975).
Γνωστοί Έλληνες συνθέτες ταγκό της εποχής ήταν ο Αττίκ, ο Μιχαήλ Σουγιούλ.
Η αναγέννηση του tango ξεκινά στα μέσα του 1980 στο Παρίσι, με το θέαμα επί σκηνής ''Tango Argentino'' και έκτοτε διατηρείται μέχρι τις μέρες μας.
Γιάννης Αρβανιτάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου