ΜΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΟΥΛΑ

Φίλες και φίλοι, στις 3 Φεβρουαρίου, λίγο μετά το μεσημέρι που τριγυρίζαμε στους δρόμους και τα στενάκια της Hobart (για όσους δεν το γνωρίζουν, πρωτεύουσα της Τασμανίας), κάποια στιγμή τα τοιχώματα του στομάχου μας άρχισαν να στέλνουν τα πρώτα μηνύματα στέρησης προς τον εγκέφαλο!

Οσονούπω το μάτι μας έπεσε στην επιγραφή „MEZETHES“ “ Greek Taverna“. Χωρίς περιστροφές μπαίνουμε μέσα και μας καλωσορίζει ένα μελαψό κοριτσάκι από την Μαλαισία. Ερωτώ αν κάποιος μιλά την γλώσσα μας και μου απαντά, „μάλιστα, η ιδιοκτήτρια στην κουζίνα“!

Παραγγέλνουμε λοιπόν δύο τσιπούρες μ’ ένα κρασάκι και παρακαλούμε την κοπέλα να ενημερώσει την ιδιοκτήτρια, πως αν είχε χρόνο, θα επιθυμούσαμε να ανταλλάξουμε δύο κουβέντες μαζί της. Δεν περνάνε 3-4 λεπτά και ένα γελαστό πρόσωπο κατευθύνεται προς το μέρος μας και μας συστήνεται εγκάρδια ως Σοφία, ενώ αμέσως, λες και ήμασταν παλιοί γνώριμοι, σκύβει και αγκαλιάζει την Κάθυ, δίνοντας της ένα φιλί στο μέτωπο! Μη φύγετε μας λέει, μετά το φαγητό θα πιούμε ένα καφεδάκι παρέα και θα τα πούμε!  

Όταν πίναμε το καφεδάκι μας, όπως συνηθίζεται με μας τους Έλληνες, μας διηγείται περιληπτικά της ιστορία της. Ταυτόχρονα εμφανίζεται ένας άλλος πατριώτης και μας συστήνεται ως Γιώργος! Άλλη μια τραγική ιστορία! Καταγωγή από Ηράκλειο, επέστρεψε πριν πολλά χρόνια στην Πατρίδα, του φάγανε τα λεφτά και ξαναγύρισε στην Αυστραλία! Παρ’ όλα αυτά, λέει Ελλάδα και άλλη μια η Ελλάδα κρέμεται από τα χείλη του!
Πριν αποχαιρετιστούμε, επειδή φοράω την μπαντάνα με την ελληνική σημαία, μας ζητά την συγκατάθεση μας για μία φωτογραφία, και μας δηλώνει πως επιθυμεί να την δείξει σ’ ένα φίλο τους, ο οποίος έχει αποθανατίσει την σημαία μας με τατουάζ στον καρπό του. Πριν αποχωρήσουμε μας προσκαλεί για δείπνο, ώστε να γνωριστούμε οπωσδήποτε και με τον γιό της Τάσο.

Το βραδάκι, όλη αυτή, η συγκινητική για μας ιστορία, επαναλαμβάνεται με τον Τάσο. Μαθαίνουμε πως ο Ελληνικός πληθυσμός της Hobart ανέρχεται στα 5000 άτομα περίπου και ότι υπάρχουν δύο εκκλησίες (Άγιος Γεώργιος, Άγιος Νικόλαος) μία Ελληνική Ένωση και το Κέντρο Ελληνικών και Πολιτιστικών Σπουδών (Centre for Hellenic and Cultural Studies Hobart),
Στο τέλος της βραδιάς, ανταλλαγή διευθύνσεων, αγκαλιές φιλιά, φωτογραφίσεις και ελπίδες για το μέλλον!

Συμπέρασμα: Για πολλοστή φορά, διαπιστώνω την αθάνατη ελληνική φιλοξενία, την απλότητα των ανθρώπων (της περιφέρειας συνήθως), την δημιουργικότητα, την μεταξύ τους συνοχή, την διατήρηση των εθίμων και παραδόσεων κ.ο.κ. Όλοι αυτοί οι Έλληνες της διασποράς -συμπεριλαμβανομένου κι’ εμού- τους οποίους προσωπικά αποκαλώ „ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΔΡΑΠΕΤΕΣ“ και όχι μετανάστες, έχουν εγκαταλείψει την Πατρίδα τους για κάτι καλύτερο και λίγο πολύ όλοι τους, το έχουν καταφέρει! Πάντοτε με θλίψη, θέτω το ερώτημα „ΓΙΑΤΙ;“!



Γιατί οι συμπατριώτες μας στον ελλαδικό χώρο συμπεριφέρονται διαφορετικά; Για να το πω τελείως λαϊκά, εφ όσον, θεωρητικά τουλάχιστον, „όλοι μας φτιαχτήκαμε από την ίδια πάστα“ γιατί λοιπόν να διαφέρουμε; Εδώ και χρόνια δεν μπορώ -ούτε θα μπορέσω ποτέ- να δώσω μία απάντηση στον εαυτό μου.