ΑΓΡΟΤΙΚΟΝ ΙΑΤΡΕΙΟΝ ΠΕΡΑΤΙΑΣ (ΠΛΑΓΙΑΣ ΒΟΝΙΤΣΗΣ)

Οι φωτογραφίες είναι από την εποχή της θητείας μου ως αγροτικός γιατρός στο χωριό της Περατιάς το 1975/76. Αρχικά, ο διορισμός μου προοριζόταν για την Πλαγιά Βονίτσης, αλλά λόγω των κατολισθήσεων μεταφέρθηκε στο ενδιάμεσο χωριό.

Αυτή η περιοχή της Αιτωλοακαρνανίας ήταν μία από τις φτωχότερες της Πατρίδας μας. O επιθανάτιος ρόγχος της δικτατορίας ακούονταν ακόμη στο αέρα και οι φωτογραφίες του Παπαδόπουλου και του φοίνικα εξακολουθούσαν να στολίζουν τους τοίχους μερικών σπιτιών.
Αρκετοί κάτοικοι με θεωρούσαν κομμουνιστή επειδή κάπου-κάπου φορούσα κόκκινο πουλόβερ και εξέφραζα κάποιες προοδευτικές για την εποχή αντιλήψεις!
Όμως, αυτό το χρονικό διάστημα των 12 μηνών δεν το ανταλλάσσω με τίποτα. Εκεί γνώρισα και έζησα για πρώτη φορά, εκ του πλησίον, την ζωή της υπαίθρου. Ένοιωσα την φτώχεια, την σκληρή δουλειά (τους μόχθους), την αλληλεγγύη, την καλοσύνη, την αθωότητα, την αφέλεια αυτών των ανθρώπων, καθώς επίσης την αγάπη, εκτίμηση και τον σεβασμό τους προς το άτομό μου, ταυτόχρονα όμως, τις υφιστάμενες κοινωνικοπολιτικές διαφορές του στενού χώρου και την, από κάποιους επιτήδειους, εκμετάλλευση των συγχωριανών τους. Τα βιώματα ήταν καθημερινά και οι εμπειρίες μου μοναδικές. Όλα αυτά διεύρυναν τον ορίζοντα των σκέψεων και αντιλήψεων μου, που με τη σειρά τους έγιναν αιτία να αναθεωρήσω πράγματα που πρωτύτερα τα θεωρούσα ως δεδομένα.

Σ’ αυτή την περίπλοκη και δύσκολη φάση της ζωής μου, ένα πρόσωπο, με πολύ αγάπη και πίστη, τελείως ανιδιοτελώς και δίχως υστεροβουλία, στάθηκε δίπλα μου και με βοήθησε να ανακαλύψω και να ξεδιπλώσω, κάποιες, μέχρι τότε ακόμη άγνωστες μου πτυχές, που συνέπραξαν στην περαιτέρω διαμόρφωση της θετικής πλευράς του χαρακτήρα μου.
Σ’ αυτό το άτομο οφείλω πάρα πολλά και πιστεύω πως, μόνο η απέραντη ευγνωμοσύνη μου, δεν είναι αρκετή για να με εκφράσει.
Αυτή η περίοδος, παρά των προσωπικών μου προβλημάτων και αντίξοων συνθηκών, υπήρξε και θα παραμείνει για μένα ως μία από τις ομορφότερες της ζωής μου. Αν με ρωτούσαν „θα ήθελες να ξαναζήσεις αυτή την εποχή;“, χωρίς δισταγμό, η απάντηση είναι μία, „τώρα, αμέσως“!!

Οι αναμνήσεις αυτής της περιόδου δεν ξεθώριασαν και δεν μπήκαν στο ράφι, όπως κάποιες άλλες, αντιθέτως όποτε γυρίζω στο παρελθόν, τις βρίσκω ν’ αρμενίζουν ολοζώντανες στα πελάγη του μυαλού μου.

Αναπολώντας λοιπόν, μοιράζομαι μαζί σας μερικές απ’ αυτές τις εικόνες.