του Ιωάννη Γιαννικόπουλου
31. Oktober 2016
** Μπορεί η θεά
Δήμητρα να μην ήταν τσαχπίνα, όπως η Αφροδίτη, μα είχε κι αυτή τις θεϊκές γυναικείες χάρες της... Τα θέλγητρά της γοήτευσαν, ως είθισται, τον αγαπησιάρη Δία... Μεταμορφώθηκε, λοιπόν, ο νεφεληγερέτης σε ταύρο, ξεγέλασε τη Δήμητρα και... καρπός της ερωτικής τους ένωσης ήταν η Περσεφόνη... ** Ήταν πια κοπέλα η κόρη της Δήμητρας, όταν μια μέρα ο Πλούτωνας, ο θεός του Κάτω Κόσμου, βγήκε τσάρκα στον Άνω Κόσμο... Αντίκρισε την Περσεφόνη κι αμέσως κατάστηθα τον χτύπησαν φλογερά ερωτικά βέλη... Η απόφασή του ήταν άμεση και αμετάκλητη: θα την έκανε οπωσδήποτε γυναίκα του... Πώς, όμως, να ζητούσε το χέρι της από τη μέλλουσα πεθερά του...! Η Δήμητρα θ’ αρνιόταν να μετακομίσει η κόρη της στον σκοτεινό Άδη και ο υποψήφιος γαμπρός θα ¨έτρωγε
χυλόπιτα¨... Μα, όπου δεν περνάει ο λόγος, περνάει ο δόλος... Άλλωστε, αδερφός του Δία ήταν ο Πλούτωνας και φυσικό να έχουν κάποιες ομοιότητες... Ε, λοιπόν, ταύρος ο Δίας, νάρκισσος ο Πλούτωνας...
** Ωραίες κοπέλες γελούν, τραγουδούν κι αμέριμνες μαζεύουν λουλούδια... Είναι οι κόρες του Ωκεανού και η φίλη τους η κόρη της Δήμητρας... Ξάφνου, φυτρώνει μπροστά στην Περσεφόνη ένας απερίγραπτης ομορφιάς νάρκισσος..! Η μεθυστική ευωδιά των λουλουδιών του πλημύρισε γη κι ουρανό..! Ανυποψίαστη η Περσεφόνη απλώνει το χέρι της στα λουλούδια του, μα μόλις τ’ αγγίζει, ανοίγει η γη... απ’ τα βάθη της ξεχύνεται ο Πλούτωνας με το άρμα του... αρπάζει στην αγκαλιά του την Περσεφόνη... τα ωκύποδα άλογά του αστραπιαία τους φέρνουν στον Άδη...
** Η Περσεφόνη έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης... Απαρηγόρητη η Δήμητρα αναζητά την μονάκριβη κόρη της σε στεριές και θάλασσες... Ευσπλαχνικός γαρ ο Δίας, της φανερώνει τον άρπαγα και την παρηγορεί λέγοντας πως ο γαμπρός της δεν είναι δα και κανένας τυχαίος, κοτζάμ βασιλιάς του Άδη είναι...
** Η Δήμητρα, εξοργισμένη με τη στάση του Δία, φεύγει από τον Όλυμπο... Η πίκρα και η οργή της έκαναν τη χρονιά εκείνη παντελώς άκαρπη... Μάταια όργωναν κι έσπερναν οι άνθρωποι, δε φύτρωνε καν τίποτε... Έστελνε και ξανάστελνε απεσταλμένους με δώρα και ταξίματα ο Δίας, για να μεταπείσει τη Δήμητρα, μα εκείνη ήταν ανένδοτη... Αν δεν έβλεπε την κόρη της, ούτε στον Όλυμπο θα επέστρεφε, ούτε καν χλόη θα άφηνε να φυτρώσει... Και οι άνθρωποι θα αφανίζονταν, μα και οι θεοί θα στερούνται τις προσφορές των θνητών...
** Είδε κι απόειδε ο Δίας, στέλνει τον Ερμή να πει στον Πλούτωνα πως είναι αδήριτη ανάγκη να επιστρέψει η Περσεφόνη στη μητέρα της... Δύσκολο πολύ να αποχωριστεί τη γλυκιά Περσεφόνη ο νιόπαντρος Πλούτωνας, μα δεν μπορεί να αντισταθεί στη βούληση του Δία... Ετοιμάζει το χρυσό αμάξι και ξεπροβοδίζει την Περσεφόνη, μα, ο παμπόνηρος, δεν ήταν διατεθειμένος να την χάσει για πάντα... Τη στιγμή του αποχαιρετισμού βάζει στο στόμα της ένα σπυρί ρόδι... ...ήταν μαγεμένο..!
** Ο Ερμής επιστρέφει με την Περσεφόνη... Μητέρα και κόρη αγκαλιάζονται ευτυχισμένες ξανά, μα όταν η Δήμητρα μαθαίνει για το σπυρί ρόδι, ξέρει πως πια η κόρη της δε θα ζούσε πάντα κοντά της... Ήταν γραφτό οκτώ μήνες να ζει στον Κόσμο και τέσσερις μήνες στον Άδη... Η Δήμητρα δεν έχει άλλη επιλογή... Δέχεται το συμβιβασμό... Δήμητρα και Περσεφόνη ανεβαίνουν στον Όλυμπο κοντά στους άλλους θεούς... Η γη βλάστησε και άνθισε και γέμισε ξανά καρπούς...
** Ήταν Οκτώβρης, όταν η Περσεφόνη άφησε τον Άδη... Έκτοτε, αυτόν τον μήνα οι θνητοί γιόρταζαν τη σωτήρια γι’ αυτούς επιστροφή... Απλόχερα τα αγαθά της γης τους χάριζε πια η θεά της βλάστησης, της γεωργίας, της γονιμότητας, η Δήμητρα ( = δη + μήτηρ = γη + μήτηρ) και χαϊδευτικά Δηώ...!
Δήμητρα να μην ήταν τσαχπίνα, όπως η Αφροδίτη, μα είχε κι αυτή τις θεϊκές γυναικείες χάρες της... Τα θέλγητρά της γοήτευσαν, ως είθισται, τον αγαπησιάρη Δία... Μεταμορφώθηκε, λοιπόν, ο νεφεληγερέτης σε ταύρο, ξεγέλασε τη Δήμητρα και... καρπός της ερωτικής τους ένωσης ήταν η Περσεφόνη... ** Ήταν πια κοπέλα η κόρη της Δήμητρας, όταν μια μέρα ο Πλούτωνας, ο θεός του Κάτω Κόσμου, βγήκε τσάρκα στον Άνω Κόσμο... Αντίκρισε την Περσεφόνη κι αμέσως κατάστηθα τον χτύπησαν φλογερά ερωτικά βέλη... Η απόφασή του ήταν άμεση και αμετάκλητη: θα την έκανε οπωσδήποτε γυναίκα του... Πώς, όμως, να ζητούσε το χέρι της από τη μέλλουσα πεθερά του...! Η Δήμητρα θ’ αρνιόταν να μετακομίσει η κόρη της στον σκοτεινό Άδη και ο υποψήφιος γαμπρός θα ¨έτρωγε
χυλόπιτα¨... Μα, όπου δεν περνάει ο λόγος, περνάει ο δόλος... Άλλωστε, αδερφός του Δία ήταν ο Πλούτωνας και φυσικό να έχουν κάποιες ομοιότητες... Ε, λοιπόν, ταύρος ο Δίας, νάρκισσος ο Πλούτωνας...
** Ωραίες κοπέλες γελούν, τραγουδούν κι αμέριμνες μαζεύουν λουλούδια... Είναι οι κόρες του Ωκεανού και η φίλη τους η κόρη της Δήμητρας... Ξάφνου, φυτρώνει μπροστά στην Περσεφόνη ένας απερίγραπτης ομορφιάς νάρκισσος..! Η μεθυστική ευωδιά των λουλουδιών του πλημύρισε γη κι ουρανό..! Ανυποψίαστη η Περσεφόνη απλώνει το χέρι της στα λουλούδια του, μα μόλις τ’ αγγίζει, ανοίγει η γη... απ’ τα βάθη της ξεχύνεται ο Πλούτωνας με το άρμα του... αρπάζει στην αγκαλιά του την Περσεφόνη... τα ωκύποδα άλογά του αστραπιαία τους φέρνουν στον Άδη...
** Η Περσεφόνη έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης... Απαρηγόρητη η Δήμητρα αναζητά την μονάκριβη κόρη της σε στεριές και θάλασσες... Ευσπλαχνικός γαρ ο Δίας, της φανερώνει τον άρπαγα και την παρηγορεί λέγοντας πως ο γαμπρός της δεν είναι δα και κανένας τυχαίος, κοτζάμ βασιλιάς του Άδη είναι...
** Η Δήμητρα, εξοργισμένη με τη στάση του Δία, φεύγει από τον Όλυμπο... Η πίκρα και η οργή της έκαναν τη χρονιά εκείνη παντελώς άκαρπη... Μάταια όργωναν κι έσπερναν οι άνθρωποι, δε φύτρωνε καν τίποτε... Έστελνε και ξανάστελνε απεσταλμένους με δώρα και ταξίματα ο Δίας, για να μεταπείσει τη Δήμητρα, μα εκείνη ήταν ανένδοτη... Αν δεν έβλεπε την κόρη της, ούτε στον Όλυμπο θα επέστρεφε, ούτε καν χλόη θα άφηνε να φυτρώσει... Και οι άνθρωποι θα αφανίζονταν, μα και οι θεοί θα στερούνται τις προσφορές των θνητών...
** Είδε κι απόειδε ο Δίας, στέλνει τον Ερμή να πει στον Πλούτωνα πως είναι αδήριτη ανάγκη να επιστρέψει η Περσεφόνη στη μητέρα της... Δύσκολο πολύ να αποχωριστεί τη γλυκιά Περσεφόνη ο νιόπαντρος Πλούτωνας, μα δεν μπορεί να αντισταθεί στη βούληση του Δία... Ετοιμάζει το χρυσό αμάξι και ξεπροβοδίζει την Περσεφόνη, μα, ο παμπόνηρος, δεν ήταν διατεθειμένος να την χάσει για πάντα... Τη στιγμή του αποχαιρετισμού βάζει στο στόμα της ένα σπυρί ρόδι... ...ήταν μαγεμένο..!
** Ο Ερμής επιστρέφει με την Περσεφόνη... Μητέρα και κόρη αγκαλιάζονται ευτυχισμένες ξανά, μα όταν η Δήμητρα μαθαίνει για το σπυρί ρόδι, ξέρει πως πια η κόρη της δε θα ζούσε πάντα κοντά της... Ήταν γραφτό οκτώ μήνες να ζει στον Κόσμο και τέσσερις μήνες στον Άδη... Η Δήμητρα δεν έχει άλλη επιλογή... Δέχεται το συμβιβασμό... Δήμητρα και Περσεφόνη ανεβαίνουν στον Όλυμπο κοντά στους άλλους θεούς... Η γη βλάστησε και άνθισε και γέμισε ξανά καρπούς...
** Ήταν Οκτώβρης, όταν η Περσεφόνη άφησε τον Άδη... Έκτοτε, αυτόν τον μήνα οι θνητοί γιόρταζαν τη σωτήρια γι’ αυτούς επιστροφή... Απλόχερα τα αγαθά της γης τους χάριζε πια η θεά της βλάστησης, της γεωργίας, της γονιμότητας, η Δήμητρα ( = δη + μήτηρ = γη + μήτηρ) και χαϊδευτικά Δηώ...!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου