ΣΩΣΤΕ ΜΙΑ ΖΩΗ!
ΠΡΩΤΕΣ ΒΟΗΘΕΙΕΣ - 1
Καρδιοπνευμονική Αναζωογόνηση (ΚΑΡΠΑ)
του Γιάννη Αρβανιτάκη

Φίλες και φίλοι,
εύχομαι να μην αναγκαστείτε ποτέ να παράσχετε πρώτες βοήθειες σε κάποιον συνάνθρωπό μας που κινδυνεύει, αλλά...
ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΑΤΕ ΟΤΑΝ ΞΑΦΝΙΚΑ ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΑΤΕΡΡΕΕ ΑΝΑΙΣΘΗΤΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ;
Εδώ και καιρό ο αδελφός μου και ο φίλος μου ο Λάκης με παρωτρύνουν να γράψω δύο λόγια για τις πρώτες βοήθειες εν γένει. Το τελικό ερέθισμα μου το έδωσε ένα πρόσφατο περιστατικό

κατά την τελευταία παραμονή μας στην Κρήτη. Ήταν ώρα επτά το πρωί, όταν με κάλεσαν στο δωμάτιο μου και με παρακάλεσαν να τρέξω για βοήθεια. Κάποιος κύριος είχε πέσει αναίσθητος μπροστά στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου. Έσπευσα όσο πιο γρήγορα μπορούσα στο σημείο του συμβάντος. Ο άνθρωπος κειτόταν στο πεζοδρόμιο το πρόσωπό του είχε ήδη μελανιάσει, δεν ανέπνεε και οι καρωτίδες δίχως αισθητό σφυγμό. Παρόντες δύο άνδρες, που όπως μου είπαν, για περίπου 15 λεπτά του παρείχαν θωρακικές συμπιέσεις (καρδιακές μαλάξεις) και απ’ ό,τι παρατήρησα εκείνη τη στιγμή, με την σωστή εφαρμογή της τεχνικής. Η σύζυγος του ήταν παρούσα και του εμφυσούσε κατά διαστήματα αέρα. Το ΕΚΑΒ και ο συνάδελφος εν υπηρεσία είχαν ειδοποιηθεί και βρισκόταν καθ’ οδόν. Με την πρώτη κιόλας εκτίμηση ήταν φανερό πως ο κύριος αυτός ήταν άλλο ένα θύμα αιφνίδιου καρδιακού θανάτου (ΑΚΘ) χωρίς ελπίδα σωτηρίας. Συνεχίσαμε βεβαίως, για ψυχολογικούς λόγους, τις θωρακικές συμπιέσεις/μαλάξεις μέχρι να διακομιστεί στο νοσοκομείο.

ΕΜΕΙΣ κι’ ΕΚΕΙΝΟΙ 

Εμείς που φύγαμε κι’ αυτοί που έμειναν...
Ένας μικρός απολογισμός 

του Γιάννη Αρβανιτάκη

Φίλες και φίλοι, νιώθω συχνά ένα ψυχοπλάκωμα κι’ ενοχές επειδή δραπέτευσα από τη Χώρα μας! Στο πρόγραμμά μου υπήρχε κι η επιστροφή, όταν όμως θέλησα να γυρίσω, ήταν τόσο αντίξοες οι συγκυρίες που δεν μου το επέτρεψαν.

Επικαλούμαι συχνά την ταινία ''Sliding Doors'' (1998), του Peter Howitt με την Gwyneth Paltrow. Αν δεν την έχετε δει, η ιστορία ξεκινά με την απόλυση της ηρωίδας από τη δουλειά της και ακολούθως να σπεύδει στενοχωρημένη να πάρει το μετρό για να γυρίσει σπίτι.

Η ταινία εξελίσσεται βασιζόμενη πάνω σε δύο παράλληλα σενάρια. Κατά το πρώτο σενάριο, η κοπέλα προλαβαίνει το τρένο, πηγαίνει σπίτι και βρίσκει τον φίλο της στο κρεβάτι με μια άλλη γυναίκα. Στη συνέχεια θα τον εγκαταλείψει

και θα γνωρίσει έναν άλλον άντρα που θα της αλλάξει τελείως τη ζωή της. Κατά το δεύτερο, οι ''συρόμενες πόρτες'' κλείνουν και δεν το προλαβαίνει, οπότε όταν φθάνει σπίτι η γυναίκα έχει φύγει. Η ζωή της συνεχίζεται μέσα στις αμφιβολίες και την κατάθλιψη.
Από τότε που είδα την ταινία, βλέπω τη ζωή μας γεμάτη με συρόμενες πόρτες. Μπαίνεις μέσα, κλείνει πίσω σου, παίρνεις μια αναγκαστική πορεία και δεν μπορείς να κάνεις πίσω. Τα φρένα επειγούσης ανάγκης δεν λειτουργούν. Έστω κι’ αν κατέβεις στην άλλη στάση, θα βρεθείς σε άλλο περιβάλλον...κι όπου σε βγάλει. Το αποτέλεσμα: Συμβιβασμός.

ΚΑΖΑΝΙΑ, τα ΡΑΚΟΚΑΖΑΝΑ ή ΚΑΖΑΝΕΜΑΤΑ
του Γιάννη Αρβανιτάκη

''Γλέντα και πίνε, σύντεκνε, ρακή, του χρόνου ποιος το ξέρει

γη θα πεθάνεις, γη θα ζεις, γη θα 'σαι σ' άλλα μέρη.''

Πριν από μερικές μέρες Βρεθήκαμε στην όμορφη μας Κρήτη για να γιορτάσουμε τα γενέθλια της συζύγου μου. Οι φίλοι μας Σόνια και Μανώλης που κατοικούν στο Ηράκλειο, με μεσολαβητές τους πολύ κοντινούς και καλούς μας φίλους Ρίτσα και Γιάννη, επίσης Ηρακλειώτες στη καταγωγή, οργάνωσαν για την παρέα μας από την Αγγλία, Ιρλανδία, Γερμανία και Ελλάδα, μια ωραία βραδιά με την απόσταξη του παραδοσιακού ποτού της Κρήτης τη ''ρακή'', συνοδευμένη από φαγητό και μουσική με την κρητική λύρα. Η εμπειρία που μας χάρισαν, θα μας μείνει αξέχαστη και τους ευγνωμονούμε γι’ αυτό.

ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΕΣ 

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ/ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ/ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΕΣ
ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ

του Γιάννη Αρβανιτάκη

Φίλες και φίλοι,

είναι καιρός τώρα που ήθελα να γράψω δύο λόγια και να επιστήσω την προσοχή σας όσον αφορά τις αναρτήσεις και τα δημοσιεύματα που αναπαράγονται στο διαδίκτυο και στο FB, τα οποία σχετίζονται με την ιατρική και διαλαλούν τις θαυματουργές θεραπείες εναντίον του καρκίνου και άλλων παθήσεων. Σημειωτέον, πως οι δημοσιεύσεις αυτές συμπεριλαμβάνουν πάντοτε και σωστές πληροφορίες ούτως ώστε να δίνουν μια αληθοφάνεια στις ανακρίβειες που εμπεριέχουν. Η παραπληροφόρηση έχει κατακυριεύσει τα ΜΜΕ και είναι πλέον παρά πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να ξεχωριστεί η αλήθεια από το ψέμα. Δεν είμαι σε θέση να αιτιολογήσω ούτε να δικαιολογήσω την παραπλανητική συμπεριφορά και την ανευθυνότητα αυτών των ανθρώπων, που με τα σοβαροφανή ψεύδη τους εμφυτεύουν νέες ελπίδες στους πάσχοντες συνανθρώπους μας των οποίων η ψυχολογία βρίσκεται ήδη στο ναδίρ και μέσα στον πόνο τους είναι έτοιμοι ν’ αδράξουν κάθε υποτιθέμενη σανίδα σωτηρίας.

ΨΥΧΟΣΤΡΟΒΙΛΙΣΜΑΤΑ

ΥΠΑΡΞΗ ή μη της ΨΥΧΗΣ, ΕΠΙΣΤΗΜΗ και ΨΥΧΗ, ΚΒΑΝΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΔΗ, ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΑΡΧΕΓΟΝΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΑ ΠΕΔΙΑ,

του Γιάννη Αρβανιτάκη

Φίλες και φίλοι,

χιλιάδες χρόνια η ύπαρξη ή μη της ψυχής προβληματίζει και απασχολεί την ανθρωπότητα. Το θέμα ανεξάντλητο, τα γραπτά των φιλοσόφων, στοχαστών, θεολόγων και διαφόρων επιστημόνων δεν θα παύσουν να συσσωρεύονται στις βιβλιοθήκες, ηλεκτρονικές ή όχι! Ο Βολταίρος (1694 – 1778)

γράφει: ''Τέσσερις χιλιάδες τόμοι μεταφυσικής δεν θα μας μάθουν τι είναι η ψυχή''. Έκτοτε, πολλαπλασιάστηκαν μόνο οι τόμοι!

Εδώ κι’ αρκετό καιρό ετοιμάζω αυτό το άρθρο, μόνο και μόνο για να μοιραστώ μαζί σας τον λαβύρινθο των σκέψεων μου. Τουλάχιστον στην χωροδιάσταση ή στον χωροχρόνο που ζούμε τώρα, απαντήσεις ή αποδείξεις δεν θα δοθούν ποτέ.

Πάντως, ανεξαρτήτως των όσων "εδιδάχθην" στο Πανεπιστήμιο και στη ζωή, και για να αντιλαμβανόμαστε ο ένας τον άλλον, ΘΕΛΩ να πιστεύω στην ύπαρξη της ψυχής, διαφορετικά δεν βγαίνει νόημα. Αν και από την επιστημονική άποψη η πραγματικότητα διαφέρει, δεν μ’ αρέσει να ΕΡΩΤΕΥΟΜΑΙ, ν’ ΑΓΑΠΩ, να ΠΑΘΙΑΖΟΜΑΙ και να
ΣΥΝΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ με τον εγκέφαλο, αλλά με την ΨΥΧΗ! Δεν θέλω να ΣΥΓΚΙΝΟΥΜΑΙ, να ΣΚΕΠΤΟΜΑΙ, να ΚΛΑΙΩ, να

ΠΑΤΡΙΔΑ, QUO VADIS?
του Γιάννη Αρβανιτάκη

Φίλες και φίλοι,

την Κυριακή που μας πέρασε, πήγαμε για πνευματική τροφή στο Κάστρο Ιωαννίνων, κατά την έξοδο μας από το κτίριο του θησαυροφυλακίου, σε μια στιγμή ο φύλακας μου λέει: Πηγαίνετε και δίπλα να δείτε και την έκθεση της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων για τους Ηπειρώτες που εγκατέλειψαν την Πατρίδα αναζητώντας ένα καλύτερο

μέλλον στην Αμερική από το τέλος του 19ου αιώνα μέχρι τον Μεσοπόλεμο. Θα είναι εδώ έως τις 31 Αυγούστου. Φυσικά και δεν περίμενα να μου το επαναλάβει!

''ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΙΡΟ ΧΩΡΑ στη ΜΕΓΑΛΗ ΗΠΕΙΡΟ'', είναι ο τίτλος που έδωσαν οι πρωτεργάτες που συνέλεξαν αυτές τις πραγματικά συγκλονιστικές και συναρπαστικές πληροφορίες γι’ αυτή την χρονική περίοδο. Εκτός από τα θερμά συγχαρητήρια, αξίζουν τον απερίγραπτο θαυμασμό και σεβασμό για τον κόπο και μόχθο που κρύβεται πίσω απ’ αυτή την προσπάθεια. Δεν γνωρίζω πόσα άτομα συνεργάστηκαν για να συγκεντρώσουν

20 Ιουλίου 1974..Δεν ξεχνώ!!

Εχθές, 20 Ιουλίου, ήταν ημέρα θλιβερής μνήμης για την Κύπρο και για τον απανταχού Ελληνισμό. Για να μη γίνομαι κουραστικός, δεν θα επαναλάβω τις κατά καιρούς εγκληματικές ενέργειες των εκάστοτε πολιτικών μας και τις αλλεπάλληλες προδοσίες των δήθεν συμμάχων μας. Παραθέτω μόνο την περιγραφή της εννιάχρονης τότε φίλης Κατερίνας Σταματόγλου, όπως έζησε τις μέρες εκείνες της επιστράτευσης, στο χωριό της , Λύρα Έβρου.
Θα ήθελα όμως να τονίσω, πως εκτός του υπό κατοχήν 37% της Κύπρου από την Τουρκία, ένα 4% (αν δεν απατώμαι με το ποσοστό) του Ελληνοκυπριακού εδάφους ανήκει στη καλούμενη ‘εγγυήτρια δύναμη’, Μεγάλη Βρετανία και συγκεκριμένα: οι Περιοχές Κυρίαρχων Βάσεων Ακρωτηρίου και Δεκέλειας (Αγγλ: Sovereign Base Areas ή SBA) οι οποίες διατελούν υπό Βρετανική διαχείριση ως Βρετανικό Υπερπόντιο Έδαφος.

Περιγράφει η Κατερίνα Σταματόγλου

Την επιστράτευση όπως την έζησα εγώ στα 9 μου χρόνια στη Λύρα Έβρου.
Οι γονείς μου, ευσεβείς άνθρωποι, θέλησαν να τιμήσουν τον Προφήτη Ηλία ανήμερα της γιορτής του κι έτσι εκείνη τη μέρα το πρωινό μας ξύπνημα δεν ήταν για το χωράφι αλλά για την εκκλησία. Από βραδύς η μάνα μου, μας μάζεψε νωρίς από τα παιχνίδια με τον αδερφό μου για να μας λούσει, να μας "μπανιάσει" όπως έλεγε και να φρεσκάρει με το ηλεκτρικό σίδερο rowenta τα κυριακάτικα ρούχα μας.
Άξια γυναίκα και νοικοκυρά η κυρά-Βαγγελιώ, όλα τα προλάβαινε. Το πρωί να βοηθήσει τον πατέρα μου με τα ζώα, μετά όλη μέρα στο χωράφι και το βράδυ στο καφενείο να σερβίρει καφέδες, γλυκά του Πάσχου και μεζέδες μέχρι ότι ώρα τραβούσε. Κάπου ενδιάμεσα έβρισκε χρόνο για να μας μαγειρέψει, για να συγυρίσει το σπίτι και να βάλει μπουγάδα στην ξύλινη σκάφη κάτω από τη μηλιά. Με άφηνε να τη βοηθάω στο ξέβγαλμα γιατί μου άρεσε να πλατσουρίζω μέσα στην τεράστια γαλάζια λεκάνη που μου θύμιζε τη θάλασσα...
Έτσι λοιπόν η γιορτή του Προφήτη Ηλία ήταν πραγματική γιορτή για όλη την οικογένεια, αφού ήταν ημέρα ανάπαυλας και αποχής από τις αγροτικές δουλειές.
Το βράδυ όμως ήρθε να ανατρέψει τη χαρά εκείνης της μέρας.
Οι Τούρκοι μπήκαν στην Κύπρο. ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ είπαν..
Παντελώς άγνωστη λέξη για μένα στα εννιά μου χρόνια και ούτε που μπορούσα να φανταστώ ότι αυτή η λέξη στη μετέπειτα ζωή μου θα στοίχειωνε κάθε μου φόβο."

Επιστράτευση!!.. έλεγαν οι μεγάλοι και οι γυναίκες έκαναν το σταυρό τους και έφτυναν τον κόρφο τους. Τα βλέμματα ανήσυχα κι όλοι οι άντρες με μιας έφυγαν από τα καφενεία. Θα γίνει πόλεμος; ..Ρώτησα κάποια στιγμή τη μάνα μου. Σσσσστ μη μιλάς, με έκοψε απότομα και δεν τόλμησα να ξαναρωτήσω τίποτα. Ήξερα από το σχολείο ότι οι Τούρκοι είναι εχθροί μας. Η Κύπρος έχει Έλληνες. Άρα; Έχουμε πόλεμο!!! Μα γιατί δεν μου απαντάει κανείς; Κανείς δεν κοιμήθηκε εκείνη τη νύχτα. Η μάνα μου μας πήρε στο κρεββάτι να κοιμηθούμε με τα ρούχα. Για να είμαστε έτοιμοι. Έτοιμοι για τι; Την άκουγα που έκλαιγε βουβά και μουρμούριζε κάτι αυτοσχέδιες προσευχές και το Πάτερ ημών. Την άλλη μέρα στρατιωτικά καμιόνια (τζέιμς) έφτασαν στο χωριό και όλοι οι άντρες του χωριού ανέβηκαν επάνω με ότι ρούχα ήθελε ο καθένας, αλλά όλοι τους κρατούσαν από ένα όπλο στα χέρια. Τρόμος και πανικός παντού. Τα ράφια από τα μπακάλικα της (Γ) Λυκερίας και του παππού Θεοδόση είχαν αδειάσει από ρύζι , μακαρόνια, αλεύρι, αλάτι και κονσέρβες.

Ο πατέρας μου μας αγκάλιασε όλους μαζί σφιχτά και μας

φίλησε έναν έναν. Δεν μας συνήθιζε σε τέτοιες αβρότητες και έτσι κατάλαβα ότι τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Άρχισα να κλαίω γιατί ο μπαμπάς μου ήταν ο φύλακας άγγελός μου στους νυχτερινούς μου εφιάλτες και έδιωχνε όλες τις σκιές και τα φαντάσματα. Ήταν ο παραμυθάς μου,! Ήταν αυτός που μου έφερνε δώρο από την αλεπού και το λαγό όταν γύριζε από το χωράφι, (Αχλάδια, μήλα, γκόρτσα, γλυκόριζες, σύκα, λαλέδες, σκιουράκια). Έφευγε και δεν ήξερα πότε θα τον ξαναδώ... Μέσα μου πάλευε ο φόβος και η αγάπη. Ήθελα να χαμογελάω για να δείχνω δυνατή αλλά τα δάκρυα δεν έλεγαν να σταματήσουν. Τους μισώ τους Τούρκους, μισώ τον πόλεμο και αυτήν την παλιοεπιστράτευση. Πέρασαν πάρα πολλές ημέρες μέχρι να ξαναδώ το μπαμπά μου. Κοιμήθηκα πολλά βράδια με τα ρούχα στην αγκαλιά της μάνας μου. Πέρασαν πολλές βασανιστικές ημέρες και νύχτες που δεν ήξερα που βρίσκεται ο μπαμπάς μου, γιατί φυλούσε σκοπιά στα αναχώματα δίπλα στον ποταμό 'Έβρο, νηστικός και διψασμένος στο έλεος των κουνουπιών.

Κάτω από το κρεββάτι η μάνα μου είχε ετοιμάσει ένα βαλιτσάκι με λίγα ρουχαλάκια δικά μας, μερικές κονσέρβες, 2 παγούρια με νερό και 2 λεπτές κουβέρτες. Ακόμη θυμάμαι τις οδηγίες της, να μην απομακρυνόμαστε από το σπίτι και μόλις θα ακούσουμε σειρήνες να ηχούν θα φύγουμε όλοι μαζί για το βουνό. Τη μέρα ξεροσταλιάζαμε στο καφενείο του Γιαννουλά όλα τα παιδιά μαζί για να χαιρετήσουμε τους στρατιώτες που περνούσαν με τα τανκς και κάθε λογής στρατιωτικό όχημα και τα βράδια ακούγαμε τις συζητήσεις των μεγάλων που προσπαθούσαν να βγάλουν τα συμπεράσματά τους από τα "ΝΕΑ" στην τηλεόραση και στο ράδιο. Η τηλεόραση ήταν προνόμιο λίγων εκείνο τον καιρό και έτσι μοιραία αφού είχαμε το καφενείο, είχαμε και την τηλεόραση πράγμα που σήμαινε ότι μαζευόταν πολύς κόσμος κυρίως γυναίκες και ηλικιωμένοι. Αβεβαιότητα και φόβος ήταν τα κυρίαρχα συναισθήματα... Ένας φόβος που πάντα φωλιάζει στην καρδιά μου στις πιο κρυφές κι απόμερες γωνιές της...

ΚΟΥΒΕΝΤΟΥΛΑ με τον ΔΙΟΓΕΝΗ τον ΣΥΝΩΠΕΑ

του Γιάννη Αρβανιτάκη

Φωτό 1

Φίλες και φίλες,

τελικά, μετά από αρκετό καιρό, και πολλή σκέψη αποφάσισα να δημοσιεύσω τη μικρή κουβεντούλα που είχα με τον μεγάλο μας φιλόσοφο Διογένη τον Κύνα ή Συνωπέα. Όλα αυτά, πριν ξεκινήσει ακόμη για τα καλά, η μεγάλη κρίση που κτύπησε τη Χώρα μας.

Ήταν Ιούλιος του 2011, όταν χάρις στη πρωτοβουλία του αγαπημένου μου παιδικού φίλου, συμμαθητή και συναδέλφου Γιάννη Ντοκμετζίογλου, ένα από τα όνειρα μου έγινε πραγματικότητα: ‘Η επίσκεψη σε μια από τις χαμένες μας Πατρίδες, στον Πόντο’.

Το ταξίδι μας ξεκίνησε από τη Τραπεζούντα και το ημερολόγιο έδειχνε την 21η Ιουλίου όταν εισήλθαμε στη φερόμενη ως γενέτειρα του Διογένη, Σινώπη. Κατά τη διαδρομή μας, οι συγκινήσεις διαδεχόταν η μία την άλλη και δεν ήμασταν ακόμη σε θέση να αφομοιώσουμε τις εμπειρίες των παρελθόντων ημερών.
Σε μια στιγμή βρέθηκα μπροστά στο άγαλμα του. Στεκόταν όρθιος, ανεβασμένος πάνω στο πιθάρι του, με τον κύνα καθήμενο στα δεξιά του και με το αριστερό του χέρι να κρατάει ακόμη το φανό του, αλλά σβηστό (Φώτο 1). Ιδίως ο σβηστός φανός με ξένισε λιγάκι. Σκέφτηκα αμέσως, πως ‘οι Τούρκοι που του έστησαν άγαλμα, αγνοούν τελείως την ιστορία μας’. Σημειωτέον, πουθενά δεν αναφερόταν κάτι

Θ Α Λ Α Σ Σ Ι Α   Κ Α Ρ Υ Δ Α  -  C O C O  de  M E R  του Γιάννη Αρβανιτάκη
                                                    
Φίλες και φίλοι,

μέχρι πρότινος κολυμπούσα στα πελάγη της πλήρους άγνοιας όσον αφορά την ύπαρξη του ερωτικότερου δημιουργήματος του φυτικού μας βασιλείου. Ποιο είναι αυτό; η θαλάσσια καρύδα.
Βρε παιδιά, όσο περισσότερο γυρίζω, τόσο περισσότερο εκπλήσσομαι, συναρπάζομαι και θαυμάζω τη μαγεία του κόσμου που μας περιβάλλει. Δεν γνωρίζω πόσοι από σας

έχετε διαβάσει ή ακούσατε για την καρύδα της θάλασσας,
επειδή όμως πιστεύω πως αποκόμισα μερικές αρκετά ενδιαφέρουσες πληροφορίες περί αυτής, αποφάσισα να τις μοιραστώ μαζί σας.

Το δένδρο της θαλάσσιας καρύδας ανήκει στους φοίνικες και σήμερα ενδημεί μόνο σε δύο νήσους των Σεϋχελλών, την
Πραλίν (Praslin) και την Κιουριόζ (Curieuse). Παλαιότερα ήταν ενδημικό σε άλλες τρεις γειτονικές νήσους απ’ όπου έχει εκλείψει.

Πολύ πριν ανακαλυφθούν οι Σεϋχέλλες, οι οποίες ήταν ακατοίκητες, οι πρώτοι Πορτογάλοι θαλασσοπόροι, συναντούσαν τις καρύδες να επιπλέουν στη θάλασσες των Μαλβίδων ή να ξεβράζονται στις γύρω παραλίες, όπου σημειωτέον, ο φοίνικας αυτός είναι ανύπαρκτος. Γι’ αυτό το

ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΜΥΡΟΝ    του Γιάννη Αρβανιτάκη
Φίλες και φίλοι,
                                                                                                                   
ήταν Μεγάλη Πέμπτη του 1960, επί πατριαρχίας του Αθηναγόρα του Α’, όταν μαζί με τους συμμαθητές μου της Μεγάλης του

Λήψη: Προαύλιο του Πατριαρχείου, 1.8.2009

Γένους Σχολής του Φαναριού, είχαμε την εξαιρετική τιμή, να παρευρεθούμε και να ζήσουμε εκ του πλησίον, την τελετουργία καθαγιασμού του Άγιου Μύρου. Τότε βέβαια δεν ήμουν ακόμη σε θέση να εκτιμήσω την σπουδαιότητα της ανεπανάληπτης αυτής εμπειρίας, ενός σχετικά, όχι τόσο συχνού γεγονότος.
Για την ιστορία, θα ήθελα να κάνω μία μικρή παρέκβαση. Οι γονείς μου μας μεγάλωσαν σύμφωνα με το ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα. Σχεδόν κάθε Κυριακή, η εκκλησιαστική λειτουργία και το μεσημβρινό φαγητό με τα μέλη της ευρύτερης οικογένειας ήταν μέσα στο κανονικό μας πρόγραμμα. Όταν ξεκινήσαμε με την αστική σχολή (δημοτικό), τις Τετάρτες ή Πέμπτες παρακολουθούσαμε μαθήματα κατηχητικού.

ΤΟ ΧΑΣΜΑ ΤΩΝ ΓΕΝΕΩΝ και ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΙΣ
                                                                                                        του Γιάννη Αρβανιτάκη
Φίλες και φίλοι,

πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, που μετά τον τσακωμό μας με τη μάνα μου και πάνω στην τσαντίλα μου, τις πέταξα δύο φράσεις: «Γιατί με φέρατε σ’ αυτό τον κόσμο ρε μαμά;» « Με ρωτήσατε πρώτα;». Ήμουν γύρω στα 16 και η μητέρα μου 44, όταν με τις λέξεις

αυτές, ασυλλόγιστα μεν, συνειδητά δε, πλήγωσα αυτή τη γυναίκα που ανεξάρτητα αν είχε δίκαιο ή όχι, για το καλό μου σκεπτόταν. Σημειωτέον, πως την αγάπη που έτρεφα για μάνα μου, τη γνωρίζουν όσοι με ξέρουν.

Μετά, στις συζητήσεις με τους φίλους, πάντα τα ίδια παράπονα: «Οι γονείς μας δεν μας καταλαβαίνουν», «Πάλι καυγαδίσαμε με τη μάνα μου» κ.ο.κ. Έκτοτε έχω αντιμετωπίσει απειράριθμες παρόμοιες

ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

«Εάν μη έλπηται ανέλπιστον, ουκ εξευρήσει»

Ηράκλειτος, 544-484 π.Χ.
(Νεοελληνικά: αν δεν ελπίζεις το ανέλπιστο, δεν θα το βρεις).


Μεγάλωσα, έζησα και συνεχίζω να ζω σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία και χαίρομαι ιδιαίτερα γι’ αυτό. Από νεαρή ηλικία, όταν άκουγα τους ανθρώπους να ομιλούν γλώσσες ακατάληπτες για μένα, ένιωθα την επιθυμία να

μάθω αν σκέπτονται, αν ζούνε, τρώνε, τραγουδούν, γλεντούν κι’ αυτοί όπως εμείς. Ήθελα να γυρίσω τον κόσμο, να έρθω σε επαφή με άλλους λαούς και εθνικότητες. Ήθελα να γνωρίσω τα ήθη, τα έθιμα, τις παραδόσεις τους, να επικοινωνήσω μαζί τους για να τους καταλαβαίνω καλύτερα.

Στα χρόνια που πέρασαν η ζωή και η τύχη μου φέρθηκαν γενναιόδωρα, αξιώνοντας με να πραγματοποιώ μέρος των προσδοκιών μου και είμαι πολύ ευγνώμων γι’ αυτό.

Ίσως και λόγω επαγγέλματος, μ’ αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους επιχειρώντας να αναλύσω τις δράσεις, αντιδράσεις, αλληλεπιδράσεις και συμπεριφορές τους. Όχι μόνο αυτών που συναναστρέφομαι, αλλά κι’ αυτών που συναντηθήκαμε κάποια στιγμή, συμβαδίσαμε για λίγο,

Η πιθανή κοινωνικο-ψυχολογική σχέση πίσω από τις 

''Αντιλήψεις που συγκρούονται''

του Γιάννη Αρβανιτάκη

Λάκη, καλέ μου φίλε, γνωρίζεις πολύ καλά τις τοποθετήσεις μου και πως συνυπογράφω τα γραφόμενα σου. Αν και είμαι βέβαιος πως η πλειοψηφία των ανθρώπων σκέφτεται

σωστά, οι εξελίξεις γύρω μας και ανά την υφήλιο δεν με πείθουν.

Φίλες και φίλοι, δεν γνωρίζω αν ακούσατε για το φαινόμενο που η κοινωνική ψυχολογία ονομάζει, ''Επίδραση των παρευρισκομένων'' ή ''Σύνδρομο Genovese'' (bystanders effect).
Σ΄αυτό το σημείο θα ήθελα να σας διηγηθώ μια πραγματική ιστορία, που συνέβει στις 13 Μαρτίου 1964 και την άκουσα για πρώτη φορά, στα μαθήματα ψυχολογίας, πριν πολλά χρόνια.

Η παλιά πόλη FUNCHAL της νήσου Μαδέρα - Μια υπαίθρια πινακοθήκη
του Γιάννη Αρβανιτάκη

Φίλες και φίλοι,

καιρός για κάτι ευχάριστο! Αυτές τις μέρες

βρισκόμαστε στο Funchal (Φουνσάλ), την επί πέντε αιώνες πρωτεύουσα της νήσου Μαδέρα. Το όνομα της προέρχεται από την πορτογαλική λέξη ''Funcho'' (μάραθο ή φινόκιο) και το επίθημα ''-al'', το οποίο σημαίνει ''μια φυτεία μάραθου''. Ο πληθυσμός της πόλης ανέρχεται, κατά τους ντόπιους, στις 120.000 κατοίκους (σύμφωνα με την απογραφή του 2011, σε 112.015)
Ο οικισμός της Φουνσάλ ιδρύθηκε περίπου το 1421 από τον João Gonçalves Zarco.

Δεν θα επεκταθώ στην αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία της Μαδέρας, αλλά θα περιοριστώ στην παλιά πόλη Φουνσάλ.
Αφορμή μου έδωσε η εξαιρετική πρωτοβουλία του καλλιτέχνη Martinho Mendes, ο οποίος με

Gabriel Motta, 
Travessa das Torrea Nο 1

την δυναμικότητα του και τη συμπαράσταση αρκετών συναδέλφων του κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα έργο τέχνης.

Η παλιά πόλη του Funchal είναι από το 2010 το κέντρο του σχεδίου ''Τέχνη των ανοικτών θυρών'' (Projecto ‘arte de portas abertas’).

Το ΔΙΚΑΙΩΜΑ της ΕΥΘΑΝΑΣΙΑΣ

Μία αξιοπρεπής αναχώρηση από τη ζωή

‘The Time to Live and the Time to Die’


Φίλες και φίλοι,

Δεν γνωρίζω κατά πόσον είσαστε εξοικειωμένοι ή ψυχολογικά συμφιλιωμένοι με την έννοια και την ιδέα της ‘ευθανασίας’, ούτε αν ασχοληθήκατε, έστω και φιλοσοφικά, μαζί της.

Ζωή και θάνατος! Αρχή και τέλος! Κάθε μέρα που περνά πεθαίνουμε και λιγάκι! Πέφτουμε

ΠΗΛΙΝΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ - Terracotta Army

Ένα μικρό σχόλιο

Μετά από κάποιες δημοσιεύσεις στον τύπο, προ μηνών σχετικά με τον ‘πήλινο στρατό’ της αρχαίας Κίνας και τους συσχετισμούς με τους αρχαίους προγόνους μας, όσον αφορά την έμπνευση τους, καθώς και ένας σύντομος γραπτός διάλογος με τον φίλο Κώστα, μου έδωσαν την αφορμή να γράψω δύο λόγια για την επίσκεψη μας

στο σύμπλεγμα του Μαυσωλείου του πρώτου Κινέζου αυτοκράτορα Qin Shi Huang (Τσιν Σι Χουάνγκ), το 2008.

Χωρίς να είμαι ειδικός, διαφωνώ ως προς την έμπνευση! Σίγουρα δεν αποκλείεται η επήρεια της ελληνικής τέχνης να έχει σχέση με την κατασκευή αυτών των χυτών ομοιωμάτων φυσικού μεγέθους, όπως γράφουν οι αρχαιολόγοι, όμως η έμπνευση του μαυσωλείου και του πήλινου στρατού υπήρξε του αυτοκράτορα Qin Shi Huang που ανέβηκε στο θρόνο στα 13 του χρόνια. Δίχως να υποτιμώ το τεράστιο αυτό έργο (μερικοί το θεωρούν ως το 8ο θαύμα του κόσμου), σκοπίμως απέφυγα την λέξη αγάλματα, επειδή κατά την

ΚΑΛΥΜΝΟΣ - KALYMNOS

Η δική μου Ελλάδα (7)… με την ίριδα του φωτογραφικού μου φακού

Πόθια ή Ποθαία (Πρωτεύουσα και λιμάνι)

Δύο επισκέψεις: 8 Ιουνίου 2008 και 21 Μαΐου 2010

Φίλες και φίλοι,
προσφάτως, ο φίλος μου Λάκης ανάρτησε ένα άρθρο του Καλύμνιου δημάρχου του Τάρπον Σπρινγκς (Tarpon Springs) Χρυσόστομου Αλαχούζου για την "Κάλυμνο των ΗΠΑ", το οποίο μου έδωσε την αφορμή να αναρτήσω μερικές φωτογραφίες μου και να γράψω δύο λόγια για την δική μας Κάλυμνο.

Γεωγραφικά, η Κάλυμνος βρίσκεται ανάμεσα στην Κω και την Λέρο στο νοτιοανατολικό Αιγαίο και υπάγεται στο νομό Δωδεκανήσου. Έχει έκταση 111,14 τχλμ και είναι το τέταρτο σε έκταση νησί των Δωδεκανήσων. Ο πληθυσμός της ανέρχεται στους 16.179 (κατά την απογραφή του 2011) και

Αφιέρωμα στους μετανάστες του χωριού μου. Α΄ΜΕΡΟΣ

του Απόστολου Πουτουλούδη

Φίλες και φίλοι, ο φίλος μας Λάκης ξεκίνησε μια υπέροχη προσπάθεια! Με πολύ συναίσθημα περιγράφει μια κατάσταση που μόνο όσοι τη βίωσαν μπορούν να τη νιώσουν! Αφιερώστε λοιπόν λίγο από τον πολύτιμο χρόνο σας και διαβάστε το άρθρο! Είναι ένα κομμάτι ιστορίας της πολυταλαιπωρημένης Πατρίδας μας...

http://lackybreak.blogspot.de/2017/02/blog-post.html#more

ΑΜΟΡΓΟΣ - AMORGOS
Η δική μου Ελλάδα (1)… με την ίριδα του φωτογραφικού μου φακού,   16.09.2007

Φίλες και φίλοι,
η Μονή της Παναγίας Χοζοβιώτισσας και η πανέμορφη Αμοργός ήταν για πολλά χρόνια στο στόχαστρο μου. Το

Μονή της Παναγίας Χοζοβιώτισσας - Hozoviotissa

πρώτο πράγμα που σκέφθηκα όταν τελικά βρέθηκα εκεί, ήταν πως οι φωτογραφίες αδικούν την φυσική ομορφιά του νησιού. Ίσως μόνο ένας ποιητής θα μπορούσε να την περιγράψει με λέξεις, που κατά τη γνώμη μου, κι’ αυτές δεν θα ήταν αρκετές. 

Νησάκι των νότιων Κυκλάδων η Αμοργός, με 1859 κατοίκους (απογραφή 2001), έχει έκταση 121 χλμ2 και το μήκος των ακτών της φτάνει τα 126 χλμ. Το σχήμα της είναι μακρόστενο με μέγιστο μήκος 30 χλμ. και μέγιστο πλάτος 6 χλμ. Τα υψηλότερα βουνά της είναι ο βραχώδης και εξαιρετικά

Ο ΙΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΘΗΛΩΜΑΤΩΝ (HPV)

ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΤΟΥ ΤΡΑΧΗΛΟΥ ΤΗΣ ΜΗΤΡΑΣ

Το εννεαδύναμο εμβόλιο Gardasil 9

Αναθεωρημένο 26.07.2019

Φίλες και φίλοι,

στις 28.01.2017, κατά την διάρκεια της Ευρωπαϊκής Εβδομάδας Πρόληψης του Καρκίνου του Τραχήλου της Μήτρας (22-30 Ιανουαρίου), είχα δημοσιεύσει ένα ενημερωτικό άρθρο μου για τον ιό των ανθρωπίνων θηλωμάτων (HPV) και το εννεαδύναμο εμβόλιο Gardasil 9. 

Στο μεσοδιάστημα προέκυψαν κάποιες νέες εξελίξεις και νέα στοιχεία, όπως π.χ. η ένδειξη για των εμβολιασμό των αγοριών και η έγκριση του εμβολίου στις ΗΠΑ για άτομα 26 μέχρι 45 χρόνων. Όσα έγραψα τότε, σε γενικές γραμμές, εξακολουθούν να ισχύουν. Αφού αναθεώρησα λοιπόν το άρθρο μου, συμπλήρωσα τα κενά και το αναδημοσιεύω. 

Τότε, την αφορμή μου είχε δώσει το περιεχόμενο της ιστοσελίδας  http://health.in.gr/news/healthpolicies/article/?aid=1500126449,  που είχε αναρτήσει ο φίλος Νικόλας Πατίλης και αφορούσε τις δηλώσεις του καθηγητού της Μαιευτικής και Γυναικολογίας, πρόεδρου της Ελληνικής Εταιρείας Έρευνας και Αντιμετώπισης του Ιού των Θηλωμάτων (HPV), Θεόδωρου Αγοραστού.

Εικόνα από το διαδίκτυο

Κατόπιν αυτού και επειδή ασχολήθηκα ιδιαίτερα με την πρωτοβάθμια περίθαλψη, την ογκολογία και γυναικολογία, θεώρησα πως θα ήταν χρήσιμες κάποιες συμπληρωματικές πληροφορίες/διευκρινίσεις, που δεν αναφέρονται στο κείμενο και πιστεύω πως είναι γενικού ενδιαφέροντος.

TENERIFE - ΤΕΝΕΡΙΦΗ
Σύντομο οδοιπορικό, από 7 μέχρι 18 του Γενάρη 2017

Φίλες και φίλοι, κάθε χρόνο, όταν πιάνουν τα κρύα και εφ’ όσον μας είναι εφικτό, δραπετεύουμε για μερικές μέρες σε θερμότερες περιοχές του πλανήτη μας. Εφέτος καταφύγαμε στην Τενερίφη.
Η Tenerife (Τενερίφη), είναι το μεγαλύτερο από τα επτά των
Καναρίων Νήσων (ΚΝ), ανήκει στην Ισπανία και βρίσκεται στον Ατλαντικό απέναντι από τις ακτές της Βορείου

Φωτογραφία ενός πίνακος από το ξενοδοχείο που διαμέναμε

Αφρικής. Η Santa Cruz de Tenerife είναι η πρωτεύουσα του νησιού καθώς και της αυτόνομης κοινότητας των ΚΝ μαζί με την Las Palmas de Gran Canaria.

Ο πληθυσμός του νησιού ανέρχεται περίπου στο 1.000.000 κατοίκους. Είναι το πολυπληθέστερο νησί της Ισπανίας.

Λίγη ιστορία
Η Τενερίφη, όπως και όλα τα Κανάρια Νησιά, κατοικήθηκε πρώτα απ’ όλους, από τους Γκουάντσες (Guanches, που στη γλώσσα τους σημαίνει άνδρας/άνθρωπος από την Τενερίφη).

An die Freunde der reinen deutschen Sprache ...
von Andreas Stache

Lesen Sie mal bitte, liebe Freunde, den deutschen Text!

Μετφρ.: Για τους φίλους της καθαρής γερμανικής γλώσσας..

Επανειλημμένως, κάποιοι Γερμανοί φιλόλογοι προτείνουν, πως η γερμανική γλώσσα πρέπει να εκκαθαριστεί από τις λεγόμενες ΄νεκρές γλώσσες΄....εννοώντας βεβαίως την απαλλαγή της, από λέξεις οι οποίες προέρχονται από την Ελληνική και τη Λατινική.
Αρκετές φορές, όταν πιάνουμε κουβέντα με ξένους φίλους, τους λέω αστειευόμενος, ‘αν δεν είχατε τις ελληνικές και λατινικές λέξεις στο λεξιλόγιο σας, θα μιλούσατε σαν τον Ταρζάν’!
Σημειωτέον πως το σύνολο του γερμανικού λεξιλογίου, περιλαμβάνει περίπου 400.000 λέξεις (συμπεριλαμβανομένων των τεχνικών όρων), και ο αριθμός των λεγομένων ξένων λέξεων, που οι φίλοι μας θέλουν ν’ απαλλαγούν, ανέρχεται σε 100.000 περίπου ...

ΛΙΒΙΣΙ (KAYAKÖY) - Το χωριό φάντασμα

Αναδημοσίευση από την αναθεωρημένη ανάρτηση μου στο FB, στις 28 Σεπτεμβρίου 2016 

Έχω έναν αγαπημένο φίλο, που δεν ξεχωρίζει μεταξύ αρχαίων και νέων ερειπίων. Όταν επισκέπτομαι αρχαιολογικούς χώρους, μου λέει, Γιάννη μου, "χαμένος χρόνος", "όλα πέτρες είναι", "παλιές και καινούριες".
Φίλε μου, του λέω, σέβομαι τη γνώμη σου, αλλά εγώ κοιτώ πίσω απ’ αυτές τις πέτρες, δεν βλέπω τα σπίτια γκρεμισμένα, αλλά τα φαντάζομαι να στέκονται άθικτα και τους ανθρώπους να τα κατοικούν, παιδάκια να τρέχουν γύρω και να παίζουν στις αυλές, τον κόσμο να πηγαινοέρχεται στους δρόμους, περαστικούς να συζητούν μεταξύ τους, διάφορους πωλητές με τις πραμάτειες τους, φιλοσόφους να αγορεύουν και γενικά την πολυχρωμία της καθημερινότητας. Οραματίζομαι όμως και τα δεινά, που κατά περιόδους αντιμετώπισαν όλοι αυτοί που έζησαν εκεί!
Τώρα, θα μου πείτε ίσως, γιατί αυτή η εισαγωγή; Επειδή, οι φωτογραφίες που ανέβασα τώρα και που μερικές απ’ αυτές ανάρτησα ήδη και στο παρελθόν, απεικονίζουν ως επί το πλείστον, "ΠΕΤΡΕΣ".

ΚΑΠΝΙΚΑΡΕΑ, σχεδόν χίλια χρόνια ιστορία

του Παύλου Αρβανιτάκη

Τα περισσότερα νεαρά παιδιά που συχνάζουν στα πεζούλια της Καπνικαρέας δεν γνωρίζουν καν την ιστορία της αλλά φωτογραφίζονται χαρούμενα με φόντο τους παμπάλαιους τοίχους της. Είναι καλό ένα φρεσκάρισμα γνώσεων και πληροφοριών για μία από τις πιο δημοφιλείς εκκλησίες της Αθήνας.
Το γνωστό σε όλους βυζαντινό εκκλησάκι τις Καπνικαρέας, βρίσκεται στον εμπορικότερο δρόμο του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, στην οδό Ερμού. Καθημερινά, χιλιάδες Αθηναίοι

προσπερνάνε αδιάφοροι το μικρό αυτό διαμάντι της Βυζαντινής αρχιτεκτονικής, αγνοώντας την ανεκτίμητη αξία του.
Χρονολογία: τρίτο τέταρτο του 11ου αιώνος μ.Χ.,Τύπος: σύνθετος τετρακιόνιος σταυροειδής εγγεγραμμένος ναός με τρούλο. Η επικρατούσα ονομασία του ναού ως «Παναγία της Καπνικαρέας» απαντάται σε πολλές ανά τους αιώνες πηγές μεταξύ πολλών ονομάτων, όπως: Καμουκαρέα, Καμηκαρέα, Χρυσοκαμουκαριώτισσα, Καμουχαριώτισσα, Καμκαρέα, Καμουχαρέα, Χαμουκαρέα (από ένα είδος υφάσματος μπροκάρ που πουλούσαν τα γύρω μαγαζιά), Παναγία της Βασιλοπούλας (από την Αθηναία αυτοκράτειρα Ευδοκία),

…ο Αίμος το όρος...
Του  Ιωάννη Γιαννικόπουλου

..χιονοπαγόπληκτων ημερών ανάγνωσμα...

** Χρόνοι παλιοί, χαμένοι στα μυθολογικά βάθη της προϊστορίας...

Γιος του Βορέα, του βασιλιά της Θράκης, και της Ωρειθύιας, της κόρης του Στρυμόνα, ήταν ο Αίμος... Ο Αίμος παντρεύτηκε τη Ροδόπη, απέκτησαν έναν γιο, τον Έβρο, και βασιλεύοντας στη Θράκη ζούσαν ευτυχισμένοι ...
** Να, όμως, που η ευτυχία, για μια ακόμα φορά, έμελλε να αποδειχτεί γενεσιουργός αιτία της αλαζονείας, αυτή δε της κομπορρημοσύνης... Το ευτυχισμένο βασιλικό ζεύγος της Θράκης, Αίμος - Ροδόπη, όχι μόνον νόμιζε, αλλά παινεύονταν και διαλαλούσε πως ήταν ισάξιο με το θεϊκό ζεύγος του Ολύμπου, Δίας - Ήρα... Η συμπεριφορά τους αυτή εξόργισε τον πανόπτη, παντοκράτη, πανυπέρτατο, νεφεληγερέτη Δία, που τους τιμώρησε μεταμορφώνοντάς τους στις δύο ομώνυμες οροσειρές, του Αίμου και της Ροδόπης...

** Έτσι, λοιπόν, η Ελληνική Χερσόνησος, ολόκληρη η περιοχή από τον Αίμο και νότια ίσαμε το Ταίναρο και τα ελληνικά νησιά, ονομάστηκε Χερσόνησος του Αίμου... Αυτή είναι η πραγματική ονομασία με την οποία η περιοχή αυτή καταγράφτηκε

Τα Σεπτεμβριανά 

Τα γεγονότα της 6ης προς 7η Σεπτεμβρίου 1955  -   Το πογκρόμ κατά του ελληνισμού της Πόλης

ΑΓΓΕΛΟΣ Μ. ΣΥΡΙΓΟΣ - ΕΛΛΑΔΑ 09.03.2014

1955. Η μεγάλη οδός του Πέραν μετά την καταστροφή των Σεπτεμβριανών. Αρκετές ώρες μετά την έναρξη των επιθέσεων κι ενώ η καταστροφή είχε πλέον συντελεσθεί, η τουρκική κυβέρνηση διέταξε την επιβολή στρατιωτικού νόμου στην Κωνσταντινούπολη, στην Αγκυρα και στη

Σμύρνη.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Τον Απρίλιο του 1955 ξεκίνησε στην Κύπρο ο αγώνας της ΕΟΚΑ για απαλλαγή από το αποικιοκρατικό καθεστώς και αυτοδιάθεση-ένωση του νησιού με την Ελλάδα. Η βρετανική κυβέρνηση ήταν αποφασισμένη να διατηρήσει τον έλεγχο της Κύπρου. Τον Ιούνιο του 1955 πρότεινε τη σύγκληση διάσκεψης στο Λονδίνο με τη συμμετοχή της ιδίας, της Ελλάδας και της Τουρκίας. Αντικείμενο της διάσκεψης θα ήταν η κατάσταση στην Κύπρο. Ενας από τους στόχους των Βρετανών ήταν να καταγραφεί και επισήμως η Τουρκία ως έχουσα συμφέροντα στην Κύπρο. Απώτερος σκοπός των Βρετανών ήταν να μετατρέψουν το Κυπριακό από θέμα αποικιοκρατίας σε θέμα ελληνοτουρκικής διαμάχης. Σε μία τέτοια περίπτωση η Βρετανία θα μπορούσε να διατηρήσει την παρουσία της παίζοντας τον ρόλο του γεφυροποιού. Η διάσκεψη ξεκίνησε στις 29 Αυγούστου 1955 με συμμετοχή και των τριών χωρών.

ΑΙΓΙΝΑ - Μάιος 1974, λίγο πριν τις πτυχιακές.

Δυστυχώς, μόνον μ' έναν από αυτούς τους παλιούς φίλους διατηρώ μια πολύ επιφανειακή επαφή μέσω FB. Με τις φίλες έχουμε χαθεί τελείως!

Οι αναμνήσεις μας είναι φάρος και όχι λιμάνι. Οι ωραίες αναμνήσεις είναι οι νησίδες ξεκούρασης του μυαλού μας. Αυτές είναι που μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Δεν μπορούμε να ονειρευτούμε το μέλλον μέλλον χωρίς αναμνήσεις.

Γιάννης

'Μια αστραπή η ζωή μας... μα προλαβαίνουμε'

Νίκος Καζαντζάκης

Χριστούγεννα 1942: Η πισώπλατη μαχαιριά της Τουρκίας

Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε...τελείως.....

Φίλες και φίλοι, τα γραφόμενα του κατωτέρου άρθρου τα θυμάμαι από τις αφηγήσεις των γονέων μου. Σημειωτέον πως η επιστράτευση που αναφέρεται στο κείμενο αφορούσε τους Έλληνες με τουρκική ιθαγένεια. Όσοι Ρωμιοί πήγαιναν στον τουρκικό στρατό δεν έπιαναν όπλο στα χέρια τους. Έκαναν όλες τις αγγαρείες. Ένας θείος μου που είχε την τουρκική υπηκοότητα υπηρέτησε συνολικά 7 χρόνια! Θυμάμαι ακόμη τα λόγια του: 'Οι Τούρκοι μας έλεγαν, πως αν κερδίσει ο Χίτλερ τον πόλεμο, δεν πρόκειται να ξαναδείτε τις Μαρίκες και τις Κατίνες σας'!! Όσον αφορά τον φόρο 'Βαρλίκ Βεργκισί' (Varlık vergisi), που νομοθετήθηκε μόνο για τους μη μουσουλμάνους, εμάς δεν μας επηρέασε, επειδή εκείνη τη εποχή ο πατέρας μου ήταν ένας απλός υπάλληλος. Αυτούς που δεν μπορούσαν να πληρώσουν τους έστελναν στο Ασκαλέ (Aşkale) με τα λεγόμενα 'τάγματα εργασίας' (amele taburları)!

Αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε.

Όποιος δεν θυμάται το παρελθόν του, είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει.

George Santayana, (1863-1952)

Χριστούγεννα 1942: Η πισώπλατη μαχαιριά της Τουρκίας

του Λεωνίδα Κουμάκη
22 Δεκεμβρίου 2015, 18:41 - Τελευταία Ενημέρωση: 22 Δεκεμβρίου 2016, 10:11

Η Ελλάδα γονατισμένη κάτω από τη ναζιστική Κατοχή βιώνει τον χειρότερο λιμό από την εποχή της Αρχαιότητας, με χιλιάδες νεκρούς από πείνα στα περισσότερα μεγάλα αστικά

ΣΠΟΥΔΑΙΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ της ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ
Ποιος είπε, φίλες και φίλοι, πως η φιλοσοφία στην αρχαιότητα ήταν αποκλειστικότητα των ανδρών; Εκτός από την αγαπημένη μου, μεγάλη Υπατία, μαθηματικός, φιλόσοφος, αστρονόμος, συγγραφέας, εφευρέτης και αστρολόγος, με την οποία, από τότε που διάβασα γι’ αυτήν, είμαι πλατωνικά ερωτευμένος μαζί της, πρόσφατα ανακάλυψα πως υπήρξαν άλλες σπουδαίες φιλόσοφοι που είναι άγνωστες στο ευρύ κοινό.

Παραθέτω μερικά ονόματα με μια σύντομη περιγραφή:

ΔΙΟΤΙΜΑ
Η Διοτίμα (δηλ. αυτή που τιμά τον Δία) ήταν ιέρεια από την αρχαία

Μαντίνεια της Αρκαδίας. στο ‘Συμπόσιο του Πλάτωνα’ αναφέρεται σαν σοφή γυναίκα, που δίδαξε στον Σωκράτη, κατά ομολογία του ίδιου τα μυστήρια του Έρωτος ως πόθου και ως κινήτρου για το ωραίο και το αληθινό. Γνώστρια της πυθαγόρειας αριθμοσοφίας, κατά τον Ξενοφώντα δεν ήταν άπειρη των πλέον δυσκολονόητων γεωμετρικών θεωρημάτων (‘ουκ άπειρος δυσσυνέτων διαγραμμάτων έστι’).
Αλλά και ο Πρόκλος θεωρεί τη Διοτίμα ‘Πυθαγορική’. Η Διοτίμα ήταν η ιέρεια εκείνη που έκανε τον καθαρμό των Αθηναίων μετά το λοιμό του 429 π.Χ.

Ο Πλάτωνας έγραψε ότι τιμήθηκε από τον Σωκράτη (469-399 π.Χ.) ως δασκάλα του.

Πιθανότατα μυθικό πρόσωπο, το όνομα Διοτίμα είναι σήμερα δηλωτικό φιλοσοφικών, επιστημονικών και κοινωνικών

Anadolu’nun unutulan Rum nüfusu

Ο ξεχασμένος ελληνικός πληθυσμός της Ανατολίας

Rupen Varjabedyan

27.12.2016

Araştırmacı Ari Çokona’nın ’20 Yüzyıl Başlarında Anadolu ve Trakya’daki Rum Yerleşimleri’ başlıklı kitabı, Literatür yayınevi tarafından raflardaki yerini aldı. Çokona'yla, 20. yüzyılda Rumların sosyal örgütlenmeleri, eğitimleri, meslekleri, sanat ve spora ilgileri hakkında bölümlerin yanı sıra okudukları gazete ve dergilere, dinledikleri müziklere, kurdukları derneklere yer verilen kitabı hakkında konuştuk

Araştırmacı Ari Çokona’nın ’20 Yüzyıl Başlarında Anadolu ve Trakya’daki Rum Yerleşimleri’ başlıklı kitabı, Literatür yayınevi tarafından raflardaki yerini aldı. Kitap, özellikle Rum yerleşimlerinin yalnızca Ege kıyılarından Kapadokya’ya uzanan alanda yer alması kanısını istatistiksel bilgilerle çürütürken, 100 yıl önce hangi bölgede ne kadar Rum yerleşimleri vardı, bölgedeki Rumlar hangi dili konuşurlardı gibi sorulara cevap veriyor. Ari Çokona’yla, 20. yüzyılda Rumların sosyal örgütlenmeleri, eğitimleri, meslekleri, sanat ve spora ilgileri hakkında bölümlerin yanı sıra okudukları gazete ve dergilere, dinledikleri müziklere, kurdukları derneklere yer verilen kitabı hakkında konuştuk.